4 Het dessert

HET DESSERT

Ach, hoe nut is het als fijne hobby’s samengaan,

met de kans om zo elkander te verrijken,

waar de een tekortschiet vult hem wel de ander aan,

zoals dra uit dit verhaal zal mogen blijken.

Neem een kok, hoe vaak gebeurt het niet

dat die in vrije tijd geniet

van bollen, knollen, zaden, ent- en stekjes?

Ik ken er velen met een plantenkas

vol hangend, staand en kruipgewas,

van reuzenkalebas tot leeuwenbekje.

Zo menig uurtje wordt daar opgedragen

aan wat men noemt veredeling der stam,

men kruist en selecteert om eerst te slagen

bij kiwi’s van zo’n zevenhonderd gram,

of iets volkomen nieuws als frambarijnen.

Zolang het een het ander maar verrijkt,

en wat in kas of serre mag verschijnen

uiteindelijk maar op de tafel prijkt.

Een week of wat geleden zat ik ‘s avonds aan de dis

als gast van een bevriende cuisinier,

beloofd was ons een culinaire topbelevenis -

dat heet, mij en een tweede invité.

Wel, inderdaad, het voedsel was voortreffelijk.

Gérard, mijn vriend, had werkelijk zijn best voor ons gedaan.

Maar waar Kornee - de and’re gast - en ik maar steeds op wachtten,

daar kwam de gastheer-chefkok niet mee aan.

Pas toen, na wel zo’n gang of zes, de trek wat was gestild,

kwam eindelijk de noviteit op tafel;

“Ik heb een duffig plantje naar een hoger plan getild,

en kreeg iets moois waarmee ik nu de vla vul”,

zo sprak Gérard, en schepte ons een kom vol

met helderrode vla en stukjes vrucht,

het is hier, dacht ik, eten tot ik omrol,

maar kwijlde niettemin haast van de lucht

die van het vloeibaar toetje naar het hoofd steeg,

en roerde likkebaardend in de kom,

ik hoopte zelfs al dat ik nog wat meer kreeg,

verlangde naar de eerste hap kortom.

Maar toen Gérard ons nad’re uitleg gaf,

toen knapten we volledig af,

en werden allebei een beetje bleekjes;

de vruchten van zijn kruisingsgeest,

ze waren altijd zoet geweest,

maar ditmaal van een smakeloze kweek dus.

Kornee en ik, we hadden plots toch liever al de koffie

dan die bloedig rode vruchtjes als primeurdessert na,

we zaten dan ook beiden uitermate ongemakkelijk,

met onder onze neus dat bord cyclaambeienvla.

© Vin ‘99