234 Hoogste graviteit

HOOGSTE GRAVITEIT

Zijn leven ging afwaarts,

een trieste spiraal

van falen, verzaken en kwijnen.

Het onzichtbaar zijn was

als een chronische kwaal,

een vloek die niet wilde verdwijnen.

Geen mens nam notitie,

als was hij absent.

Ooit vol van ambitie,

thans enkel miskend.

Men kreeg hem eronder,

maar nu was het tijd

zijn blik opnieuw opwaarts te richten!

Hij oefende manisch,

zijn doel strak omlijnd,

schematisch, mechanisch,

verwoed tot het eind.

Omhoog was het motto,

vooruit met de geit,

hij zou niet voor opgeven zwichten!

Dat niemand zijn zou hij te boven gaan komen,

al was het ‘t laatst wat hij deed.

Een nieuw, fris begin voor zijn stoffige dromen.

Geheven hoofd, gretig, gereed.

Bij hoog en bij laag zwoer hij dat hij

zou slagen qua missie en doel.

Een herstart, een verswitte bladzij.

Het gaf hem een zweevrig gevoel.

Jawel! Hij zou opgang gaan maken!

Geen sneer kreeg hem meer naar benee.

Een status aparte

door zwaartekracht tarten.

Zijn aanzien, zijn eer ging hij weerkrijgen.

Alsnog aan de top te geraken,

daar diende zijn act voor. Rentree.

Terug in de gunst

met vliegwerk en kunst,

want opvallen zóu hij,

met neerstijgen!

© Vin 2017