NAAR DE MAAN!
Op grote schermen volgde men de beelden van het vaartuig,
verstuurd vanuit de weidsheid van het ravenzwart heelal,
terwijl het onderweg was naar een verre ast’roïde.
Daar naderde het rotsgevaarte al!
Een missie die reeds vijf jaar duurde kwam hier tot voltooiïng.
Zo’n zes miljard aan sponsorgeld geslaagd geïnvesteerd.
Nog even en de wetenschap zou glansvol triomferen,
een grens verleggen. Alles liep gesmeerd!
Daar zag men de structuur reeds scherp verschijnen,
details van mineralen, rijp voor oogst.
Hoe jammer dat het laadruim van de pendel
twee kuub slechts kon bevatten, op z’n hoogst.
Het hele scherm was rotsblok nu.
Er klonken kreten, schril en cru.
De snelheid, waar die mind’ren moest,
nam toe nog per seconde.
Wat ging dat allejezes hard!
Verdraaid! Daar sprong het beeld op zwart!
Een omineuze stilte viel, en ieder dacht:
wel nonde!
De leider van de missie zuchtte luid.
Slechts éen woord bracht hij bleek en klaaglijk uit,
zich schikkend in het droef, rampzalig eind:
“Doodsonde!”
© Vin 2006