86 Spaghetsie

SPAGHETSIE

De tent leek mij wat sjofel voor de titel ‘ristorante’,

noch was, naar’t scheen, de eigenaar een echte italiaan,

maar goed, we hadden honger en de prijzen waren schap’lijk,

dus met een fles chianti zou ‘t allemaal wel gaan.

Het was geen ‘bella mama’ die de ‘vino’ kwam serveren;

een autochtone moeke met een klepperend gebit,

die toen we ‘bolognese’ kozen, allebei ‘al dente’,

ons aankeek met een blik van: geen idee, wa mok d’r mit?

Een onrustwekkend voorgevoel bekroop ons nu toch rap.

Prompt haalde ook haar man nog eens een taalgids van het schap,

hetgeen ons des te meer deed twijf’len aan een goede afloop

en vrezen voor een weinig culinaire sliertenhap.

Daar zaten we, een klein kwartiertje later,

ons angstige vermoeden straf vervuld.

Al dente, nou, dat was het goedje zeker,

zo werd ons bij de eerste blik onthuld.

De saus zat vol met iets dat leek op harde, witte klontjes,

maar na het ‘Eet u smaaklijk’ dat met vormeloze mond

ons toegewenst werd door de nu plots kleppervrije gastvrouw,

doorzagen we het wangedrocht terstond.

Dit alles was een misverstand, zeer duidelijk, want tja,

wat moet een mens in godsnaam met een bord vol tandpasta?