135 Egotist

EGOTIST

Zoals ieder - ook U, lezer - wel zal weten,

gaat de liefde bij het manvolk door de maag.

Nu is er werkelijk maar éen ding waar ik écht van hou: mezelf.

Om die reden dan ook ben ik autofaag.

‘K heb zojuist, als het hors d’oeuvre, beide benen reeds verorberd,

nu besmeer ik heel de rest niet te gering

met een puike marinade, rijk aan knoflook, thijm en peper,

in het kader van de zelfverheerlijking.

Ronduit zalig smaak ik, hemels, daar gaan billen, buik en borstkas,

‘k vraag me af of ooit een mens zo god’lijk at.

‘K zou met zinderend genoegen er mijn vingers op bij eten,

gulzig kootjeskluiven - als ik ze nog hád.

Het culinaire summum!

Drie sterren, nee, wel vijf!

Ik heb - al zeg’k ‘t zelf -

een allejezes lekker lijf!

En al voel ik nu zo langzaamaan toch enigszins wel bodem,

het zal me niet gebeuren da’k ‘t onderspit delf!

Nog enk’le ferme happen,

‘k vreet m’n kop d’r bij op!

Meer is er niet, geen likkie toespijs, maar

het komt me wel gelegen dat ik noodgedwongen stop,

want al ben ik dan niet meer,

ik ben zo vol van mezelf!

© Vin 2010