52 Kunst is lijden

KUNST IS LIJDEN

De wanden van z’n atelier zo troosteloos en grijs,

zo mijlenver verwijderd van ‘t kleurrijk paradijs

dat op het doek verschijnen moest, gevangen in acryl,

een kunstenaarsimpressie van zijn bontgevlekte ziel.

Hij dacht aan fel scharlakenrood voor al wat in hem brandde,

aan geel en wit en vermiljoen, maar zag slechts grijze wanden,

aan violet en flessengroen. Ha, dat was een idee!

Een slokje voor de muze, van je hupholadijee!

En zie, plots werd zijn droeve kot een feest van inspiratie,

zijn lamme hand met verfpenseel een instrument der gratie,

pigmenten uit zijn tubes spatten glansvol op het linnen,

een polychrome afdruk van zijn warme gloed van binnen.

Dus, als u, als de hoofdpersoon van deze anekdote,

vergeefs naar inspiratie zoekt en doelloos zit te kloten,

gevangen tussen somb’re muren, uitzichtloos en grauw,

lijd dan ook als een waar artiest, en zuip u hemelsblauw.