121 Zijn ware ik

ZIJN WARE IK

Voor éens in zijn leven

was alles op orde -

geregeld, genodigd,

beschreven, besteld.

Nog éen laatste kans

om zijn naam wat te zuiv’ren.

Men wist: zulk geplan,

daarin was hij geen held.

Maar zie: het liep gladjes,

geolied, geordend,

haast of hij zoiets

al zo vaak had gedaan.

Zijn waarde collega’s,

voltallig aanwezig,

hij zou heel zijn vakgroep

versteld laten staan.

Hij had ‘t bereikt,

ultieme perfectie.

Een glansrijk carrièrebesluit.

Hoogst stijlvol, zo’n pracht-

faculteitsceremonie.

Een droeve stoet zwaaide hem uit.

Nu was’t over met stress,

nooit meer laat voor colleges,

de druk van’t metier

lag bij zijn successor.

Hij kon goddank weer zijn

wat hij werkelijk was,

nu zijn as was verwaaid:

een verstrooide professor.

© Vin 2008