176 Herenleven

HERENLEVEN

De garçon keek strak vóor zich bij’t zorgvuldig serveren

van de chateaubriand flambé à la maison,

een beroepsdiscretie die ik ten zeerste waardeerde,

een faveur die ik op prijs stellen kon.

Ik had toch reeds te kampen met een golf van gepeupel

dat zich ophoopte, buiten, voor het venster, alwaar

men zich overgaf aan welhaast elk vulgair euvel;

het plebs trok gezichten, wees: dáár!

Dat ‘daar’ betrof mij, dat was helder.

En ook binnen werd schielijk gespied.

Het waren mijn nekharen die het feit registreerden,

want openlijk dorst men het niet.

Mij leek de commotie edoch

volkomen misplaatst, overdreven.

Mijn corpus leek aanstoot te geven,

maar niettemin hield ik mij toch

eenvoudig aan de reeglen des huizes;

had mij van mijn kleding ontdaan,

en zat dies ‘in optima forma’

( op jaeger slip, sokken en snor na ),

voldeed dus geheel aan de norm qua

fatsoen, etiquette.

Zieaan!

Discreet wees ik dan ook de ov’rige gasten

op het bordje dat zich naast de ingang bevond,

waarop onmisverstaanbaar,

in heldere letters,

‘No smoking’ te lezen stond.