33 Diagnose

DIAGNOSE

“Geheel verknipt!”, sprak dokter Mertens,

zittend rond de dunne nek

van collega dokter Drevel

die op zijn beurt ietwat gek

met zijn lichaam manoeuvreerde,

daar hij, ondanks hoogtevrees

op de schouders balanceerde

van collega-arts Van Heesch.

“Ik zou zeggen”, klonk daaronder

het benauwde stemgeluid

van professor doc. Van Buren,

“last van waanzin én waanzuit!”

“Hoogstmesjogge, zonder twijfel”,

merkte Riencks-van Mortel op,

die zich onder doc. Van Buren

vasthield aan de paarse kop

van geneesheer Oppenzoller,

trillend als een juffershond,

met twee grote, fletse ogen

angstig starend naar de grond.

”Wat u zegt!”, klonk daar beneden

uit geleerde nummer acht

(zeven kon van schrik slechts zwijgen).

“Kierewiet! Net wat ik dacht!”

Dáar weer onder hield zich Coenen

in een wankel evenwicht

slechts met moeite in positie

- hij had tóch al last van jicht -,

maar de werk’lijk zware lasten

hadden zij die onderaan

de geneesheertoren stonden:

Zevenhutten en Verbaan.

Enkel een paar vage kreunen

brachten zij nog zwetend uit,

daar hun vlotte spraakvermogen

door de and’ren werd gestuit.

Op een afstand van vier meter

- voor zijn eigen veiligheid -

stond het onderwerp der studie

van de psycho-faculteit

hoogstgeïnt’resseerd te kijken

naar de zuil vol wetenschap

die hij op haast speelse wijze

daar gebouwd had, voor de grap.

Met een kinderlijke glimlach,

een geobsedeerde blik,

schuimend kwijl op beide lippen

en een lichte zenuwtic,

hoorde hij tot zijn genoegen

hoe de heren medici

langzaam tot een slotsom kwamen

in volkomen harmonie;

elf paar bloeddoorlopen ogen,

alle strak op hem gericht,

schoten vuur terwijl de monden

opengingen en weer dicht

tot zij, zich synchroniserend,

met gezwollen hoofd en nek

brulden, allen op een rijtje, unisono:

“Stááápelgek!”

©Vin 2003