Vaarbericht Inísh 2015-02, Port Elisabeth - Simon's Town.

15-19 januari, Port Elisabeth, S.A. Vrijdag zal voor ons één van de juweeltjes worden die je niet meer vergeet. De dag begint mooi, zonnig en rustig, maar al gauw trekt bewolking over het land en gaat het eerst zachtjes, later harder, regenen. We rijden met z'n vieren in een fordje richting 9712 ha. groot Addo National Game Park: de bemanning van Freyja: Holger en Antje, en crewInísh. Holger doet de navigatie, zodat we een paar keer helemaal verkeerd rijden en moeilijke spagettibochten moeten maken om weer in het goede spoor te komen. Gelukkig navigeert 'ie op zee beter. Het begin is dus nogal twijfelachtig. 

En als we de eerste kilometers door het park rijden is het guur en nat en zien we slechts doornstruiken en rode aarde. En een enkele varaan. Maar dan komt er verandering in. Een kudde olifanten verschijnt in de regen op de (asfalt)weg voor ons en "stofzuigert" het water uit de plassen. We stoppen en even later verschijnt er achter ons een tweede kudde. Ehhh.... tja.... wachten.... of toch maar doorrijden? Uiteindelijk komen we met de schrik vrij, evenals andere parkbezoekers. 

Een eindje verderop zien we een auto stilstaan en de inzittenden in de verte turen. We vragen wat ze zien: Een leeuw ligt daar! Dan zien we hem ook. Een echte Lion King. En een paar honderd meter verderop ligt er één nog dichter bij de weg. Misschien 50 meter! Als kinderen zo enthousiast genieten we van de aanblik met de ramen open terwijl het interieur zeiknat wordt. We maken de ene foto na de andere en krijgen geen genoeg van 

dat indrukwekkende beeld. Hij ligt te balen van de regen. Schudt zijn machtige kop met manen, zodat het water om hem heen sproeit. 

Maakt een wandelingetje om zich goed te laten bewonderen en gaat weer majesteitelijk liggen. Wat een gigant, wat een machtige poten, lijf en kop met zwarte manen, wat een sierlijke staart met zwarte kwast. Zoiets indrukwekkends hebben we nog nooit gezien. Onze dag kan niet meer stuk. 

Toch zien we later ook nog: verschillende groepen olifanten, zebra's, een Afrikaanse buffel, een rooikat, rode hartebeesten, een prachtige zwartrug jakhals, wrattenzwijnen, kudu's, struisvogels, een secretarisvogel, een steppenbuizerd, schildpadden en de beschermde mestkevers. En allemaal zo dichtbij dat je ze bijna kan aanraken. En af en toe een prachtig landschap. Zelfs de zon komt er weer bij in de middag. Om vijf uur brengen we ons autootje weer terug naar de verhuurder en we lopen ons nog steeds in de arm te knijpen en elkaar te overtuigen dat het allemaal echt was! Kijk maar naar de foto's.

Zaterdag lopen we naar de stad, bezoeken het park met cricketstadion en bowlingclub, zo Engels. 

Zondag komen de Freyja's vragen of we zin hebben in nog een gamepark. Wij wel, dus gaan we met z'n vieren in een taxi naar het vliegveld waar Holger een autootje huurt en rijden we de dertig kilometer naar het Kragga Kamma Game Park, een relatief klein parkje, grenzend aan de bewoonde wereld, maar toch zijn de dieren weer een lust voor 't oog. We zien er nu ook een aantal cheeta's min of meer in 't wild. Langs de kust rijden we terug naar de haven. Weer een mooie dag.

20-23 januari, Port Elisabeth – Simon's Town, Vals Baai, S.A, 388 mijl. Maandag een rustige dag, nog wat boodschappen en Inísh klaar maken voor de laatste etappe in de Indische oceaan, want er is een lange periode met oostenwind, dus op naar Simons Town. Ik had nog graag naar Knysna gewild maar er is teveel swell voor de nauwe ingang daar. Om 17 uur gaan we varen. La Luna is al een uurtje weg en Elbe vertrekt vlak voor ons. Met nog een beetje zuidwestenwind kunnen we mooi een slag naar buiten maken, om de kaap van de baai heen en dan over de andere boeg langs de kust, eerst aan de wind, langzaam krimpt 'ie steeds verder tot we tenslotte weer het vertrouwde melkmeisje varen. De wind neemt wel toe en vanaf dinsdag hebben we ruim twintig knopen achterop met soms best stevige golven.

. . . en niet De Goede Hoop, zoals ook ik altijd dacht. Het is echt te merken. Waar de Indische Oceaan warm en donker is als gevolg van de tropische Agulhasstroom, is de Atlantische lichtgroen door het koude Antarctica water. En dat voelen we! De temperatuur gaat ineens van een lekkere 28 naar een kouwe 20 graden. Het water wordt groen, maar ook vlak en er zijn ineens andere vogels en zeedieren. Raar hoor, zo'n plotselinge overgang. Dan gaan we de laatste nacht in en steeds meer komt Inísh op kop van de hele groep te liggen. Kaste Helmi is de laatste die we voorbij varen en om 11 uur donderdagochtend lopen we als eerste de marina van Simons Town in Vals Baai binnen. We hebben een gemiddelde van zes knopen gevaren over de hele 388 mijl. Vroeger zochten de Oost-Indië-vaarders beschutting in Vals Baai, hoewel wij het ons moeilijk kunnen voorstellen want het rookt in Simons Town af en toe van de wind, merken we later. Het waait er altijd tien knopen meer dan elders vanwege de squalls die tussen de heuvels door tunnelen. We kennen dat van Schotland. tijdens de eerste nachten in de marina waait het 30+ knopen, met uitschieters naar 40! Hebben we op zee gelukkig niet meegemaakt. En nergens in de cruisingguides of noonsite wordt er melding van gemaakt. Raar hoor. Via een mailtje laat Frans Banis weten dat de naam Vals Baai komt van de Hollandse Oost-Indiëvaarders, die dachten dat ze voorbij Kaap de Goede Hoop al noordwaarts konden naar Indië, maar dan in de fuik van deze baai liepen.

Freyja is nog onderweg en omdat het vrijdag (toevalligheid?) steeds harder gaat poeieren, beginnen we ons ongerust te maken. Dan lopen ze rond twee uur binnen. Gelukkig, ze gaan ankeren want er is teveel wind om de marina in te gaan. Vanaf de steiger zien we ze een aantal keren heen en weer varen, zou het anker niet houden? Op marifoonoproepen reageren ze niet. Ik bel de havenmeester voor hulp, maar die reageert (vooralsnog) niet. Wat te doen? Later blijkt dat ze hun anker met 80 meter ketting zijn kwijtgeraakt aan de zeebodem. Ze proberen een mooring op te pikken maar dat lukt ook niet. Te langen leste, rond vieren, dan toch maar de marina in. Naast ons in de box! Met veel motorgeweld komt Freyja binnenvaren, dat moet ook, anders kunnen ze de draaien niet maken, maar hun boegspriet spietst wel bijna arme Inísh. Gelukkig gaat het net goed, omdat Antje een brul naar achter geeft en de vele handen op de steiger helpen het mooie antieke tweemastertje vast maken. Oefff . .  wat een opluchting. Door de opwinding vergeten we helemaal dat ik een afspraak heb met Sam van de goeie weerberichten. Om zes uur bel ik hem met verontschuldigingen, hij heeft gelukkig alle begrip. We zien hem een paar dagen later tijdens happy hour.

Zaterdag boodschappen, we krijgen een lift naar Vishoek, zondag bezoeken we de pinguïns van Boulderbay, halfuurtje lopen langs de kust. We worden achterop gereden door talloze autobussen, zodat we de pinguïns vanaf de betaalde officiële kijkplaats moeten zien vanachter een haag van bezoekers. Niet dus. Als we verderop langs de kust lopen zien we ze ook. We hebben nog leuke gesprekken met groepjes uit Senegal en Egypte. Mooi, die internationale verbroedering, was het maar altijd zo. 

Maandag komt  David Rae van North Sails om de zeilen op te meten en op te halen en we mogen mee naar de “loft” om te zien hoe ze werken. Wat een metropool is Kaapstad, we worden overweldigd door de drukte en alle indrukken die we opdoen: de zeilmakerij, de havens, de tafelberg, Leeuwekop, het Kasteel van van Riebeek. Later gaan we het allemaal wel eens beter bekijken. Nu zet David ons af bij de Royal Yacht Club, waar we de Luna's en de Mystic's tegen het lijf lopen en dan gaan we met de taxi ons autootje ophalen, die helemaal in een buitenwijk blijkt te zijn verhuurd, shit. Intussen heb ik van UK-de Vries Sails (de maker van onze huidige zeilen, hoge prijs geaccepteerd omdat ik veel vertrouwen in ze had) een heel naar mailtje gekregen. Omdat we niet voor veel geld (ondanks 30% korting) bij hen nieuwe zeilen willen kopen doen ze NIETS voor ons, hebben zelfs verwijten nota bene! Terwijl ze erkennen dat ze ons onvoldoende kwaliteit hebben geleverd. En vroeger was het zo'n goed bedrijf.

. . . en een zuid-westelijke, die Goeie Hoop. Om daar boven op die rotsen te staan waar vroeger alle schepen langs trokken die Holland haar rijkdom hebben gegeven en die ook veel leed hebben veroorzaakt aan bemanningen en oosterlingen. Mixed feelings. Maar bovenal ook een hele mooie plek. Als we aankomen is het bijna leeg, maar aan de grootte van de parkeerruimte kunnen we al zien dat het een drukbezochte locatie is. Een uurtje later is het dat ook. Van de hele wereld delen toeristen hier ons uitzicht. 

We rijden het schiereiland langs de westkust terug tot Houtbaai, halverwege Kaapstad en dan door de bergen terug naar Simons Town. Mooie dag.

Woensdag naar de wijnstreek: Stellenbosch en Franschhoek, een heel andere tocht. Dit keer metsen tweeën. We lezen en horen veel Hollands. De wijnboeren zijn stinkend rijk zo te zien, wat een contrast vormen de townships die er tussenin zijn gebouwd, soms in de de stank van een riool zuiverings-installatie. Donderdag spullen voor de boot kopen in Kaapstad. Vrijdag brengen we de auto terug en doen nog wat in Kaapstad. De grote evenementen als Tafelberg, Signal hill, het Kasteel en natuurlijk Robbeneiland stellen we nog even uit.