Vaarbericht Inísh 2012-16, Vava'u - Ha'ano, Tonga.

Donderdag 04-10-2012 – zaterdag 13-10-2012, Vava’u, Tonga. Donderdag zijn we weer wat uitgerust van de woelige en natte oversteek. Het miezert nog een beetje, maar we moeten inklaren, dus gaat de dinghy te water en met ons naar de wal. Het inklaringskantoor is een loods waar een paar aftandse bureaus staan met daaraan een paar slaperige ambtenaren, alleen de douane heeft wat te doen op het moment, de immigratie-, health- en agriculture-ambtenaar komen alleen in actie bij jachten uit het buitenland. We worden netjes en redelijk snel geholpen, al moeten we wel weer drie formulieren invullen met dezelfde gegevens die we ook al in Niuatoputapu hebben neergepend. Als we het dorp een beetje hebben bekeken (het is hier veel sjofeler dan in Samoa, valt ons op) en geprobeerd hebben om interneturen voor aan boord te kopen (lukt niet, want er is iets mis met de hotspot, jammer, we verlangen naar contact met het thuisfront en willen graag ons vaarbericht uploaden) en we bij de dinghy aankomen, blijkt die weer vol water te staan (kreun). Ik laat het water er uit lopen maar onderweg naar Inísh aan de mooring krijgen we alweer natte voeten, dus gaat de dinghy maar weer aan dek, met water erin, zodat we kunnen constateren waar het lekt (asseterinkan, moet het er ook weer uitkomen). We vinden het lek al snel en besteden de middag opnieuw aan dinghyplakken. De volgende morgen wil ik ’t bootje weer te water laten maar merk tot mijn ontsteltenis dat nu een van de buizen lek is, shit, shit, shit. Een rolberoerte krijg je dervan! Maar als ik met zeepsop in de weer ga blijkt alleen het ventiel te lekken en als ik dat heb schoongemaakt en ingesmeerd met vaseline blijkt het luchtlek dicht en na een nieuwe tewaterlating het waterlek ook nagenoeg. Zucht van verlichting! Dan rap naar het internetcafé bij het dinghydok, waar we mails lezen en beantwoorden, het thuisfront melden dat we weer min of meer in de bewoonde wereld zijn en vaarbericht 15 uploaden. We ontmoeten nieuwe en oude bekenden en gaan boodschappen doen in het dorp, waar het vandaag (vrijdag) wemelt van de schooljeugd in lafalafa (zie v.15). ’s Avonds gaan we lekker uit eten in het internetcafé

De volgende ochtend roept Jan Bart ons op voor de koffie, maar het is helaas één van de af en toe dagen dat ik migraine heb, dus zeggen we af met pijn in’t hart en blijven waar we zijn. ’s Middags klaart de koppijn wat op en gaan we naar het strandje, waar we zowaar een karrespoor ontdekken dat ons naar een dorpje brengt, dat heel idyllisch aan de baai ligt, waar we eerst wilden ankeren. Helaas camera vergeten, we hadden hier niet op gerekend. Josien maakt een heerlijke ovenschotel met aardappels, kool, kaas en corned-beef. ’s Avonds zien we de lichten van een gigantische vissersboot, blijkt later een Chinese tonijnvisser te zijn, die tot grote verontwaardiging van de eilanders hier de toegangsbaai naar Vava’u komt leegvissen, maar aangezien we geen enkel Tonga’s overheidsschip hebben gezien, zijn ze waarschijnlijk vrij machteloos. (later horen we over de marifoon dat er een Amerikaans kustwachtschip is binnengelopen, misschien heeft die er wat aan gedaan).

Donderdag gaan we ankerop (een hele hijs, we moeten het samen doen, want het anker lag op 15 meter) en vinden we een vrije mooring achter het eilandje Lape, alwaar zaterdag een groot eetfeest was voor de cruisers, die er konden doneren voor verbeteringen aan het dorp. Een mooi initiatief van de dorpelingen! 

Maar in een halfuurtje zijn we erdoor en keren terug naar Inísh. We voelen ons altijd een beetje gluurder als we zo’n dorpje bezoeken en vragen ons af, of we de privacy niet teveel schenden. Daarom vragen we ook altijd toestemming om er te wandelen, maar ja, dat kun je niet aan iedereen doen. Vrijdag maken we los van de mooring en gaan naar een volgende ankerplaats, van waaruit we naar de Coral Garden kunnen, moet één van de mooiste koraalgebieden zijn, we gaan het zien. De ankerplaats is heel mooi, goed beschut met gouden zandstranden, wuivende palmen en grillige rotsformaties. Er liggen al wat jachten maar er is plek zat, al moet het anker wel weer 16 m. diep. Als we ons geïnstalleerd hebben gooien we de snorkelspullen in de dinghy en gaan naar het strand vanwaar we naar de Coral Garden zouden moeten kunnen lopen. Maar helaas staat er een forse branding op het rif tussen het beloofde (onderwater)land en ons. We zien er vanaf. Als het om vier uur bijna hoogwater is, probeer ik het zwemmend over het rif. Af en toe krijg ik een brekertje in de snorkel, maar het lukt net zonder met de buik over het koraal te schuiven. En dan wordt mijn moeite ook dubbel en dwars beloond, want ik heb nog niet zo’n prachtig, veelkleurig, uitgebreid koraalgebied gezien met zoveel exotische vissen gelardeerd. Natuurlijk ben ik de onderwatercamera weer eens vergeten, maar ik denk ook niet dat deze pracht makkelijk in foto’s is te vangen. Na een uurtje stil genieten waag ik de zwem terug over het rif en vind het spijtig dat Josien dit niet heeft kunnen meemaken.

Maandag 15-10-2012, Ha’ano, Tonga. We hadden het plan om na het ontbijt door te zeilen naar Pangai, het “hoofddorp” van de Ha’apai groep op het eiland Lifuka, maar Jan Bart vraagt ons op de koffie en dat vinden we veel te leuk om te weigeren. En als we om elf uur gezellig zitten te kouten onder het genot van een bakkie, komt Matt van Superted langs in ’n dinghy en stelt voor om ’s middags een wandeling over het eiland te maken en wij worden meegevraagd. Veel te aanlokkelijk om te weigeren en we zijn toch al te laat om legaal in te klaren, dus die dag extra riskeren we ook maar. En we hebben er geen spijt van, want Matt en Jean zijn fijne mensen, hij een Schot van de Clyde en zij een Engelse van Yorkshire en we hebben een mooie wandeling met goede gesprekken. We worden gastvrij ontvangen door de dominee en z’n vrouw, aan wie JB gisteren 20 kg. zwaardvis heeft afgeleverd en van Superted krijgen ze nog twee zakken vol voedsel. Dus als we na een lange wandeling door bos, dorpjes en langs strand weer langs hun huis komen is er een hand gevlochten mat voor ons uitgespreid en worden we verwend met heerlijke broodvruchtchips en in bloem gefrituurde vis, Tonga-fish&chips zeg maar. Daarbij krijgen we allemaal een verse kokosnoot, vol met kokosmelk, goed voor de dorst na een lange wandeling. Onderweg zijn we ook nog (de?) twee vrachtautootjes van het dorp tegengekomen vol met joelende vrouwen die melden dat ze een trotse miss. Tonga in hun midden hebben. Bloem rechts, dus ze is bezet. Ik wordt spontaan omhelsd door één van de dames, weliswaar op een dusdanige leeftijd dat Josien niet jaloers hoeft te worden.