Bericht Inísh 2014-19, Richards Bay.

November, Richards Bay S.A – Hoorn - Richards Bay. Vrijdagochtend 17 oktober in alle vroegte op de shuttlebus naar Durban en 's avonds in het vliegtuig naar Holland, waar we de volgende middag aankomen. We worden van het vliegveld gehaald door Rogier en Tanja, eten bij hen en de volgende dag ga ik naar Marije en Senne. Joost zit dan nog met Anna en de kinderen op de Wadden.

De tijd gaat razendsnel, met veel bezoeken van en aan (klein)kinderen, familie en vrienden, 

een bezoek aan het prachtige nieuwe Rijksmuseum,  op uitnodiging van Tanja en Rogier. 

En voor we het weten is het weer tijd om afscheid te nemen. Zijn er echt alweer vijf weken om? Maandag 24 november opnieuw een etmaal op vliegvelden en in de lucht.

Op het vliegveld in Durban huren we ditmaal een auto die we meteen vijf dagen houden, want spotgoedkoop. Aan boord beginnen we met de werkzaamheden, dat wil zeggen, voor het eerst van ons leven laten we het onderwaterschip en de romp door anderen doen. De lonen zijn hier erg laag en de werkloosheid hoog, zodat we ons enerzijds rijke witmensen voelen die de zwarten voor zich laten werken, maar ze zijn erg blij met dat werk, dus we doen er ook wel goed aan, hopen we. Er zit water in de olie van de saildrive dus de Volvo dealer moet komen om de keerringen te vervangen, dat kost de nodige moeite, op dit moment zitten de nieuwe ringen er nog niet in. Zondag nemen we een dagje vrij en rijden met ons kleine autootje naar het dichtstbijzijnde wildpark, Imfolozi, waar we een werkelijk geweldige ervaring hebben. Het begint al direct na de receptie: drie heuse rino's, 

We zien grote kudden buffels bij de rivier en een groepje wildebeesten

Dan, als een gigantische toef slagroom op de taart zie ik, net als we het park weer willen verlaten, een gigantische Afrikaanse olifant schemeren tussen de struiken. Stoppen en achteruit dus. Ja we zien hem weer, dichterbij nu, maar we zien ook een hele kudde achter hem opdoemen en ze komen nu recht op ons af. Ons autootje lijkt ineens nog veel kleiner en heel kwetsbaar. “Achteruit” roept Josien, met een klein beetje paniek in haar stem. Maar ik ga liever een beetje vooruit want dan hebben we ze tenminste achter ons en is vluchten makkelijker. 

Bovendien verschijnt er nu vlak achter ons nog zo'n reus op het pad. Dus nog maar wat verder vooruit. Even later zien we de hele kudde op zo'n twintig meter afstand de weg oversteken. Van heel grote matriarchen tot kleine babietjes. Onze dag kan echt niet meer stuk. Vooral omdat het dreigen blijft bij wat oorgeflapper en pootgeschraap, en ze niet verder onze kant opkomen. 

Later zien we ook nog een zebra. Het enige wat nog aan ons wildedierengeluk ontbreekt zijn een leeuw en een luipaard. Maar voorlopig zijn we zéér tevreden met deze dag.