Vaarbericht Inísh 2011-13, Curaçao.

Zondag 17-07-11 – zondag 31-07-11. Spaanse Water, Curaçao. Ja, we liggen nog steeds op het Spaanse Water, mmaaarrr.. de radar is gerepareerd. Er heeft weer een paar uur een monteur in onze mast gestaan, dit keer een heel handige Canadees, die in no time de nieuwe dome heeft gemonteerd. En toen proefdraaien . . . geen beeld. Ik had al een slecht voorgevoel. Gelukkig was Dennis van de Bodyguard “heel toevallig” op bezoek, hij werkt in die branche, en heeft samen met de monteur alle kabeldraadjes doorgemeten. En wat bleek? Een kabelbreukje: van een spitsing in de aansluiting op de dome van de coaxkabel van het videosignaal naar het display, verborgen door een krimpkous (volg je’t nog?). Kwartiertje solderen en de radar werkte weer, met de oude dome! Dus misschien was het toch die eerst vervangen printplaat? Of alleen dat kabelbreukje? . . . dan had het de eerste keer zonder nieuw materiaal in een halfuurtje kunnen worden opgelost. Nu heeft het zes weken en een hoop gedoe en geld gekost. Het had alles weg van onze eerste ervaring met de vorige radar in Schotland. Maar ik moet zeggen dat Radio Holland en Dekker Watersport hun best hebben gedaan. Misschien moeten ze bij Furuno nog eens goed naar hun serviceprotocollen voor jachtenradartjes kijken. Stiefkindje van de firma schat ik.

De operatie van m’n elleboog heb ik afgezegd. Diverse zeezwervers zeiden dat het vanzelf over zou gaan, dus heb ik m’n vriend Frans, tevens voormalig huisarts, gebeld en hem vervolgens een foto van de bult gemaild. Diagnose: slijmbeursontsteking, gaat in 2-6 maanden vanzelf weer weg, wel ontzien. En na drie weken is ‘ie al de helft geslonken.

Nu heeft dr. Paul de Windt (vorig verslag) een broer, Tom de Windt, die orthopedisch instrumentmaker is en omdat Josiens braces na diverse oplappingen in Marokko en hier (in’t Zuikertuintje) katsversleten zijn, gaan we proberen om via internet te regelen dat hij nieuwe braces en steunzolen kan maken. De goedkeuring van de reumatoloog hebben we al. Omdat Tom een verwoed zeevisser is en een boot in het Spaanse Water heeft, mochten we met de dinghy een uurtje bij hem aan boord voor het consult. Daarvoor moesten we wel tegen wind het hele Spaanse Water overhobbelen en flink nat worden, maar daarna was het naast nuttig ook heel gezellig, en, je bent hier zo weer droog. We hebben kennisgemaakt met hem en z’n vrouw Marieke en veel opgestoken om onze visvangst te optimaliseren. Wat een visspullen hebben ze! En vissen van meer dan een meter gevangen! Voor ons is een kilootje per keer voldoende, dus we blijven maar kleine haakjes gebruiken. Hij bood Josien ook aan, steunzolen in haar sandalen te plakken, want met aangepaste dichte schoenen (soort soldatenkisten) lopen is hier ondoenlijk en de Birkenstocksandalen die de specialist in Trinidad adviseerde voldoen niet meer, helaas.

Volgende week komen Rogier en Tanja 9 dagen op bezoek en daarna komt de Bag End met Don en Nancy waarschijnlijk hierheen. Als het ff kan gaan we misschien samen met hen verder de kust langs: Aruba, Santa Martha, Cartagena, San Blaseilanden en dan in november door het Panamakanaal. In december wil ik in Nederland zijn want dan komt het broertje of zusje van Sara, de tweede van Joost en Anna.

De Barracuda met Llaslo (Joosts oude maat), Oliver en Robin is donderdag vertrokken naar Cartagena. We maken ons een beetje zorgen omdat het best nog hard waait rond de Punta Gallinas (Venezolaanse kaap), maar ze mailen als ze zijn aangekomen. Dinsdag hebben we nog gezellig met hen, Georg en Brigit (van de Lisbeth II) ge-bbq’d op het eilandje.

Dennis en Ank hebben hun Bodyguard in de marina gebracht en zijn per vliegtuig naar Nederland vertrokken.

Woensdagavond hebben we ten afscheid “gedineerd” met Gerrit en Tineke (zij vliegen ook weer naar Enschede) in fort Nassau, dat hoog op een rots is gebouwd en vanwaar je Willemstad, het Schottegat en eigenlijk het hele eiland overziet, prachtig! En het was supergezellig, lekker gegeten en fijne gesprekken gehad. In de week ervoor hadden we al een dagje met ze over het eiland getoerd in een door hun geleend Ka’tje, waarbij ik nog een lelijke bijensteek vlak naast m’n oog opliep, het beest vloog onder m’n zonnebril en kon de uitgang niet meer vinden. En we hebben kennis gemaakt met hùn nieuwste kleinkind, Hugo, voor wie Josien een turtlepakje had gekocht, want pappa en mamma bestieren het resort Happy Turtle.

De laatste weken bereiken ons berichten van de eerste hurricanes, maar ze blijven gelukkig (nog) braaf in de gangbare route en we hopen natuurlijk dat ze zich daar ook braaf blijven gedragen en zo min mogelijk schade aanrichten. Het maakt hier toch meer indruk dan op grote afstand in Hoorn.