Vaarbericht crewInísh 2013-06, Whangarei en Auckland.

Zaterdag 16 maart – 4 mei 2013, weer aan boord in Town Basin, Whangarei. Onze dokbeurt is voorbij, we zijn weer in het inmiddels vertrouwde Town Basin, waar we een paar weken heel druk zijn met het inbouwen van de elektrische ankerlier, ik heb er een paar slapeloze nachten van. Er moet worden gezaagd en geboord in Inísh, en dat doet haast net zoveel pijn als een operatie zonder verdoving aan m’n eigen lijf. Dankzij de professionele hulp van een heuse arts, Jaap, de ook heel goed met epoxy overweg kan en veel inzicht heeft in de skeletopbouw van zeiljachten, komt het er betrouwbaar en netjes uit te zien, waarna ik nog een tijdje met veel moeite dikke kabels moet doorvoeren en aansluitingen maken. 

Josien heeft bij de specialist een biopsie ondergaan, gelukkig met een goede uitslag, maar ja, daarmee is het probleem niet over. Tenslotte raadt dr. Dunn een MRI aan, maar dan krijgen we problemen met Univé, de zorgverzekeraar die allerlei lastige vragen gaat stellen en ons zelfs uit de verzekering wil gooien omdat we langer dan drie jaar in het buitenland zijn. Gelukkig kunnen we aantonen dat we ieder jaar weer even in Nederland zijn, daar nog onze thuisbasis hebben en in 2011 waren we nog 5 maanden aaneengesloten in (het Koninkrijk der) Nederland(en), namelijk de ABC-eilanden, zodat uiteindelijk Josien gewoon verzekerd blijft. Pfffff. . . opluchting. De MRI moet dan maar wachten tot Nieuw Caledonië, onze volgende bestemming, of Nederland waar we op 26 augustus het trouwen van Joost & Anna en op 20 september van Rogier & Tanja gaan bijwonen, waarschijnlijk vanuit Bali.

Josien pakt ook nog even een flinke griep met tegen de 40 graden koorts, net als door het Whangareise maritieme bedrijfsleven een afscheidsfeestje (op eigen kosten) wordt aangeboden. Daar moet ik dus alleen heen. Wel gezellig, ff bijkletsen en plannen bespreken met de andere cruisers, genieten van mooie Maori zang en dans en van de voortreffelijke bbq.

Het laatste weekend van april brengen we door bij Joan en Sandy, zeilvrienden die we acht jaar geleden in Galway (Ierland) hebben leren kennen. Een geweldig laatste weekend in Nieuw Zeeland (denken we dan). Joan is van Nederlandse afkomst, haar ouders komen uit Maasland en Sandy is een echte kiwi. Het klikt meteen weer met ze en het weekend vliegt om. Ze wonen schitterend, in een afgelegen huis, zelf gebouwd (Sandy is architect) rond een heuveltop, van houten panelen, in een half octogoon, met een geweldig uitzicht op (de baai van) Auckland en de Pacific (al is het nu wat heiig). Ze hebben het smaakvol ingericht en we kunnen beschikken over een gezellige kamer met veel arts & crafts uit de Pacific aan de muren en een eigen badkamer. Ook de grote, gevarieerd aangelegde tuin is mooi. 

We hebben elkaar veel te vertellen en tussendoor bezoeken we ook nog de baai waar de opnamen voor de film “The Piano” van Jane Campbell zijn gemaakt (het is er prachtig).

We wandelen door een kauribos, vanwaar we neerkijken op hun fantastische huis en zondag rijden we langs de waterkant van Auckland en lunchen we aan boord van hun eveneens zelfgebouwde Zeferin, die we in Galway al hadden gezien (zie logboek 2007) en waar ze in zeven jaar de wereld mee zijn rondgezeild. 

Veel te snel moeten we zondagmiddag weer afscheid nemen, maar we spreken wel af om af en toe contact te houden. Tja, het hoort bij het reizen, dat steeds weer afscheid nemen met pijn in ’t hart. Dat hebben we deze week trouwens meer. Eerst maandag van Gerrit en Annemiek (Fruit de Mer) die naar Fiji vertrekken, dan dinsdag van onze inmiddels trouwe Honda CRV, die terug gaat naar Opua. We wilden eigenlijk woensdag zelf uitvaren, maar er zit weer een front aan te komen dat zaterdag over NZ trekt, dus we gaan zondag naar de kust en maandag uitklaren en vertrekken. Moet ook wel want de negende lopen onze visa af. Maar ja, Josien is geopereerd aan cystes in haar lies en als de hechtingen eruit zijn trekt op drie plaatsen de ritssluiting weer open en dus moeten we terug naar de specialist, die een antibioticum voorschrijft en een brief meegeeft voor de immigratiedienst dat we nog (max.) twee weken in NZ moeten blijven voor haar herstel. En daarmee komt ons hele zorgvuldig voorbereide vertrek weer op de tocht, ook letterlijk want zondag en maandag komt hier een loeier van een depressie over met tot 54 knopen wind!

We blijven dus nog ff, hopelijk kunnen we voor de negende mei weg want anders moeten we misschien ons visum weer verlengen met alle formaliteiten en kosten van dien. Jullie lezen het wel.