Bericht Inísh 2015-06, Simon's Town.
18 november – 31 december, Simon's Town. Met gemengde gevoelens vliegen we op 17 en 18 november terug naar Kaapstad, en hoewel we vlak langs Irak vliegen, worden we gelukkig met rust gelaten. In Kaapstad haalt vriendin Bea ons van het vliegveld op in haar flitsende Fiatje 500 retro. Samen gaan we eerst, ondanks de vermoeidheid, de mast bekijken, die er mooi en bijna gereed uitziet. Dan, terug in Simon's Town, een hartelijk "welcome back" van het personeel en de leden van de False Bay Yacht Club. De tuiger komt maandag praten over het plaatsen van de mast: waarschijnlijk volgende week. En wij zijn snel weer gewend aan het leven aan boord van onze trouwe Inísh, ze ziet er nog goed uit.
Ook hartelijk weerzien met Francois en Riana die zo goed op ons bootje hebben gepast. We gaan later een avondje met ze uit eten als dank.
Woensdagavond en donderdag woedt er een grote bosbrand, net boven Simon's Town (Bea woont er precies onder). Met helikopters wordt getracht te blussen, maar er is flinke regen nodig (die komt in de nacht van donderdag op vrijdag) om het vuur te doven.Later horen we dat er vier huizen zijn verwoest en tijdelijk veel mensen geëvacueerd.
We worden bij vice admiraal Bram en z'n vrouw Dawn uitgenodigd voor een leuke fondue avond. Met Bea gaan we weer wekelijks uit eten. Vanaf zondag 30 november logeren we tien dagen bij Ray en Nadia in Glencairn (zie 15-03), omdat Inísh vanaf 1 december een week de kant op gaat. Want het gaat nu eindelijk gebeuren!
Dinsdagavond wordt de mast aangevoerd, woensdag verschijnt er een joekel van een tele-kraan (hebben ze niet kleiner?) om de honderd kilootjes van onze mooie nieuwe mast op de boot te hijsen. Ze doen dat twee keer, eerst om de maat van stagen en wanten te nemen, dan gaat de mast terug naar lager sferen om de terminals aan de wanten te walsen en dan opnieuw de lucht in voor de definitieve plaatsing. Tjonge, wat toont dat weer een stuk beter, Inísh mèt mast!
Intussen zijn de mannen van de Chandlery bezig om het onderwaterschip te herstellen van de krassen veroorzaakt door de mast toen die overboord lag. Ik had het graag helemaal zelf gedaan, maar kan alleen het lichte werk doen, want ik heb volgens de plaatselijke huisarts PMR, spierreuma, die nu bestreden wordt met prednison. Kan er nog wel ff bij. Gelukkig helpen de medicijnen na een paar dagen. Wel moet ik voorlopig m'n spieren ontzien. Meestal gaat deze ziekte weer over, volgens de arts.
Bij het tuig komen missers aan het licht: de drum van de rolreef-installatie zit te hoog, een paar stepjes, pal onder wantterminals geplaatst, kunnen niet open, de ophouder van de spi-boom idem. En tot overmaat van ramp hebben ze, je kunt het je bijna niet voorstellen, de radarkabel ondersteboven door de mast getrokken, met de plug, die in de display hoort, los in de antenne. Dus kan ik niet verder met het aansluiten van de bekabeling omdat eerst de radarkabel moet worden omgedraaid. Gelukkig zijn de mannen van de tuiger (Associated Rigging) hulpvaardig en donderdag 10 december komen ze terug om alles in orde te maken, waarna ik verder kan, met hulp van de elektricien, om de aansluitingen te verzorgen.
Vrijdag gaat Inísh “bemast” en hersteld weer te water. Intussen druppelen de eerste cruisers binnen: Vulcan Spirit uit Guernsey (ontmoet in N.Z.) met Richard en z'n familie, Hollandse Geramar met Dick en z'n vrouw Tricia (kenden we niet), Canadese Merkava, Marc en Rosie, en vooral: Superted met (Schotse) Matt en Jean (uit Yorkshire). Die kennen we van Samoa en Tonga. Ze nodigen ons uit voor een borrel op 8 december, de dag dat we weer aan boord gaan wonen. Ook maken we kennis met Seamus en Emily uit Ierland, die hier een boot hebben en zich al afvroegen hoe we aan onze bootnaam kwamen. Jullie weten dat, of anders maar ff teruglezen.
Al sedert we hier terug zijn ligt naast ons een Beneteau 40, de Cardo, afkomstig uit Amsterdam, vol gestickerd met de tekst ”VUmc Cancer Centre Amsterdam”. Schipper/eigenaar Luc Overtoom, die al lang van plan was om met z'n vrouw rond de wereld te zeilen, heeft haar helaas moeten verliezen aan kanker. Daarom zeilt hij nu met opstappers rond de wereld om geld in te zamelen voor kankeronderzoek bij het VUmc. Hij was tijdelijk in Nederland, maar nu is hij terug, een heel aimabele man, met een bijzonder verhaal. We hebben even contact, maar z'n boot gaat op de kant en hij op safari. We zien elkaar wel weer als hij terug is.
Josien moet helaas alweer onder het mes, we worden er een beetje wanhopig van. Ditmaal een ontstoken cyste. De huisarts hier, van der Merwe, die mij vorige week al pilletjes had gegeven, geeft haar een penicilline kuur, maar daar wordt ze woensdagavond, net als we bij Matt en Jean gezellig herinneringen ophalen, doodziek van, zodat vd Merwe haar de volgende dag doorverwijst naar een chirurg. Bea is weer zo goed om ons erheen te rijden. De chirurg wil het een week aanzien en dan opereren. O, niet wéér hè!!
David Ray van North Sails komt vrijdag langs om de genua de maat te nemen en belooft vrijdag 18 december de zeilen af te leveren. Bovendien worden we uitgenodigd voor een kerstlunch bij hem thuis, samen met moeder Bea. Richard Stubbs van Southern Spars komt het eindresultaat van z'n mast bekijken en de rekening brengen. Wij zijn een paar dagen druk met elektrische aansluitingen, finetunen van het tuig en dek schoonmaken. De week voor kerstmis huren we een autootje en proberen in Kaapstad de laatste spulletjes voor het tuig te kopen, maar dat lukt helaas niet in één keer, de chandleries zijn hier minder goed voorzien dan thuis.
Net als ik met een paar zwarte handen een nieuwe derailleur-kabel op m'n vouwfietsje pruts, krijgen we onverwacht bezoek van Frank Monkrief en z'n vrouw, Noorse cruisers (bootnaam Frida), die we kennen van Nieuw Zeeland. We hebben daar veel samen gedaan en nu een hartelijk weerzien in Zuid Afrika, met een gezamenlijke lunch en een tochtje langs de westkust naar Kaapstad in ons huurautootje, waar we ze afleveren bij hun hotel. Ze zijn komen vliegen deze keer.
We maken kennis met Monique en Pieter, Hollandse cruisers op Déesse, een 37 voets Fergus. Ze wonen in den Haag, thuishaven is Medemblik. We drinken een glaasje wijn met ze in hun mooie kuip en volgende week maandag gaan ze mee naar Kaapstad voor (hopelijk de laatste) maritieme boodschappen.
David komt inderdaad de 18e de zeilen aanslaan. Ze zien er prachtig uit, alleen is het grootzeil net ff te hoog, daar moet dus nog aan gesleuteld worden, maar dat doen we als we in Kaapstad liggen met Inísh, de buiskap moet toch ook nog worden aangepast. En dan moet Inísh weer zo'n beetje zeilklaar zijn na bijna een jaar.
Zaterdag rijden we nog een keer naar Kaap die Goeie Hoop, we zien de plek nog eens waar onze oude mast moet liggen op ruim vijftig meter onder zeeniveau, goed voor de verwerking. Én . . . na bijna een jaar hier zien we de eerste bavianen! Nu meteen een hele “gang” ervan. Brutaal dat ze zijn!
Ze gebruiken mama of de auto's als voertuig.
We zien ook struisvogels, ibissen en heel veel mooie planten en struiken.
En natuurlijk de Kaap weer. Die boezemt opnieuw ontzag in met de ruige zee eromheen, ook omdat er net een paar buien overtrekken.
Zondag rijden we naar de overkant van Fals Baai, ook erg mooi, met precies tegenover Simon's Town een kleine marina in Gordon's Bay waarheen we misschien een test-zeiltochtje kunnen doen, alleen is er een drempel voord ingang waar we maar net overheen kunnen met hoogwater.
Intussen lijkt wel of ook hier de zwarte Pieten discussie is opgepakt. Ik zag tenminste affiches met een opmerkelijk witte Piet hier. Iets voor de volgende Sint misschien?
Maandag gaan we naar Paardeneiland (industriegebied in Kaapstad) voor de laatste bootspullen, onze buren Pieter en Monique van de Déesse gaan mee. Daarna brengen we 't autootje terug, woensdag klim ik in de mast van Nadia's zeilboot BLU om die zo verder zeilklaar te maken, donderdagavond genieten we van een werkelijk schitterende Deense uitvoering van de Carmina Burana bij Ray en Nadia op hun maxi-flatscreen.
En dan is het zomaar Kerstmis. We vieren dat met Bea, haar zoon David (van North-Sails) met hun hele (schoon)familie, die doen alsof we al jaren erbij horen. Een echt Engels (of Zuid-Afrikaans) kerstdiner, compleet met een hele “gebraaide” kalkoen, schotels Afrikaanse groenten en salades, sausjes, gevolgd door een verrukkelijk dessert van aardbeien in chocola met ijs. Met natuurlijk heerlijke Z.A. wijn, en zelfs “Kaap-agne”.
Zondag gaan we met Francois en Riana naar de Botanic Gardens van Constantia, waar we tussen de boomkruinen lopen, prachtige planten en bloemen zien en ook een stukje woestijn in een kas, dat alles omlijst door de prachtige Tafelberg en Devils Peak.
Woensdag 30 december, Simon's Town - Seal Island - Simon's Town, 17 mijl. Op dertig december is het tuig van Inísh eindelijk zover klaar dat we kunnen gaan proefvaren.
Nadia gaat mee, Ray is helaas te verkouden. Geen wind voor de verandering (daar hadden we ook op gemikt). Maar buitengaats steekt toch een briesje op van 5 – 15 knopen. En bij 10 knopen loopt Inísh er 5. Bij 14 knopen loopt Inísh 7 !! IK ben dik tevreden. Het zeil staat er mooi op, de mast gedraagt zich keurig. Alleen moeten we wennen aan het materiaal, de lijnen zijn weliswaar soepel maar toch wat kink-achtig en vettig, het zeil is stug en zwaar, duidt waarschijnlijk op lange levensduur, in tegenstelling tot de UK de Vries zeilen. Alle apparatuur werkt, ook het ankerliertje, dat we testen rond de middag om in de luwte van Seal Island (8 mijl van Simon's Town) een croissantje te nuttigen, wel in de stank van de honderden zeehonden op het eiland, die zich ook flink laten horen. We zien er wel honderd in het water rondbuitelen en zowaar ook twee grote bultruggen blazen vlakbij. Wat een héérlijke dag om weer te beginnen is dit. Jammer dat Ray het moet missen. Om vier uur 's middags draaien we de marina weer in na er nog even een local te hebben uitgezeild. En iedereen die langskomt op de steiger feliciteert ons met deze mijlpaal. Hartelijke mensen hier! Het afscheid nemen gaat ons zwaar vallen.
Op oudejaarsavond gaan we braaien in de Yachtclub, met Bea, Ray en Nadia. En we verwachten veel cruisers. Josien is de hele dag in Glencairn geweest om oliebollen te bakken, want in de kuip doen we dat niet meer (zie 31-12-13, Johor Baru).
Wordt vervolgt in't nieuwe jaar. We wensen iedereen die we nog niet hebben bereikt bij deze een mooi, goed en veilig 2016.
