Vaarbericht Inísh 2012-09, Marqueses-Tahiti.

Vrijdag 25-05-12 - vrijdag 01-06-12, Hiva Oa, Marqueses. Vrijdag gaan we vroeg naar het dorp om in te klaren, hetgeen zonder problemen verloopt. Na Zuid-Amerika is het een verademing, de Franse gendarme behandelt het correct en beleefd, en gratis voor EU-ers, we zijn ten slotte een beetje thuis hier. Als je de pech hebt van buiten de EU te komen moet je een borg storten ter hoogte van een vliegticket naar huis! Maar dat geld krijg je uiteindelijk wel terug. Dus geen zarpes meer en betalingen aan agenten voor van alles en nog wat, heerlijk. 

We wandelen meteen maar naar de belangrijkste bezienswaardigheden: de graven van Jacques Brel (ik was fan: Rosa, mijn vlakke lànd, oud Amsterdam). En hij was ook een zee-zwerver, bleef uiteindelijk hier steken getuige de plaquette op zijn graf. . . 

Terug in het dorp zien we een demonstratie van dansers, begeleid door een groepje trommelaars, het oogt indrukwekkend en een beetje dreigend, duidelijk een oorlogsdans. Later zullen we dat vaker zien van Polynesiërs, hoewel ze er over het algemeen alleen maar veel plezier in lijken te hebben. Het doet me ook denken aan de Maori haka's van de "All-blacks", het Nieuw-Zeelandse rugbyteam.

In het weekend moet de boot geschoond worden van heel veel aangroeisel: algen en eendenmossels, op de antifouling valt het wel mee maar daarboven is Inísh gek genoeg niet om aan te zien. 

We hebben veel sociale contacten, vooral met Annemarie en Bernard van Mariposa maar ook nieuwe kennissen doen we op.

Dinsdag 29 mei zien we bij het ochtendgloren ineens de Cornelia buiten voor anker liggen. In de loop van de ochtend komen Mark en Vanessa aan boord van Inísh en samen gaan we naar het dorp voor hun inklaring en de boodschappen, fijn om ze weer in de buurt te hebben. ’s Middags nemen we afscheid van Mariposa na elkaar te hebben beloofd dat het (afscheid) tijdelijk is en Cornelia gaat op hun plekje in de baai, het is nog best vol hier met jachten. We gaan woensdag samen met Mark en Vanessa in een gehuurde kleine Suzuki 4wd het eiland verkennen. Eerst de weg naar links, die eindigt bij een naburig dorp dat een kleine versie is van Atuona, een kwartiertje langs een pad het bos in brengt ons bij de restanten van een oude nederzetting. Daarna moeten we dezelfde weg terug en gaan dan de weg naar rechts, naar de noordkant van het eiland waar één halfverharde “weg”, zeg maar karrespoor van steenslag, naartoe lijdt, soms langs angstwekkende afgronden. Maar we zetten door tot het laatste dorp waar we opnieuw een, ditmaal goed bewaard gebleven, oude nederzetting met een paar gave tiki’s bewonderen. Deze moet een hond voorstellen. 

Mark speelt nog even Tarzan, hij zou zo in de film kunnen als 'ie dat rare hoedje zou afzetten. De rest van de week doen we rustig aan. Veel mailen om de wanten geregeld te krijgen, eerst leek het vlot te gaan, maar er zijn meer obstakels dan we dachten. We hoopten ze hier te kunnen krijgen, maar willen ook niet het risico lopen dat we hier over twee weken nog liggen, dus bestel ik ze bij Dekker Watersport met het verzoek ze naar Nuku Hiva te sturen. Daar zijn we met een kleine week en dan zien we wel verder. Er is ook een tuigerij daar. Het betekent wel dat we tot Nuku Hiva alleen de genua kunnen voeren.

Zaterdag 02-06-12, Hiva Oa – Tahuata, Marqueses, 9 mijl. We gaan nog boodschappen doen, waarbij we zowel op de heen- als de terugweg naar het dorp een lift krijgen en dan, rond de middag, gaan we ankerop. Mark duikt naar ons hekanker, dat in een steenkorf vastzit, maar dat hij makkelijk los trekt met z’n oerkracht, ik zal in hun dinghy de Cornelia afhouden van naastliggende jachten als Mark zijn hekanker los heeft. Het komt makkelijk vrij, maar het boeganker met geen mogelijkheid, dus Mark weer z’n snorkel op en duiken. Blijkt er een gigantisch anker van zo’n 200 kg. over zijn ankerketting te liggen. Waarschijnlijk heeft Cornelia haar ketting door zwaaien eronder gewerkt. Binnen no time heeft de hele haven door dat er problemen zijn en verschillende buren komen in dinghy’s aangesneld om te helpen. Kijk, dat hebben we dan ook wel weer in de zeilerij, zo ver van huis! Het zware anker wordt van een strop voorzien en op de mastlier van Cornelia gelicht, waarna de ketting kan worden vrijgemaakt en Cornelia en Inísh gezusterlijk de haven uitzeilen. Even later steekt ook Fruit de Mer zee in. Zij gaan naar Nuku Hiva en dan door naar Nederland, want Annemieke’s moeder is overleden.

Maar er is bijna geen wind en het is inmiddels al half drie. Dus wordt het nog spannend of we die negen mijl wel voor donker kunnen afleggen.

Cornelia onder spinnaker (die later finaal zou doorscheuren in een squall), met Fruit de Mer erachteraan.

Gelukkig stroomt het lekker mee tussen de eilanden en het “tocht” er ook een beetje zodat we net voor zonsondergang het anker kunnen laten vallen in de baai van het dorpje op Tanhuata, het eiland naast Hiva Oa. Intussen hebben we in een paar eerdere baaitjes al verschillende jachten zien liggen die vòòr ons waren vertrokken: Lisa Kay, Reine Marguarite, Seawings, Catweazle en nog een paar. Wij hebben in onze baai gelukkig de ruimte. Zondag gaan we naar de wal en bewonderen het prachtige en met veel liefde en vakmanschap gemaakte kerkje. 

Maandag 04-06-12, Tahuata – Ua Pou, Marqueses, 63 mijl. Dus gaat de wekker om drie uur en zijn we om kwart over weer onder zeil, maar dan letterlijk. De koffie smaakt best en langzaam verwijderen we ons van het eiland. Eerst is er weinig wind, dan een uurtje heel veel met een vervelende verwarde zee, we balen al. Maar gaandeweg de tocht wordt de (bakstag)wind 15 knopen stabiel, het golfpatroon ook en tenslotte gaan we met zes knopen en een mooie zeegang naar ons nieuwe eiland. 

Dinsdag 05-06-12, Baie Hakaotu - Haka Hetau, Ua Pou, Marqueses, 6 mijl. Lekker rustig ontbijten met muesli, nog wat lezen en lummelen en dan ankerop naar de volgende baai. Daar is een dorpje, we verwachten er minder swell maar komen bedrogen uit. Laten toch het anker vallen want het is er erg mooi. Eerst even acclimatiseren (ook om zeker te zijn van het anker) en vroeg in de middag

samen met M&V naar de wal. In het minihaventje staat een forse zuiging van de swell maar we komen op de kade en trekken onze dinghy ook maar op het droge. We zijn net aan onze wandeling het dorp in begonnen als er een 4wd stopt en ons uitnodigt om mee te rijden naar de waterval. Daar voelen we wel voor, de natuur is hier prachtig! Maar even later blijkt hij ons mee te nemen naar zijn huis waar zijn vrouw eigengemaakte sieraden en gevlochten hoeden en tassen te koop aanbiedt voor best forse prijzen. We voelen ons een beetje genomen hiermee en kopen niets. De man vraagt ons ook nog zijn digitale gastenboek in te vullen, waarin we veel teksten van ons bekende zeilers kunnen lezen. Nou, dat willen we dan nog wel, en daarna brengt het echtpaar ons, zichtbaar gepikeerd omdat we niets hebben gekocht, terug naar het dorp. De waterval moeten we maar lopend zien te bereiken, maar daarvoor is het inmiddels te laat. Wij dus via het winkeltje terug naar de schepen. De volgende dag misschien naar de waterval. 

Woensdag 06-06-12, Ua Pou – Nuku Hiva, Marquesas, 20 mijl. Maar we liggen erg onrustig en willen eindelijk wel weer eens leven aan boord zonder ons voortdurend vast te houden en schrap te zetten. Dus gaan we door naar de “hoofdbaai” van Nuku Hiva, die swellvrij moet zijn. 

Dat blijkt niet helemaal te kloppen, want als we na een wisselvallig rakje van 20 mijl binnenlopen, zien we dat ook deze zeer ruime baai niet helemaal rustig is. We zien Fruit de Mer onbemand liggen, maar ook Happy Bird uit Harderwijk met Yvonne en Roderick, die we in Curaçao en later in Panama hebben leren kennen als twee lieve mensen, al is Yvonne wel veul an’t woord. Zodra we geankerd liggen gaan we ze opzoeken, we hebben gehoord dat Yvonne is gevallen en in het plaatselijke ziekenhuis moest worden geopereerd. Het is een hartelijk weerzien en we hebben een erg gezellig uurtje bij ze aan boord, al heeft Yvon duidelijk nog veel pijn. Vrijdag moet ze voor controle weer naar het ziekenhuis en omdat Josien ongerust is over haar acht jaar geleden geopereerde borst, stellen ze ons voor om mee te gaan, zij kennen hier inmiddels de weg. We doen dat graag, het maakt de drempel wat lager. Na het bezoek gaan we eerst verkassen omdat we volgens R&Y te dicht onder de kust liggen waar bij hoogwater een vervelende terugslag van de swell is. We gaan wat meer naar het midden van de baai en brengen meteen een hekanker uit, net als Cornelia die inmiddels ook is gearriveerd, zodat we geen last meer van het beetje swell hebben en nu echt lekker liggen. ’s Avonds komen M&V gezellig op de koffie met een heerlijke plak door Josien gebakken bananencake (aan bananen kun je je hier echt doodeten, ze zijn ook veel lekkerder dan in Europa. En pompelmoenen eten we hier ook elke dag).

Donderdag 07-06-12 – zaterdag 09-06-12, Nuku Hiva, Marqueses. Donderdag verkennen we het dorp, ook hier is het mooi en zijn de mensen erg aardig en relaxt (ja, het wordt prettig eentonig). Ik ga op zoek naar de tuigerij en naar de yachtservices, waarmee ik emailcontact had. Dat blijkt een kledingwinkeltje met een dame die ook wat voor jachtmensen regelt. En haar vriend Yan (de tuigerij) klust wat aan boten, maar nieuwe wanten kan hij niet regelen voor ons. Ik laat toch het kapotte want achter en hij zal zien wat hij kan doen. Als we later terugkomen zit hij met ons want en een stuk ander want te studeren of er wat mee mogelijk is, maar ik heb er geen vertrouwen in. Van Dekker Watersport is er inmiddels een mail dat ze alleen naar Tahiti kunnen postorderen, maar daar is wél een echte tuigerij, dus daar heb ik geen voordeel van, ik wou juist die 750 mijl daarheen een nieuw want hebben! Bovendien blijken de verzendkosten een veelvoud van de eerste opgave. Inmiddels heeft Mark aangeboden om aan onze terminals ogen te lassen, zodat we er een sterke, rekvrije dynema-lijn tussen kunnen spannen. Mark heeft dynema én rvs-ogen én een lasapparaat. Dus dat gaan we doen. Er is ook een groot Duits motorjacht binnengelopen, de COntinental, waarvan Mark de eigenaar goed kent, Wipp, een aardige rijke aannemer, die ons wil helpen aan voldoende stroom om te lassen. Zaterdag gaat het gebeuren.

Maar eerst vrijdag naar het ziekenhuis(je). Een vriendelijk, deels open, gebouw, waar de patiënten zelf hun beddengoed en eetgerei moeten meebrengen. Met heel aardig personeel, dat ons snel en vakkundig helpt. Een aardige jonge vrouwelijke arts onderzoekt Josien, laat foto’s maken en haar bloed onderzoeken. Er is niets op de foto’s te zien en het bloed is goed, maar ze kunnen hier geen mammografie maken en dat is wel nodig, dus wordt er voor ons een afspraak gemaakt in het ziekenhuis van Papeete, Tihiti, op 21 juni, zodat we er met Inísh naartoe kunnen. We waren liever snel heen en weer gevlogen, maar de betreffende specialist zit tien dagen in Frankrijk. Daarom gaan we morgen het want maken en zondag varen. Zaterdag besteden we aan de voorbereidingen van onze tocht naar Tahiti van 750 mijl. Eerst water halen en boodschappen doen, dan met Mark, die de terminals al van het kapotte want heeft afgeslepen, naar de vriendelijke Wipp, die in z’n machinekamer naast twee grote caterpillar-motoren een complete werkplaats heeft, waar Mark aan de wantspanner en de bovenhaak van het kapotte onderwant een sterk oog vastlast, Wipp en ik hand- en spandiensten verlenen en ik later samen met Josien het spul weer monteer met ertussen een sterke dynema-lijn, ook van Mark geleend. We zijn hem heel dankbaar voor al z’n hulp en adviezen. Het is nog een hele klus om voldoende spanning op het want te krijgen, omdat de knopen steeds strakker trekken. Maar uiteindelijk zijn we tevreden en inderdaad heeft het want zich uitstekend gehouden tijdens onze tocht naar Tahiti.

Zondag 10-06-12 – zaterdag 16-06-12, Nuku Hiva, Marqueses – Manihi, Tuomotu – Papeete, Tahiti, Sociëty Islands, 752 mijl. Eerst ff rustig ontbijten, dan nog even afscheid nemen van Mark en Vanessa, met de belofte elkaar weer te ontmoeten, van Roderick en Yvonne hadden we gisteren al afscheid genomen, en voorzien van beste wensen, een werkend tuig en veel nieuw leesvoer kunnen we daarna ankerop. Het is nog lastig om beide ankers los te krijgen omdat ze zich flink hebben ingegraven. Maar het lukt weer en daar gaat eindelijk het grootzeil weer omhoog. Dat zeilt toch wel een stuk beter. Over onze tocht is niet zoveel te melden. We hebben een goede halve wind over het algemeen, variërend van 6 tot 22 knopen, de swell is meestal uit het oosten en de wind ook, dus niet van die gemene kruisgolven, dus redelijk comfortabel zeilen. Maar we zijn nog wel een beetje gespannen over ons noodtuig, vooral in het begin, zeilendeweg krijgen we meer vertrouwen.

Halverwege tussen de Marquises en Tahiti (deel uitmakend van de Sociëty Eilanden) ligt nog een eilandengroep, de Tuamotu Eilanden, ik wil er een tussenstop maken want ze bestaan allemaal uit een ring van koraal met daarbinnen een lagune van helderblauwe, swellvrije koraalzee waar het mooi snorkelen en duiken is en de inlanders zijn toegelegd op het kweken van zwarte parels. Het voormalige Franse testeiland voor kernwapens Mururoa is er één van. We mikken op Takaroa, maar daar blijken we midden in de nacht aan te komen, niet zo handig met al die koraalriffen vlak onder de oppervlakte. Dus gaan we door naar Manihi, waar we net na zonsopgang voor de opening in de lagune komen. Er komt ook net een jacht naar buiten en waar er één uitkan . . .

De ingang is goed betond, maar aan het eind wel erg ondiep, we peilen 3,80 m., heel wat anders dan 3800 m.! We komen er goed door ondanks 3 knopen tegenstroom, maar als we dan om ons heen kijken zien we een kale zandrand met wat bomen en daarbinnen een gigantische, desolate watervlakte, het dorpje ziet er ook wat triestig uit, dus hebben we allebei zoiets van: is het de moeite waard om hier op twintig meter diepte het anker te laten vallen? Er staat ook nog een beste bries in de lagune dus zó comfortabel zal het niet zijn en dan moeten we nog minstens een mijl in de dinghy om bij het dorpje te komen vanaf de ankerplaats . . . Wij dus maar rechtsomkeert en door naar Tahiti. We komen voor het beroemde “muiterij op de Bounty”-eiland in de nacht van vrijdag op zaterdag, onder de kust neemt de wind zoveel af . . .

. . . dat we na zonsopgang voor de doorgang in het koraalrif bij Papeete komen, ook de ingang van de commerciële- en jachthaven. Op kanaal 12 roepen de Portcontrol op en we mogen meteen naar binnen, hoewel vlak achter ons een vrachtschip komt aanstomen en vlak boven ons een vliegtuig de landing inzet. 

Als we dachten in een afgelegen paradijselijk Polynesisch eiland aan te komen dan vergisten we ons deerlijk, want Papeete is een grote (100.000 inwoners) bruisende moderne westers aandoende stad met een grote commerciële haven, een drukke ferryhaven met snelle catferry’s, en een serieus vliegveld, maar wel met een prachtige bergketen op de achtergrond. Het is ook een groot eiland, ongeveer 100 bij 60 km. schat ik. Wij meren af aan een ponton haaks op de stadskade, waar enkele tientallen andere jachten liggen. De meeste liggen in de marina, zo’n 5 mijl verderop vanwege de voorzieningen daar, maar hier lig je met mooi zicht op het park, de haveningang, het naastgelegen eiland Moorea en vlak naast het stadscentrum, alles te belopen binnen een kwartier. Het is al luxe dat we zo de kant op kunnen en water tappen uit de kraan, het ontbreken van een toilet- en clubgebouw ervaren we niet als een gemis na al die afgelegen ankerplekken. 

Naast ons ligt Gerhard, een single handed Oostenrijker met een Dehler 34, die ons een beetje wegwijs maakt en zelf een gebroken want heeft, dus ook het adres van de tuiger. We zoeken het havenkantoor maar. . . maandag weer open, het weekend dus zonder sleutel van het toegangshek op het ponton. In de middag gaan we het stadscentrum verkennen, maar op zaterdagmiddag is er al veel dicht. Wel open is de grote moderne Champion supermarkt, waar we onze westers verwende kooplust eindelijk weer eens kunnen botvieren met verse groente, vers brood, vers vlees, verse vis. Eigenlijk alles wat je in een doorsnee Franse supermarkt kunt krijgen + tropisch fruit in overvloed. We kopen meteen een paar lekkere tonijnmoten (die vingen we toch zelf af en toe?) en een bloemkooltje en verder wat we de laatste tijd tekort kwamen. De rest van de dag rust, we hebben tenslotte een week lang wachten gedraaid. En vroeg te kooi. En heerlijk lang slapen.

Zondag 17-06-12 - zaterdag 23-06-12, Papeete, Tahiti, Sociëty Islands. Zondag gaan we beginnen met een grote beurt voor Inísh. We spoelen de boot eens goed met zoet water, want alles zit onder het zout. We boenen houtwerk, kajuit, dek en kuip. Later in de week gaan we de romp, die aan de lijzijde boven de waterlijn vreselijk is aangegroeid, eens goed schoonmaken, zodat Inísh weer spierwit ziet en we zetten de boot in de was, beetje bij beetje vanwege de warmte. Ook het onderwaterschip gaan we schrobben, hoewel de antifouling zich uitstekend houdt tot dusverre, daar valt de aangroei mee. De windstuurvaan heeft er onderweg weer de brui aan gegeven, dus die moet ook worden gerepareerd. Josien geeft de kajuit een grote beurt. Zondag wandelen we naar de marina, maar als we na anderhalf uur tot het vliegveld zijn gekomen, ongeveer halverwege, geven we er de brui aan en lopen terug. We gaan wel een keer op de fiets. Intussen maken we kennis met weer andere zeilers aan onze ponton, opvallend weer dat je zover van huis zo makkelijk contact maakt.

Woensdag liggen we nog te kooi als we ineens Inísh . . . Inísh . . horen roepen. Ik vlieg eruit en daar komt Brio aan varen, leuk om Ivan en Louise weer te zien. Ook Iron Butterfly, waar we onderweg naar Tahiti marifooncontact mee hadden, met Pete, Barbara en Jürgen, zijn hier afgemeerd met hun grote ijzeren Colin Archer. Het telefoon- en mailcontact met de tuiger gaat moeizaam, dus gaan we op de vouwfietsjes naar de industriehaven, waar hij zijn werkplaats heeft. Er ligt een 50voets HR uit Amsterdam, waarvan we de schipper spreken, we horen dat de tuiger wel goed is maar dat alles lang duurt hier. Dat is ook de boodschap die Christophe de tuiger ons geeft als we hem eindelijk spreken. Eerst maar een offerte afwachten.

Ja, en dan donderdag naar het ziekenhuis, we hebben het redelijk van ons af kunnen zetten, maar nu worden we zenuwachtig. We gaan er met de bus naartoe, het ligt even buiten Papeete en is splinternieuw. Mooie architectuur, maar wel koud ongezellig binnen. Maar de mensen in het ziekenhuis helpen ons vriendelijk, snel en efficiënt. Dr Baron blijkt een jonge vrouw, die bijna geen Engels spreekt. Ze onderzoekt Josien en maakt een afspraak voor een mammografie en echo, morgen, we mogen komen wanneer we willen. Dus stappen we vrijdag om half negen op de vouwfiets en rijden in een kwartiertje naar het ziekenhuis, waar bijna direct worden geholpen. Direct na de echo, die door een andere arts wordt gedaan, krijgen we de uitslag waarop we gehoopt hadden en die ons zeer oplucht: alles is goed! De verandering in Josiens borst is niet ongewoon en een ontwikkeling van het littekenweefsel als gevolg van de bestraling destijds. Ze raden ons wel aan om een jaarlijkse controle te blijven doen, in Frankrijk is dat gebruikelijk.

Halleluja! We kunnen ons weer richten op de geneugten en beslommeringen van het wereldzeilen. Dit weekend is het groot feest van de Puddlejump Cruisers, waar we ons ook bij hadden aangemeld. Er wordt wedstrijd gezeild, gegeten en feestgevierd. Maar we laten de feestelijkheden aan ons voorbij gaan, omdat we ons hadden moeten opgeven voordat we de uitslag hadden. Daarom een lekker rustig weekend aan de steiger, terwijl de wind door het want begint te loeien en de wedstrijdzeilers dus een zware race varen. Ook de nieuwe binnenkomers melden zwaar weer op zee.

Wij zijn blij met alle lieve mails van de vrienden die met ons hebben meegeleefd de afgelopen weken. Dank daarvoor.