Vaarbericht Inísh 2012-10, Tahiti-Huahine.

Zondag 24-06-12 - zaterdag 30-06-12, Papeete, Tahiti, Sociëty Islands. We fietsen de 10 km. langs de kust naar de marina, waar je ook kunt ankeren, maar vinden ons plekje midden in de stad veel leuker en praktischer, we blijven er. Intussen is het daar druk geworden, maar dat maakt het ook steeds gezelliger. Ik begin wel een beetje te stressen over de tuiger, maar eindelijk, dinsdag, krijgen we bericht dat hij woensdag, op m’n verjaardag, onze wanten gaat maken. En dat doet hij ook, want om vier uur ’s middags kan ik ze ophalen. Kost ons wel pf55000 ($550). We hebben zelfs nog tijd om ze voor het eten te monteren. Inísh ziet er weer netjes uit zo schoongeboend en met een compleet tuig. Verder doen we eigenlijk weinig spectaculairs. Voor natuur moet je vanuit Papeete ver weg want de kuststrook is helemaal bebouwd zo rond de stad. We gaan op de kleinere eilanden wel weer wandelen en snorkelen. Wel fietsen we vrij veel maar vooral om de voorraden weer op peil te brengen, de was te brengen en te halen en samen met Ivan van Brio nog een paar keer naar het industriegebied voor scheepsbenodigdheden.

Vrijdag is hier een feestdag en dan zijn er kanowedstrijden. Die hebben hier één uithouder en de Tahitianen kunnen er vreselijk hard mee peddelen, zowel de jongens . . .

. . . als de meisjes. Het zijn wedstrijden voor heel Frans Polynesië, de tv is aanwezig en wij zitten 1^e rang want start en finish zijn bijna recht voor onze ligplaats.

We kunnen ons ook nog vergapen aan een paar super megajachten die hier op bezoek zijn. Het ontlokt onze Amerikaanse buurvrouw de verzuchting “do they have no shame?”, maar ja, alles is betrekkelijk, waarschijnlijk verzuchten de daklozen van Papeete dat ook over ons. En ja, ik ben deze week AOW-trekker geworden, een betrekkelijke vreugde. . . wat is het jaar weer (veel te snel) omgevlogen. Maar het is een fijne dag. Lieve cadeautjes van Josien, een heeeeerlijk verjaardagsmaal (Boeuf Bourguignon) en ’s avonds gezellig bezoek van Louise en Ivan mét cadeautjes en ballonnen. En legio mailtjes, smsjes en skypegesprekken van kinders, familie en vrienden. Én nieuwe wanten (nee niet tegen de kou, maar om de mast omhoog te houden).

. . . en mogen van Port Control meteen de lagune uit. Er is weinig wind, maar net genoeg om lekker te kunnen zeilen naar Baie de Cook, de eerste van twee Paradijselijke baaien op het eiland Moorea, een kleine 20 mijl. We vinden zonder problemen de passe (doorgang) in het rif en verbazen ons er weer over dat we van oceaandeining ineens overgaan naar spiegeltje vlak water. Daarom zijn deze baaien ook heerlijk om te ankeren, je ligt er net zo rustig als in de Grashaven.

Daarna nog even het dorp bekijken en naar de verrassend goed voorziene supermarkt. Rond de middag gaan we ankerop naar de volgende baai, waar we direct achter het rif op een nog paradijselijker ankerplaats terecht komen. Er liggen hier dan ook vrij veel jachten (15), waaronder een paar bekenden: Vetrix (Canadees, in Curaçao en Panama ontmoet) en Azimuth (Amerikaans, in Ecuador ontmoet). Later horen we dat Victory hier ook was maar vanochtend is vertrokken. Nog later komt ook de Zweedse Båten (spreek uit: “boten” (=boot)) Anna binnenlopen, nu met één man en drie dames. Het is maar vier meter diep op de ankerplaats, dat geeft niet, want er is bijna geen tijverschil, en het water is glashelder, zodat je je anker ziet liggen en pijlstaartroggen om de boot ziet zwemmen. Ik lig dan ook al gauw met snorkel en vliezen in het water, heerlijk.

Josien staat achterop eerst doodsangsten uit, voelt zich net de Paul de Leeuw-creatie Annie, maar we toeren toch mooi het hele eiland in 2½ uur in de rondte, inclusief de haarspeldbochten-weg naar “Belvedère”, een prachtig uitkijkpunt vanwaar we onze beide ankerbaaien kunnen zien en de ons omringende bergpieken. Je ziet ook heel duidelijk dat je in een gigantische vulkaankrater staat, waarvan de bergpieken de resterende delen van de kraterwand zijn. Iedere ochtend in de dinghy naar de kant, want het eerste gebouwtje vanaf de ankerplaats is een winkeltje mèt verse baguettes vanaf 7 uur! En veel snorkelen in dat “glaswater” hier. Je zou niet meer wegwillen.

Vrijdag 06-07-12 – zaterdag 07-07-12, Moorea - Huahine, Sociëty Islands, 85 mijl. Maar toch, na vier dagen scheuren we ons los van dit heerlijke plekje en gaan naar een volgend eiland: Huahine, samen met Båten Anna. Eigenlijk willen we niet op vrijdag varen, bijgelovig als we zijn, maar dit is wel de dag met een beetje wind, morgen is het weer op volgens U-grib. 85 mijl is te veel voor een dagtocht, dus vertrekken we tegen de avond met het laatste licht om morgen midden op de dag de opening in het rif veilig te kunnen binnenlopen. Dat doen we om 14 uur, na een oversteek met net genoeg wind om 4-5 knopen te halen, maar ook met een hoop geflap van de zeilen door de kruisgolven die we ook hier weer hadden. Het tuig houdt zich prima, maar voor de zeilen is het niet echt fijn. Via de marifoon zijn we nog getuige van een helikopteroperatie waarbij een bevallende vrouw van een zeiljacht wordt gehaald en naar het ziekenhuis overgevlogen. We kunnen het allemaal volgen op kanaal 16. Båten Anna houdt ons aardig bij en loopt een kwartiertje na ons binnen. Er zijn twee ankerplaatsen bij het dorp Fare, één vlak langs de wal, waar we ondermeer de Victory weer zien liggen met Jan Bart en Monique, maar wij kiezen voor de lagune aan de andere kant van de vaargeul omdat daar meer ruimte is en de eerste aan lagerwal is ten opzichte van de wind. Vandaag blijven we aan boord omdat we best moe zijn na een nacht doorzeilen, wel ga ik nog even snorkelen, ook om het anker te controleren, er zijn hier veel koraalknollen, maar we liggen safe. En ’s avonds stuur ik een felicitatie mail met dierfoto’s naar m’n oudste kleindochter Sara, want in Nederland is het al zondag en ze wordt drie vandaag. Ze vieren het op de “Overwinning” blijkt als ik opbel om te feliciteren.

Zondag 08-07-12 – zondag 15-07-12, Fare, Huahine, Sociëty Islands. We gaan eerst maar eens gedag zeggen bij Jan Bart en Monique, worden meteen aan boord genodigd en hebben een gezellig uurtje, waardoor het te laat wordt om nog boodschappen te doen maar we wandelen met z’n vieren een eindje langs de kust. Ook hier is het mooi en ontspannen, maar veel minder toeristisch dan op Moorea. Om 17 uur gaan we weer naar Victory (www.victoryatsea.nl) om boeken te ruilen, we waren er net doorheen, en daarna weer met z’n vieren naar de wal, waar we bij een eettentje (dat zijn hier bestelautootjes met een keukentje erin en zitjes eromheen van klaptafels met krukjes) lekker poisson cru (rauwe gemarineerde tonijn) met friet eten, erg lekker, èn erg gezellig.

Maandag blijven we aan boord want het regent de hele dag, dat is ff wennen na al die zonneschijn, en dinsdag verkassen we naar een diepe baai 2 mijl verderop omdat U-grib aangeeft dat het een paar dagen 30 knopen gaat waaien, zijn we ook niet meer gewend. Onze ankerplaats in de lagune vinden we veel te open voor al die wind. Er liggen al twee jachten in de baai en we hebben moeite om een goede plek te vinden omdat het van heel diep al snel naar te ondiep gaat en de beste plekjes zijn bezet. Toch vinden we nog een goed plekje (denken we). Het anker ligt in acht meter water en Inísh in 18 meter, met voldoende ankerlijn en zwaairuimte, terwijl het anker houdt als een huis ondanks 2000 toeren van de motor in z’n achteruit. En de wind komt straks van de hoge wal. We worden welkom geheten door de andere ankeraars: Moi van de Amerikaanse Waada en de Nieuw Zeelandse Lafiësta. Moi nodigt ons uit voor happy hour om 17 uur bij de Lafiësta, we vinden het wat raar om niet door de Nieuw-Zeelanders zelf te worden uitgenodigd en als we even na vijven toch maar in de dinghy willen stappen zien we de Amerikanen daar net wegvaren en wordt de generator gestart. Geen happy hour dus. Daarvòòr bezoeken we het kleine dorpje in de baai en lopen een stukje langs de weg. Woensdag gaan we met de dinghy naar het hoofddorp Fare voor boodschappen en contact met andere zeilers. Van de Duitse Victoria (jong gezin met twee kinderen) zijn vannacht onderdelen van hun fietsen gestolen, de kinderen ontroostbaar omdat hun fietstocht niet doorgaat.

Donderdag ontdek ik tot m’n schrik dat één van de twee drijflijnen, die ik als ankerlijn aan de ketting voorloop heb bevestigd, is doorgeschavield op het koraal waar we in geankerd zijn, terwijl er toch duidelijk “sand” op de kaart staat. Goeie les weer: altijd duiken naar je anker (had ik wel gedaan maar het leek of alleen de ketting in koraal zat) en gewoon nìet op koraal ankeren, zeker niet met lijn. Toch wel verstandig geweest dat ik een dubbele lijn heb gebruikt, speciaal ook hiervoor. Maar ja, hoewel het 20-25 knopen waait en misschien later nog iets meer, zijn we toch gedwongen om terug te verkassen naar ons oude ankerplekje tegenover het dorp, hoewel het water daar onrustiger is: minder beschutting en wel dwarsstroom. Maar ook een stevige zandbodem. ’s Avonds hijsen we altijd de dinghy naast de boot op met een val, maar door de harde wind klapt ’ie nu een paar keer omhoog tegen Inísh, dus midden in de nacht eruit om de dinghy aan dek te hijsen. We hebben toch al een slechte nacht door de hevige rukwinden en een Inísh die daardoor niet weet of ’ie nou op de wind of de stroom moet gaan liggen. Maar we komen zonder schade de nacht door en vrijdag is de wind (tijdelijk?) iets minder. Toch voelen we ons gedwongen om aan boord te blijven, het kan zo weer anders worden en het bootje ligt aan dek.

Maar dan gaat ‘ie weer vlak naast onze buurman liggen, een Franse Cat. Nou, die spreken dezelfde taal. Dus wat ik in het Engels probeerde duidelijk te maken doet hij in het Frans in het kwadraat naar z’n taalgenoot. En er is echt ruimte zat voor een cat! Dan gaat de charteraar eindelijk verstandig op ruime afstand achter ons liggen. In de nacht van zaterdag op zondag maak ik Josien nog wakker in het midden van de nacht omdat het zo hard vlaagt dat ik alles nog eens wil controleren (zelf kan ik niet slapen). Gelukkig ligt Inísh nog stevig verankerd en zie ik op de gribfiles (we gebuiken “Ugrib” en “Passageweather”, kun je zo vinden op internet) dat het morgen toch echt minder wordt met de wind en daarna nog minder. Zou dat nou allemaal gekomen zijn omdat we op vrijdag vertrokken van ons vorige eiland?