Embedded Files
Inleiding
Inleiding
De Vanoise was een nog te ontdekken gebied. Dit was de reden dat wij van ons Italiaanse Alpen geloof afvielen. Natuurlijk gebeurde dit niet zomaar. Otto had zoals gewoonlijk een uitdagende planning gemaakt die ons alle anderen voorgaande tochten zouden moeten doen vergeten. Zijn moeite bleek niet verspild. De rondtoer liep, mede dankzij het mooie weer, als een klokje.
Het Verhaal
Het Verhaal
2003_06_22 Nederland - Refuge Peclet Polset
Met meerdere chauffeurs en af en toe een passende stop verliep de reis naar Pralognan vlot. De vroege zondagmorgen start om nog s'middags de refuge te bereiken hielp hier aan mee. Alleen rond Metz was er wat gedoe en natuurlijk kostte het laatste stuk vanaf de autoweg naar Pralognan tijd. Daarna was het uitladen, de rugzakken op de bult, een passende foto maken en om 15:15 h. wegwezen. Het weer werkte mee om er een aangename wandeling van te maken. De route was simpel. Gewoon de rivier volgen. Het betekende wel gestaag klimmen om een hoogteverschil van 700 m.
Toen wij om 18:15 de hut bereikten was de dag lang genoeg geweest. Het pilsje in het nog aangename zonnetje ging er dus makkelijk in. Daarna was het de bekende huttenroutine. Bed opmaken, de avondkleding aan, dineren en nog even buiten uitbuiken met een bodempje wijn.
De rest was weer een eerste nachtrust op hoogte. Altijd wat onrustig in het dromen en 's morgens een wat duf hoofd. Een mogelijke invloed van bier en wijn is natuurlijk uitgesloten.
2003_06_23 Refuge Peclet Polset - Refuge l'Orgere
De ochtendstond had de andere dag goud in de mond. Met de Col de Chauviere op het menu en mooi weer moest het wel een mooie dag worden. Welgemoed stonden we dus aan de start. De veronderstelling bleek juist. De noordzijde van de col lag nog goed in de sneeuw en dat betekende na een korte aanloop lekker sneeuwstampen met prachtige uitzichten onder een hoogtezon.
De col werd na twee uur voorspoedig bereikt. Het mooie weer bood alle tijd voor een fotosessie van ons en de uitzichten van wat was gedaan. Over wat nog gedaan moest worden werd wat langer gedaan. Dat kwam vooral door de lange lunch annex siesta in de afdaling. Waarom gehaast naar de hut als het boven rustiger en mooier toeven is. Toch stonden we al om drie uur voor de hut en deze bleek zeer aangenaam te liggen en bemand/bevrouwd te worden door alleraardigste uitbaatsters. De heer des huizes speurde het wild voor ons op terwijl de vrouw des huizes ons van een natje voorzag. Daarbij vermaakten wij ons met het fotograferen via een imposante verrekijker en dat lukte nog aardig ook.
2003_06_24 Refuge l'Orgere - Refuge La Fournache
Het weer was ook deze dag weer stralend. De tocht naar de Refuge La Fournache werd mede daardoor een wandeling van flora en fauna. De weg naar de Col de a Masse bleek geplaveid met bloemen en gemzen. Vooral op het laatste steile stuk huppelden de laatsten op de steenhelling naast ons vrolijk rond. Een ontmoedigend maar mooi gezicht voor een stel zwoegers. De col kostte hierdoor wat tijd maar dat lag ook aan de lange koffiepauze met de koffie uit eigen veldkeuken.
Zwarte Vanilleorchus
Alpenklaver
Bolrapunzel
Boven op de col scheiden de mannen van de jongens. De kanjers gingen het uitzicht bewonderen op de een paar honderd meter hoger gelegen Gran Roc. De watjes bleven bijbruinen op de col. Al dit extra zweten kostte wel tijd. Pas om 15:30 h. werd aan de gelukkig niet al te lange afdaling naar de refuge begonnen. Tegen zessen bereikten wij die kleine maar prima hut. De ene helft om verder uit te rusten. De andere helft om bij te komen.
2003_06_25 Refuge La Fournache - Refuge de l'Arpont
De dag begon met frisse moed maar verzandde al snel in vele fotosessies in de bloemenvelden vlak na de hut. Niet zo gek want de bloemenpracht was schitterend. Gelukkig was er tijd voldoende. Op de kaart leek het een makkelijke en niet al te lange tocht op hoogte. Een soort doorlopende balconscene met uitzicht op het dal.
Het klopte als een bus. Het doorlopend de ene na de andere kronkel van de bergwand volgen maakte de tocht echter taai. Niet dat deze saai was. Er kwamen genoeg gebeurtenissen op ons pad. Deze waren niet aan mensen te wijten want er kwam niemand die dag op ons pad. Een greep hieruit is:
De meest ontroerende was het dood konijn met haar dode jong die kennelijk nog warmte op haar koude rug had gezocht.
Koud was ook de beek waar ik in een moment van onoplettendheid tijdens de oversteek in viel.
De schapen hadden het niet koud. Ondanks de hoogte hadden zij het bloedwarm in hun ongeschoren vacht.
Om 17:00 werd Refuge de l'Arpont bereikt. Een wat bejaard maar gezellige onderkomen.
2003_06_26 Refuge de l'Arpont - Refuge Entre Deux Eaux
De tocht werd landschappelijk min of meer een herhaling van de dag ervoor. Alleen was het weer minder en de gebeurtenissen beperkt. Eigenlijk een wandeldag die alleen met foto's in het geheugen blijft.
2003_06_27 Refuge Entre Deux Eaux - Refuge Le Repoju
De laatste etappe moest via de Col de Vanoise het rondje compleet maken. Het weer daarvoor was prima. Niet echt warm meer maar wel met de zon erbij. Na de brug over een van de twee Eaux was het gelijk steil omhoog. De klim eindigde op een rif met uitzicht op de refuge beneden en een kudde steenbokken boven.
Hierna vlakte het af en ging het langs meren en via sneeuwvelden min of meer geleidelijk verder verder naar de col. Deze werd werd vlot genomen met de ochtend koffie in de Refuge du Colle de la Vanoise in het vooruitzicht. Daarna was het even rustig naar beneden als naar boven.
Vlak voor Pralognan was er nog een educatief moment met kaasmaken. Ook lekker maar de melk smaakte ons beter. Deze had echter een slechte invloed op onze loopvaardigheid. De gevleugelde uitdrukking "de kortste afsteker duurt het langst" werd even vergeten. Het besluit om hoog te blijven en door het bos sneller naar Prioux te lopen bleek een blunder. Het pad bestond namelijk louter uit wortels en dat werd pas echt ploeteren.
Redelijk uitgewoond werd Prioux bereikt. Daar werd met wat passen en meten ergens in een chalet nog een slaapplaats vrijgemaakt. Heel onze tocht bijna geen mens te zien maar nu bleek het weekend annex seizoen voluit begonnen te zijn. Op de zonneweide met een pilsje erbij was alles weer snel vergeten. 's Avond werd de tour nabeschouwd. Mooi weer gehad, boeiende tocht, prachtige natuur en aangename hutten. Het verschil tussen de Franse en Italiaanse ambiance was de enige opmerking die gemaakt kon worden.
2003_06_28 Refuge Le Repoju - Chamonix Mont Blanc
Met het verplaatsen naar Chamonix begon pas het echte werk. De inspanningen van de watjes waren bedoeld als voorbereiding van respectievelijk de Cross du Mont Blanc en de Mont Blanc Marathon. De kanjers zagen dat en ook de bijbehorende drukte niet zitten. Zij verplaatsten zich per lift naar de Nid d'Aigle om vandaar naar de Refuge de Tête-Rousse te gaan. Op het terras van de lift scheidden onze wegen tot aan de terugreis voor voor een paar dagen.
Bij de wedstrijd bleken de voorbereidingen hun vruchten te hebben afgeworpen. De cross en de marathon werden met succes gerond (zie DSM Klassement). Rennen in de bergen kan dus ook leuk zijn. Wel blijft de vraag wat het vermoeiendst is.
Page updated
Google Sites
Report abuse