Embedded Files
Inleiding
Dit jaar werd voor eind juni/begin juli Wallis op het programma gezet. De pensionati bewezen hiermee dat grijs niet bij definitie wijs is. Het weer aan de noordkant van de Zwitserse Alpen is minder stabiel en er kan in die periode op hoogte nog veel sneeuw liggen. Toch werd een uitdagende tocht uitgezet. Starten op de Simplonpas, over de passen hip hoppen naar Pralong bij Lac des Dix, met de bus en trein naar Brix en vandaar als toetje de slotklim naar het vertrekpunt.
Het koude voorjaar zorgde inderdaad voor uitbundig veel sneeuw en het juni-winterweer deed daar nog een schepje bovenop. Twee weken voor de start lag de SImplonpas nog dik in de sneeuw terwijl enig zomerweer niet in het verschiet lag. Toch vertrokken wij in opperbeste stemming.Met jeugdige overmoed maar wel met een een goed "Wat als" plan achter de hand. Natuurlijk stond vooraf al vast dat het plan niet uit zou komen. Het avontuur zit immers niet in het planmatig uitvoeren maar in het pakken van kansen die onverwachte wendingen scheppen..
De onverwachte wendingen hadden vooral te maken met het slechte weer waardoor wij, na enige bezinning, voor twee passen moesten passen. Daarnaast bezorgde een valpartij voor een protesterende maar nog bruikbare enkel. Hoge bergschoenen zijn prima vervangers van zwachtels.
Het "Wat als plan" drukte de pret niet. Van wendingen de humor inzien geeft extra plezier.
Zondag 23/6/2013 Nederland-Simplonpas
De heenreis op zondag liep gesmeerd. Geen files, geen vrachtwagens en tijdelijk verlaten wegwerkzaamheden. Het treintje bij Kandersteg was natuurlijk de kers op de taart. Bij wijze van rustpauze een kwartiertje lang in het donker het Rhone-dal in boemelen en dommelen doet goed. Bij het verlaten van de trein hielden we pauze. met het doel om alle snelverkeer uit de trein te kunnen laten voortrazen. Het loon was een rustige afdaling met zicht op het weidse dal. Beneden werd nog even gestopt voor het zekerheidshalve pinnen van baargeld. Dit werd het moeilijkste deel van de dag met een display dat om wat voor reden in de volle zon stond.
Daarna duurde de laatste loodjes niet al te lang en zo arriveerden wij nog ruim voor het aperitief in Simplon-Blick. Dit bleek een gastvrij oord voor eten, drinken en slapen. Dat de winkel tijdens de verbouwing open bleef hinderde ons op zondag niet. Als enige gasten hadden wij het rijk alleen.
Na een korte toeristische wandeling naar het monument van de Zwitserse Bergbrigade en het omringende park gaven we het na het eten al snel op. De reis had toch enige energie gevergd en de komende dag en dagen zouden dat zeker ook doen. De wekker hoefde gelukkig niet gezet te worden want bouwvakkers beginnen ook op de Simplonpas vroeg.
Maandag 24/6/2013 Simplonpas - Visperterminen
Bij het opstaan was het nog droog maar daar was dan ook alles mee gezegd. Het weer was gewoon guur koud geworden en het was wachten op de regen dan wel hogerop sneeuw. De boekjes vermelden een wandeling van 6 h. De ervaring heeft ons echter geleerd daar een paar uur aan vast te plakken. De tijden zijn namelijk gebaseerd op lopen zonder bepakking bij ideaal weer door getrainde autochtone twintigers. Na een goed ontbijt trokken we rond 8 h. er op uit. Al snel kwam de regen maar gelukkig liepen we eerst nog in de luwte van een bergrug die wij vanaf de Simplonpas zo mooi hadden zien liggen.
Op rond 2200 m was het uit met de pret. We kwamen vol in de stormachtige wind en de regen was natte sneeuw sneeuw geworden. Het werd redelijk afzien ondanks dat de Bistinepas slechts op ruim 2400 m ligt. Op de met ijs geplaveide pas namen we geen tijd voor een foto van het feestje. Gauw wegwezen naar beneden was onze enige wens. Bij de Bistibach kozen we ervoor om door het Nanz-dal te gaan in plaats van de langere maar makkelijker hoogteweg via Obers Fulmoos. Deze lag namelijk van afstand gezien behoorlijk in de sneeuw en dat leek ons ongemakkelijk.
Na de eetpauze in de luwte van het Grosse Laeger liep de afdaling als vanzelf maar had een vervelende verrassing in petto. De steile afdaling naar een beek bleek versperd door een gigantische sneeuwmuur. De enige oplossing was teruglopen en bovenlangs cross country door het zompige brongebied een ommetje maken die ons aan de overkant zou brengen. De afkorting ging wel ten koste van een extra klim van ca 500 m naar de Gibidumpas. Het bleek een makkelijke maar zeer gestage klim te zijn over een breed pad met met een mooi uitzicht op de Bistinepas en de sneeuwmuur .
De Gibidumpas bleek meer een vlakte te zijn dan een bergpas. Daarna werd het in de afdaling naar de Gwi-lift plotseling zomerweer. In de uitspanning bij de lift werd de door het weer toch redelijk zware tocht besloten met een heerlijk zonnebad in het bijna blootje. De kou en ongemakken van de dag waren daardoor snel vergeten.
Tegen het einde van de middag daalden wij goed bijgekleurd met de lift af naar Visperterminen en, vonden in dit schilderachtige dorpje direct naast de lift in Hotel Rothorn het onderkomen dat wij die dag verdiend hadden. Ook hier hadden wij het rijk vrijwel alleen. Elk nadeel (vroeg in het seizoen = veel sneeuw) heeft zijn voordeel (geen gezoek naar een slaapplaats).
Dinsdag 25/6/2013 Visperterminen - Stalden
Het plan was om bij wijze van uitrustdag via Gspon naar Stalden te lopen. De uitbaatster bracht ons echter op andere gedachten. Zij maakten ons lekker met om gelijk via een mooie afdaling langs de hoogste wijngaarden van Europa naar het Vispdal af te dalen en vervolgens langs de rustige kant van de rivier naar Stalden te lopen.
Het bleek een wijze raad te zijn. De afdaling liep langs het schitterend voetpad en wel de enige weg waarlangs Visperterminen voor dertig jaar te bereiken was. Een nu, zelfs voor de pensionadi, onvoorstelbare situatie. Het weer werkte mee. De regen/sneeuw en kou hadden plaats gemaakt voor stralend zomerweer. Het werd dus genieten met kuieren van luierpunt naar luierpunt.
Natuurlijk gaat het leven niet altijd over rozen. Van de vele wegen naar het dal namen wij, beneveld door de geuren van een wijnbottelarij, een bij een wijngaard doodlopende weg. De wijnboer ving ons bij de ingang op en vond ons zo vertrouwenwekkend dat wij via zijn wijngaard mochten afdalen. Zijn omstandige wegwijzing was nodig. Het bleek een doolhof te zijn van smalle muurtjes en steile trapjes. Gelukkig zorgen wijnboeren ook voor rustplaatsen in de gaard. Als God in Zwitserland nuttigden wij het middagmaal in een druivenprieel. Het ontbreken van de wijn bij deze "stokbrood met" was de enige dissonant.
Daarna was het weer afdalen via de vele muurtjes. Bijna in het dal kwamen wij weer via een andersom doodlopende pad op de goede weg.
Eenmaal beneden staken we via de historische brug met de bedrieglijke naam Neubruck de Vispa over na natuurlijk bij de kapel te hebben stilgestaan. De linkeroever van de Vispa is voor snelverkeer maar de rechter is voor het lokale. Met nagenoeg geen verkeer liepen we met links de rivier en rechts alweer wijngaarden als blije schoolkinderen naar Stalden. Dat plaatsje ligt echter hoog zodat de dalweg langs de rivier zonder afslag naar beneden overging in een hoogteweg. Het geplande onderkomen bleef zodoende goed zichtbaar maar vooralsnog onbereikbaar in het dal liggen. Wij hadden ver terug de rivier al moeten oversteken.
Deze misrekening was geen domheid. De wegen rond Stalden zijn niet te doorgronden.. Gelukkig zorgden onze bergschoenen voor een alternatief want het steile voetpad achter de kerk van Stalden ging ook naar het dal. Het oversteken van de Matterhorn Express Bahn was het enige gevaar van de dag.
Het onderkomen Hotel Ackersand werd zo snel bereikt. en voldeed aan al onze wensen na de warme en toch nog lange dag. Slapen bleek geen probleem. De vrolijk fluitende Matterhorn Express is een probaat slaapmiddel na een goede tafel met een mooie streekwijn uit Wallis
Woensdag 26/6/2013 Stalden - St. Niklaus
De morgenstond had goud in de mond want deze voorspelde alweer een stralende dag. Dit en en het pad door de donkere hellingbossen naar Graechen waren reden genoeg om ons plan aan te passen. Wij besloten in het zonnetje langs de Vispa en Matter stroomopwaarts naar St. Niklaus te lopen en daar verder te zien
Ondanks de mooie uitzichten eiste aan het eind van de middag de warmte haar tol. Op de laatste druppel water bereikten wij aardig oververhit en rood aangebrand St. Niklaus. Wij liepen daar recht tegen het Toeristenverein aan. Het idee om nog door te gaan naar Graechen verdween zodoende als sneeuw voor de zon. De vriendelijke dame van het Toeristverein schatte onze toestand goed in en loodste ons vaardig naar het om de hoek gelegen Hotel Walliserkeller.
De vriendelijke uitbater van dit onderkomen gaf ons geen kans om van het rechte pad af te wijken. Om de hoek kwam hij ons al tegemoet. snellen. Het bleek een goed onderkomen waarin met enig passen en meten in alle basisbehoefte was voorzien. De restauratie bleek afgezien van het ontbijt echter gesloten. Het terras en restaurant aan de overkant bleken een waardige vervanger en zo werden het vocht en de brandstof weer geheel op peil gebracht.
Donderdag 27/6/2013 Graechen - voet Riedgletsjer - Graechen
Het mooie weer bleek bij het opstaan te zijn vertrokken. Zwaar bewolkt en beduidend kouder. Het belemmerde ons niet om de draad van het programma weer op te pakken. De gemakzucht van gisteren moest daarvoor wel bestraft worden met een klim van St Niklaus naar Graechen. Deze mooie klim was ons bekend en het ging tenslotte om de nog onbekende de gletsjervoet. Deze redenering bracht ons op het idee om met de Postbus te gaan met als bonus extra tijd voor de ochtendkoffie. Vanuit de Postbus gezien bleek de klim ook mooi mits de on board Wifi ongebruikt blijft. Bij aankomst bleek Graechen onveranderd en in afwachting van het hoogseizoen nog zeer rustig. Ook de koffie in de banketbakkerij bleek nog onveranderd goed te zijn. Daarna werd het aangenaam en onderhoudend flaneren tot Riedmatten langs keurig onderhouden Zwitserse huisjes en tuintjes. .
Na Riedmatten was het uit met de pret. De zwaar bewolkte lucht begon te lekken waardoor de temperatuur verder daalde. De klim naar de gletsjervoet was op een gruishelling en een bruisende beek na echter goed te doen. Onderweg troffen wij naast een kudde geiten ook nog een Duitse solist en een krasse aartsvader die met zijn pikkel de gruishelling succesvol had bestreden. Het uitzicht op de gletsjer bleef door de bewolking mistig. De wijsheid dat het niet gaat om het doel van de reis maar de weg er heen was onze troost.
De afdaling ging via een extra lusje. Dat werd het bekende glijden op natte grashelling. De schade bleef beperkt tot een verdwenen schotel van de stok. Dit probleem konden we in een van de vele sportzaken van Graechen oplossen. Wonderwel bleek er voor de overjarige stok nog reserve materiaal te zijn. Daarna was het retour naar St Niklaus om ons voor te bereiden op de uitdagende dag van morgen.
Vrijdag 28/6/2013 St. Niklaus - Gruben
De oversteek naar Gruben in het Turtmann dal via de Augstbord pas was een behoorlijke uitdaging. De pas ligt op nagenoeg 3000 m en was zeker nog ingesneeuwd. Volgens het Toeristverein waren echter recent nog zonder problemen oversteken gemaakt. Ook het weer zat niet tegen. Zon en wolken en niet al te guur. Om 8:00 waren we de eerste passagiers voor de lift naar Jungu. Deze vlek op 2000 m is de gebruikelijke startplaats voor deze redelijk lange oversteek.
Jungu bleek een mooi gelegen oord met prachtige uitzichten op de omringende "Hornen" te zijn. Daar troffen wij een gezelschap van zes Fransen die het zelfde plan hadden. Zij waren echter slimmer dan wij want hun bagage werd omgereden naar Gruben en dat scheelt zo'n 10 kg op de bult. Zij stoomden ons tijdens een rustpauze dan ook snel voorbij en misten zodoende de steenbok die ons later een bezoek bracht. Dankbaar voor hun komende voetsporen in de sneeuw volgden wij enige tijd later in ons eigen tempo. Tot onze teleurstelling kwamen we hen later in omgekeerde richting lopend weer tegen. Zij waren gestuit door een sneeuwpakket in een couloir dat zonder stijgijzers niet over te steken was. Dat bleek later te kloppen. Onze stijgijzers deden goed hun dienst. De sneeuwvelden daarna waren echter zeer bewerkelijk. want door het ontbreken van de beloofde voetsporen was het zoeken geblazen.
De hard bevroren sneeuwvelden waren echter het grootste probleem. Met de punten er goed in werden deze stap voor stap genomen. De inschatting van het terrein in het kader van "wat als" bleek helaas niet tevergeefs. Ineens was het gebeurd en schoof ik een sneeuwhelling af. Het op de buik draaien en remmen hielp maar voorkwam niet dat een rotsblok het laatste werk moest doen. Na even stilliggen en roepen mij niet te komen halen bleef het bij blauw, butsen, schaafwondjes en een enkel die klem had gelegen. Gelukkig werkte alles nog naar behoren en kon ik op eigen kracht weer op het pad komen. Het incident gebeurde net voor de pas en hierna was het ergste over.
De afdaling werd geen pretje. De enkel bleef goed werken maar speelde toch op. Toch werd Gruben met wat tandengeknars rond 17:00 bereikt. De schade aan de enkel viel later mee. Wat dik en blauw maar, gezien het ontbreken van een uilenbal, niet verstuikt. De bergschoen had goed als drukverband gewerkt en dat deed het zwachtelen ook.
Bij het avondeten troffen wij onze van verbazing omvallende Fransen. Hoe was het mogelijk dat die rustig voort schuifelende Pensionati hier gekomen waren. Het werd dus met wat wijn erbij een aangenaam weerzien, met gratis bijspijkeren van het Frans. 's Nachts was het even zoeken naar de juiste ligging van de voet maar daarna wisten wij van de prins geen kwaad meer.
Zaterdag 29/6/2013 Gruben
Bij het opstaan regende het pijpenstelen zoals die alleen in de bergen kunnen regenen. Het vooruitzicht om na het avontuur van gisteren de in de sneeuw overgaande regen over de Meid pas te moeten trekken stond ons nog niet aan. Wij kenden die pas uit 2001 als niet al te moeilijk bij zonnig zomerweer en dat wilden wij zo houden. Met de pijnlijke enkel als extra argument werd daarom een rustdag ingelast. Dat werd het ook want als het regent en het blijft regenen dan is het uitgangsleven in Gruben beperkt tot in de regencapes wat heen en weer drentelen langs een paar huizen. Het werd dus op het periodiek eten en drinken na een echte rustdag.
Zondag 30/6/2013 Gruben - Hotel Weisshorn
Bij het opstaan bleek het weer niet verbeterd. Het besluit om met de Postbus om te rijden naar St Luc in Val d'Annivers en vandaar verder te lopen was dus gauw genomen. Wij kenden deze route en wisten dat sneeuw ons daar geen parten kon spelen. Het werd een mooie tocht als je van openbaar vervoer kan genieten. De Postbus bleek een busje en de chauffeur tevens liftbediende. In Oberems zette hij ons keurig af bij de doe-het-zelf-lift en zo stonden wij op de vroege zondagmorgen in het bij verrassing zomerse Turtmann dal. Het station was snel gevonden maar het werd wachten op de boemel naar Sierre. De zondagdienst reeds volgens verwachting op tijd en naar een aangenaam tochtje stonden we in Sierra bij de bushalte voor St Luc. Ook deze zondagdienst reed op tijd en dus zo zaten wij nog voor de middag in St Luc aan de koffie ter voorbereiding van de wandeling naar het fameuze Hotel Weisshorn.
Dit antieke onderkomen is vanuit St Luc makkelijk te belopen. Het eerste deel loopt via de Planetenweg. Op beeldende wijze friste deze onze kennis van het zonnestelsel weer op. met als startpunt de Zon liepen wij vrolijks de beeldende schaalmodellen van de planeten af tot Pluto.
De vele dagjesmensen waren gezien het mooie weer en de bereikbaarheid niet verbazingwekkend. Dat Belgen hiervan het meerendeel vormden wel. Navraag leerde dat vroeger de Belgische bleekneusjes in Val d'Annivers op kosten van de Generale Kas (ziekteverzekering) op kleur werden gebracht en nu net als wij terugkwamen om hun onvindbare jeugd terug te vinden. Buiten de invloedssfeer van de lift waren we weer alleen op het pad.
Na Pluto kwam Hotel Weishorn in zicht en daar waren wij de enige gasten. Het was op elektrisch schakelbord en de de douches na nog steeds jaren 1882. De ambiance van ons laatste bezoek 11 jaar geleden was echter verdwenen. De 2013-uitbaatster was nadrukkelijk van deze tijd. Zij zat er niet voor ons maar wij voor haar. Dat was bij het avondeten redelijk onaangenaam toen wij begrepen dat om 19:00 eten betekent dat eerst tot 20:00 h door haar en door ons een of meerdere flessen wijn soldaat gemaakt moesten worden. Het lag niet aan haar goede voorbeeld dat wij van onze bijdrage afzagen. De redding voor ons goede humeur was de prachtige ligging en het slapen in het verleden.
Maandag 1/7/2013 Hotel Weisshorn - Grimentz
Aan het weer zou het op deze dag niet liggen. De zon stond aan de wolkeloze hemel. Aan de hoogtemeters zou het ook niet liggen. De afdaling naar het dal was makkelijk en de klim naar St. Jean was een eitje. De loopafstand in de felle zon zou de echte uitdaging worden. Tot onze verrassing bleek de uitbaatster bij ons vertrek vriendelijke trekjes te hebben. Mogelijk was zij net zo blij als wij met het vertrek.
De schilderachtige dorpjes op het traject bleken aantrekkelijke steunpunten te zijn. Het uitspuiten in plaats van injecteren van mest voegde hier op sommige plaatsen een pastorale geur aan toe. Dit met onze dank van het niet tot de EU horen van Zwitserland.
De overwinning op de verleiding om met de bus te gaan loonde. Het werd een schitterende toeristische wandeling. Dat wil echter niet zeggen dat het een eitje werd. De warmte kreeg ons tegen het einde van de middag behoorlijk te pakken. De koele "grande" bier op het terras na aankomst in Hoel de Moiry in Grimentz deed al ons gezwoeg vergeten.
Die avond kwam er nog een raclette met witte wijn bij. De kok bleek tevens berggids en informeerde ons tussen de gangen door over de toestand van de oversteek naar Arola. Het eten en de wijn maakten daarna van het slapen kinderspel.
Dinsdag 2/7/2013 Grimentz - Grimentz
Bij de planning van de tocht was de aanloop naar de Col du Tsaté (2868m) gepland via Grimentz. De route via Zinal kenden wij en via Grimentz kon een extra dag vrijgemaakt worden vanwege de busverbinding naar Lac de Moiry. Het werd dus rondkijken in en boven het dorp. Het dorp is zeker de moeite waard en hopelijk blijft dat zo. De in aanbouw zijnde lift naar de Corner de Sorebois als verbinding naar Zinal deed echter het ergste vrezen. Het toeven boven Grimentsz in de bergweiden van Bendolla bleek ook aangenaam voor zolang uit het zicht van de ski pistes gebleven werd.
In de middag trok het dicht en werd het beduidend kouder. Bij de terugkeer in Grimentz werd het regen. In de dorpskerk staken we nog een kaarsje aan voor morgen. Ook de Col du Tsaté is niet te versmaden. Tot aan de laatste 100 m na zou deze volgens de uitbater/berggids geen probleem geven. De dreigende woorden van "tot aan" bleven echter in ons geheugen hangen.
Woensdag 3/7/2013 Grimentz - Col du Tsaté minus 100 m - Zinal
Bij het opstaan plensde het en het bleef plenzen. Het enige positieve was dat bus naar het meer op tijd was en tijdelijk een droog en warm onderkomen bood. Bij het uitstappen werden wij meewarig aangestaard door de instappers die van Cabane de Moiry kwamen. Hoe gek moet je zijn om in de stromende regen en met volle bepakking op avontuur bergop te gaan. Toch ging de klim vlot en al snel bereikten we Lac de Bayenne op ruim 2500 m. Met nog 300 m voor de boeg werd met het zicht op wat nog kwam werd tussen de bloementjes nog wat gegeten en gedronken.
Het ging inderdaad tot vlak onder de col goed. Het laatste stuk bleek inderdaad bewerkelijk. Steil, dik in de ijzige sneeuw en geen voorgetrapt spoor. Bovendien was de sneeuw alleen te bereiken via via een prut van steengruis die ons dwong tot een hink-stap processie van twee stappen voorwaarts om een stap vooruit te komen. Verder gaan leek ons geen goed idee. Het naar beneden komen van de gruishelling was zelfs nog even peentjes zweten maar dat liep goed af.
Nog voor het meer kwamen wij een jeugdig Amerikaans stel tegen. Na het uitwisselen van ervaringen vroegen zij om met hen een tweede poging te wagen. Aanlokkelijk maar met 40 jaar leeftijdsverschil op de teller geen goede match. Wij hebben ze nog een tijd kunnen volgen maar het ging met een kruipsnelheid van ca 50 m stijgen per uur.. Bij Lac de Bayenne troffen wij een Duitser die van de parkeerplaats de hoge route rond het Lac de Moiry bewandelde. Ook hij vroeg ons gezelschap en dat leek even een goed idee. De kaart en het weer brachten ons echter tot bezinning. Wij gingen voor het alternatief met de bus terug.
Bij de bushalte van Lac Moiry waren meer belangstellenden die het weer wilde ontvluchten Het wachten op de bus duurde een stief kwartiertje en zonder een bushokje in de volle regen en wind was het dus koukleumen. Wij kozen ervoor om met de bus door te rijden naar Zinal. Na wat rondkijken kozen voor Hotel Europe . Een prima onderkomen waar we als verzopen katten konden drogen en ontdoen van gruis en de modder in de schoenen en broekspijpen. Dat het eten en de wijn goed smaakten na dit avontuur goed smaakte mag geen verrassing zijn. Afgezien van de bustocht was het een behoorlijk zware dag geweest
Donderdag 4-7-2013
Na een goede nachtrust was het afzien van gisteren verwerkt. Het weer droeg daar mede aan bij. Het was stralend zomerweer. Bij het wat als wij dit gisteren gehad stonden we niet stil. In de bergen moet je de dag plukken. Wij besloten een dagtocht te maken in de richting van Cabane du Mountet. Echter niet met het voornemen om de dagtocht van 1999 te herhalen. Eerst 11 km lang 1200 m klimmen om vervolgens weer terug naar af te gaan trok ons met 23 jaar ouder. niet aan.
Het werd een schitterende wandeling die het gezegde "beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald" volledig onderschreef. Terug in het hotel werd het lekker uitzakken bij een biertje
Vrijdag 5-7-2013
De slotklim op de laatste dag voor de terugreis van Brig naar de Simplonpas wilden we niet overslaan. Het werd daarom een openbaar vervoer dag naar Brig. Eerst met de bus van Zinal naar Sierre en vandaar met de trein naar Brig. De busreis was een toeristisch trip. Van lekker genieten op de voorste zitplaatsen krijg je geen stress. De aansluiting op de trein was bijna naadloos en zo stonden nog voor het eind van de morgen in Brig.
Ook Brig kende een Hotel Europe . Deze keer Garni maar verder even uitstekend. De middag werd besteed aan het ontdekken van Brig. Dit bleek een historische stad te zijn met veel mooi. In lijn met Godfried Bomans "Wandelingen door Rome" kiezen we vrijwel altijd voor het zelf ontdekken in plaats van het controleren van gidsende boekjes. Daarna was het eten, drinken en op tijd naar bed. De laatste klim voorspelde een tandenbijtertje.
Zaterdag 6-7-2013
Tussen Brig en de Simplonpas is het hoogteverschil ruim 1300 m. Gelukkig is de afstand van 12 km over het bergpad korter dan de asfaltweg. Volgens de pensionati formule werd dit met 12 kg op de rug en exclusief pauzes een werkdag van tenminste acht uur. Het was even zoeken in de buitenwijken van Brig om het bergpad op te pikken maar daarna liep het spectaculair omhoog. Het omkijken loonde de moeite met prachtige uitzichten op Brig en het Rhonedal.
Het pad was op sommige stukken met de houten loopbruggen beslist spectaculair te noemen. Of dit de reden was dat wij in de hele klim slechts op een dappere wandelaar stuitte bleef raden.
Halverwege konden we nog even een blik werken op het asfalt van de echte weg naar boven werpen bij een oversteek. Daarna werd het nog even zoeken vanwege een wegomlegging die zoals overal gebruikelijk ontaarde in een zoekplaatje in en rond een gehucht.
De laatste loodjes wogen, mede door het nu weer warme weer, zwaar maar aan alles komt hoe dan ook gelukkig een eind. Uit de begroeiing dook toch nog onverwachts de pas op. Hotel Simplonblick en de auto stonden gelukkig daar gelukkig nog op. De rest was bij drinken en uitpuffen en daar werkte het hotel van harte aan mee.
Zondag 7-7-2013
Met de conclusie dat het ondanks het wisselend weer en de keuze voor alternatieve scenario een mooie en avontuurlijke tocht was geweest werd teruggereden.
Page updated
Google Sites
Report abuse