Embedded Files
Inleiding
Inleiding
Het plan was om de tocht van 2015 min of meer tegengesteld te lopen met de start in Branzi en finish in Rifugio Sondanello. De oversteek van Carona naar Foppola gooide echter weer roet in het eten. Dit met steun van de doorsteek van Rifugio San Marco naar Cusio. Plannen zijn voor de pensionati geen must meer en aanpassingen houden de zaak levendig
Het verhaal
Het verhaal
21 juni 2017 Nl - Bergamo
Laat vliegen betekent laat aankomen dus werd het overnachten in Bergamo de eerste actie. De bus van het vliegveld naar Bergamo was met een gesloten kaartverkoop en een kapotte automaat de eerste wanklank van de reis. De oplossing van de instapregelaar was briljant. Gewoon instappen want ik controleer toch niet. Het hotel lag vlak bij het station en het late uur was geen belemmering voor een vriendelijke ontvangst. Daarna was het wel genoeg voor de dag. Bovendien zou de volgende dag beslist geen inkoppertje worden.
22 juni 2017 Bergamo -Branzi (842 m) - Rifugio Gemelli (1968 m)
Goed uitgerust en na een goed ontbijt gingen wij in stralend weer op stap. Buskaartje kopen voor Branzi in de stationsbar en gaan. Het bekende schilderachtige traject in omgekeerde richting rijden voelde als nieuw. In Branzi was het koffietijd in Bar Il Il Caminetto en daarna omhoog naar Rifigio Gemelli. De steile klim van ruim 1100 m in de bloedhitte bleek voor de eerste dag een uitdaging. De uitzichten vergoeden echter veel. Eenmaal boven was het toch nog even doorzetten naar de rifugio. Deze bleek onveranderd gastvrij en goed. De rest was bijkomen in de zon, eten en slapen. De voorspoedige tocht had toch tot enige vermoeidheid geleid.
23 juni 2017 Rifugio Gemelli (1968 m) - Passo d'Aviasco (2289 m) - Carona (1110 m)
Het weer bleef goed dus was er geen argument om de Passo d'Aviasco niet over te steken. Het eerst stuk werd een ontspannen ochtend wandeling langs het meer en een makkelijke klim naar de pas. Het uitzicht boven was mooi maar de door de warmte geactiveerde horde steekvliegen viel ons aan en boorden bijna de pasfoto door de neus.. Het heetten steekvliegen maar in werkelijk bijten ze in plaats van boren. Pijnlijk maar gelukkig zonder nawerking van bulten en jeuk.
De steile afdaling bleek door de rolstenen meer bewerkelijk. De zware rugzak blijft duwen en met regelmaat lig je daardoor op je kont. Bij het stuwmeer Lago del Frati (1940 m) was het glijden gedaan en werd daarna de splitsing tussen de afsteker naar Carono en het langere grindpad daarheen bereikt.
Aanvankelijk leek de kortste afsteker in tegenstelling tot het gezegde niet het langst te duren. De afdaling liep namelijk door een mooi weidegebied. Dat ging later over in een moeilijk lopend eindeloos lijkende op en af afdaling zonder duidelijk pad in een donker bosgebied. Om de vreugde te verhogen raakte bovendien ons water op.
Wij waren dus blij met het eerste menselijke contact van de dag met het horen van kinderstemmen. De verlossing kwam toen wij bij Pagliari, vlak voor Carona, een waterkraan vonden en weer op het grindpad uitkwamen. In Albergo Carona vonden wij verlossing in de tuin met een groot glas bier. De rest was weer aangenaam toeven met op tijd onder de wol.
24 juni 2017 Carona - Carona
Het nachtelijke onweer dat tot ver in de morgen doorging maakte duidelijk dat het mooie weer over was. Het meer veranderde daardoor in een bruine modderpoel. Het argument voor het inlassen van een rustdag vanwege de zware tocht gisteren was dus snel gevonden. De verdere dag was het niets doen afgewisseld met koffiedrinken, eten en toen het eindelijk een keer droog werd een rustige namiddagwandeling rond het meer met koffie bij Caffè Franco. Kortom in termen van bergwandelen een verloren dag maar alles is beter dan met onweer van de berg spoelen.
25 juni 2017 Carona - Branzi
Het weer bleek 's morgen meer en meer op te knappen en dus werd vrolijk aan de oversteek naar Foppolo begonnen via het keurig achter de albergo aangegeven bergpad. Dit liep aanvankelijk goed maar verdween na verloop van tijd in het niets van een dicht gegroeid en nat geheel van het intussen zomers warm geworden dus tropisch geworden bos. Door de ervaring met dit soort doodlopers iets wijzer geworden keerden we dus op onze schreden terug. Een andere weg naar het zelfde doel of een andere weg naar een ander doel. Het plan B besluit werd het eveneens keurig hoogtepad naar Branzi te nemen en vandaar Passo San Simone over te steken.
Het hoogtepad was aanvankelijk een aangename balkon wandeling maar schijn bedroog. Na een goed uur tippelen stuitten wij op een waterval waar we met goed fatsoen met de zware rugzakken niet overheen kwamen. De keuze tussen wegglijden op de gladde rots en in een peilloze diepte vallen of terugkeren was snel gemaakt. Zodoende kwamen wij voor de tweede keer van de dag in Carona terug. Plan C werd simpelweg over de verkeersweg naar Branzi. Deze oplossing bleek aangenamer dan wij dachten, Nauwelijks verkeer, goed geplaveid en een prachtig uitzicht op de steile wand waar wij op hadden vertoefd. Deze bleek bij het naderen van Branzi steeds steiler en hoger te worden en dus werd ons leed vanwege het gedwongen op onze schreden terugkeren verzacht. In het laatste stuk bleek de afdaling naar Branzi nog behoorlijk bewerkelijk. Het was kiezen tussen virages over de weg of afstekers tussen de huizen door via trappen. Het laatste bleek mooier te zijn.
In Branzi was het even zoeken. De bar uitbaatster had naast de koffie een oplossing voor een onderkomen maar dat bleek bij aanbellen echter vol. Navraag bij de aanpalende Tabaccheria leverde wel resultaat. Een telefoontje van de uitbaatster gevolgd door de boodschap "het busje komt zo" was de instructie waarmee wij, na wat inkopen, naar buiten gingen.
De uitbater van Albergo e Ristorante Da Bettina in Zappello reed even later keurig voor en zo kwam alles alweer goed. Op het terras kwamen wij in het zonnetje met een goed glas weer spoedig bij zinnen. Het eten en slapen in de albergo bleek meer dan goed te zijn. Dat we weer de enige gasten waren maakte geen verschil. Wij aten gewoon met de pot mee en dan zit je goed in Italië.
26 juni 2017 Branzi - San Simone Evolution - San Marco 2000 (2000 m)
Ook deze uitbater kon ons niet zien zwoegen met rugzakken en stond er op om ons in het skioord San Simone Evolution onderaan de Passo San Simone af te zetten. Dat kwam overigens niet slecht uit want het was goed warm in het stralende weer. De eerste gang was naar de Baita Del Camoscio voor de ochtenkoffie.
Wij bleken niet de enige bij de beklimming.en dat werd een aardig vergelijk met een echtpaar dat recht de skihelling besteeg en de pensionati die dat liever zigzaggend deden. En de winnaars waren .....?, jawel de pensionati. Boven op de pas troffen we twee entomologen van de Universiteit van Milaan die in begroeiing van de pas insecten zochten en rubriceerden. Na een gesprek over de in en outs over hun onderzoeken trokken wij eenzaam en alleen verder zonder het terugkerende echtpaar .
De afdaling liep van zelf en bij Baita d'Ossello (1760 m) werd in de nog steeds stralende zon uitgebreid gegeten. Zorgen over het onderkomen hadden we niet. In de planning stonden de alternatieven Rifugio Passo San Marco (met deels taxi), Rifugio Madonna delle Nevi, Hotel Ponte d'Acqua en Albergo Genzianella. Het werd dus kijken hoe het zou vallen.
Tegen het einde van de afdaling werd het afwisselend zon en wat regen. Het verkrijgen van een onderkomen begon, ondanks het beloofde "open" zijn, met het "gesloten" zijn van Hotel Ponte d'Acqua en Albergo Genzianella. In de laatste konden we ons wel laven en nadenken over Rifugio Madonna delle Nevi of Rifugio Passo San Marco.
De keuze viel op de laatste als middel om eventuele schoolklassen te omzeilen. In plaats van een taxi beproefden wij het opsteken van de duimen en dat werkte prima. In de intussen dichtgetrokken lucht bereikten wij daarna spoedig Rifugio Passo San Marco. Het eten en verblijf bleek daar onveranderd dus goed.
27 juni 2017 Rifugio San Marco 2000 - Valtorta
Bij het opstaan was en bleef het beestenweer. Toch wilden we de doorsteek naar Albergo Monte Avaro doorzetten. Gezien de betrekkelijkheid van het bevestigd "open" zijn vroegen wij de uitbaatster van de rifugio om dit via een reservering zeker te stellen. "Open" bleek ook in dit geval "Gesloten" te beteken.
Plan B werd om via Olmo al Brembo weer op de route te komen. De shopping van de gastvrouw stond dit niet in de weg en zo stonden wij na een gedurfde afdaling al snel in de stromende regen in Mezzoldo.
Na de koffie in het in het weerbeeld passende Albergo Ristorante Sole namen we na de aankoop van een kaartje in het postkantoor de bus naar Olmo al Brembo en probeerden vandaar bij Locando al Lago in Cassiglio onderdak te komen. Slecht weer betekende ook daar dat "Open" dan "Gesloten" is. Uiteindelijk kwamen we in het in de planning opgenomen Valtorta onderdak in Albergo Ristorante Pizzo Tre Signori en dat bleek niet verkeerd te zijn. Een werkelijk prima onderkomen dat je in zo'n klein oord niet vermoed. De gastvrijheid strekte zich ook uit tot de kennelijk vaste barbezoekers en zo maakten we alweer nieuwe vrienden.
28 juni 2017 Valtorta - Valtorta
Het beestenweer hield aan en het pijpenstelen regenen ontnam ons alle lust om verder te gaan. Dat wierp natuurlijk de vraag op wat doe je in zo'n klein dorp meer dan naar de kerk gaan, koffiedrinken en eten. Dit bleek meer dan wij dachten.
De faam van de kaasmakerij Latteria Sociale di Valtorta s.a.c. met il Formai de Mut dell’Alta Valle Brembana DOP, reikt zelf buiten Italië. Bij de kaaskoop in het mini winkeltje van de latteria was gelukkig een bezichtiging inbegrepen. De liefde voor het ambachtelijk en vooral schoon werken straalde eraf.
Verder bleek het Museo Civico dell'Alta Valle Brembana meer dan de moeite waard. Voor dit verrassend relatief grote het museum moet je wel zelf de sleutel bij de beheerder gaan halen en de instructie over het alarm en het licht volgen. Na het bezoek aan het fraaie kerkje stelde alimenteria ons in staat om de dag met brood, wijn en kaas verder te laten verglijden.
29 juni 2017 Valtorta - Rifugio Ratti-Cassin
Eindelijk was het weer wat opgeknapt en kon naar Piani di Bobbio geklommen worden. Dat klimmen viel mee want we kozen grotendeel voor de doodstille weg met overigens prachtige uitzichten. De steile afstekers leken ons door de regenval niet echt aantrekkelijk. Het mini terras bij de dichte Bar Arcobaleno werd gebruikt voor de lunch en zo konden we zien dat met het stoppen van de regen de gesloten Rifugio Trifoglio te laat voor onze koffie open ging. Daarna ging het buiten het zicht op de liften rustig verder.
Boven bleek het vee de zomerwei opgezocht te hebben. Het vele vrouwvolk en de enkele man hiervan had, gezien het nageslacht, in de winter niet stilgezeten. Daarna was het rustig nog even door kuieren naar de rifugio waar het weerzien alle partijen deugd deed.
30 juni Rifugio Ratti- Cassin - Rifugio Nicola (1870 m)
Het massief dat Rifugio Nicola van Rifugio Ratti-Cassin scheidt werd dit keer linksom gelopen via de Forcellino (1993 m) bij de Dente di Mughi. Dit bleek een niet al te moeilijke klim. Na de pas bleef het niet moeilijk maar wel bewerkelijk door de vele rotsvelden, Nog voor Rifugio Nicola trok de lucht verder dicht en begon wat te lekken. Ook deze rifugio bleek onveranderd. Het uitpuffen met een biertje bij de warme kachel maakte weer snel mens van ons.
Bij het avondeten trok de de lucht weer open en werden we getrakteerd op een apart soort "abendgluhen" in de bergweiden. Het slapen ging daarna vanzelf. Wel waren wat extra dekens nodig. De kou van de winter zat nog behoorlijk in de gebeente van het gebouw.
1 juli Rifugio Nicola - Pasturo
De weersverwachting van een warme en zonnige dag kwam bij het opstaan helemaal uit. Na het ontbijt kuierde wij dus welgemoed naar beneden met een passende rustpauze op de Piani d'Artavaggio (1609 m). Deze is lopend en met de lift te bereiken vanuit Moggio, Het dichtbeboste en dus donkere pad trok ons door het mooie weer niet aan en werd dus werd bij de koffie in Rifugio Sassi Castelli waar wij, in bijzijn van vreemde vrienden, besloten voor de lift.
Onder aan de lift bedwongen we onze luiheid door de zomerse gratis skibus tussen Moggio en Barzio aan ons voorbij de laten gaan. Hiervan kregen wij geen spijt want het bleek een mooie wandeling te zijn. In Barzio nestelden wij ons op het terras van Bar Sport in het centrum in afwachting van onze gastheer uit Pasturo. Deze had het lopen van Barzio naar Pasturo door pensionati strik verboden.
4 juli Pasturo - Rifugio Sondanella (1278 m)
De gastheer en gastvrouw konden ook in Pasture het zwoegen van pensionati met rugzakken niet aanzien. Wij werden naar Alpe Cove (1307 m) gereden en dat spaarde een behoorlijke klim. Na het afscheid liepen wij het traject van 2015 in omgekeerde richting en dan zie je alles van een nieuwe kant. Het weer was prachtig en dus liep het voorspoedig met hier en pauze voor fotomomenten en de inwendige mens.
Rifugio Sondanella werd voorspoedig bereikt en zo bleef tijd genoeg over om, met een bezoek aan het nu zonnige Piani Resinelli, de herinneringen van het koude en natte versie van 2015 te verdringen.Het eten en slapen in de rifugio was zoals wij het verwacht hadden. De enige stoorzender was een luidruchtige Duits gezelschap. Na het eten vielen deze door alcoholische uitputting gelukkig stil. Het uitrusten van het toch wat vermoeide loopwerk verliep dus ongestoord.
5 juli Rifugio Sondanella - Nl
Het bergpad van Rifugio Sondanella bleek afgesloten en over de drukke weg met vele bochten lopen leek geen alternatief. De vroege morgenbus bood uitkomst en tevens een schilderachtig ritje via Ballabio naar het station van Lecco Maggianico. De trein van naar Bergamo ging elk half uur en dus stonden we wat later in de morgen in het stadsgewoel van Bergamo. Even een overgang maar na de koffie werd begonnen aan een korte toeristisch toer in de beneden stad. Tijdig vertrokken wij naar de luchthaven en vandaar verliep de reis omgekeerd even goed als de heenreis. Ondanks de plannen B en C in plaats van A vanwege was het weer een leuke en plezierige reis geweest.
Page updated
Google Sites
Report abuse