1996 Vader-Zoon TMB

Inleiding 

De 1e Vader - Zoon tocht van vorig jaar was goed bevallen en dus werden er plannen gesmeed voor een 2e versie. De keuze viel op de Tour de Mont Blanc. Het is zondermeer een prachtige tocht en ik kende de route en de mogelijke  afstekertjes met het openbaar vervoer.

De TMB werd maar deels gelopen. Zoon kreeg in de afdaling van Col de Seigne last van zijn knie (springersknie). De pijn werd bijna ondraaglijk en dwong tot steltlopen met de stokken. De Blokjes zijn echter sterk in het van een nood een deugd maken en pasten het programma naar believen aan.

De refuge bleek behoorlijk vol en dat betekent gevulde stapelbedden op kleine kamers. Het is te doen maar in combinatie met Japannertjes die bij het licht worden al in volle alpine uitrusting door de gangen klepperen wordt het toch erg afzien. Onze vraag om in het winterverblijf te mogen slapen schiep een win-win situatie die door beide partijen graag werd gerealiseerd. Het werd ondersteund door een biertje voor het eten en een goed maal met een karaf wijn best een goed vertoeven.  Dit werd extra ondersteund door de ligging van de hut.

De klim vanaf de refuge naar Col de Seigne op de grens tussen Frankrijk en Italië is eerder modderig dan moeilijk. In de afdaling van Col de Seigne begon het malheur. Zoon kreeg last van zijn knie en begon wat te hinkelen. Gelukkig ging het na het passeren van Rifugio Elisabetta  op het vlakkere stuk langs de rivier wat, Toch was het in de bus stappen een verademing.  

's Avonds was de knie natuurlijk een onderwerp. Wij besloten om de volgende dag een besluit te nemen over de verdere tocht.

Woensdag 10/7/1996

Hoe verder met de pijnlijke knie was het onderwerp bij het ontbijt. . De Col de Sapin met een blessure nemen is niet wijs. Zoon vond dat het wel ging en zo vertrokken wij met goede moed uit Courmayeur. Het klimmen ging inderdaad goed. Dat kon van het weer niet gezegd worden. Het werd koud en winderig dus gewoon guur. Behalve het wat steile laatste stuk liep de col makkelijk. De afdaling ging aanvankelijk ook goed. De noodlotten sloegen toe in de afdaling naar Lavachey. Eerst werden we in open terrein getrakteerd op een onweersbui van formaat. Daarna begon in de afdaling de knie zo erg op te spelen dat het lopen strompelen werd.   

De onweerbui leverde geen schade op dank zij het plat onder de regencape liggen tot de bui was overgedreven. De afdaling werd een regelrechte kwelling voor Zoon met de Vader als in de mentorrol van wij zijn er bijna. Het noodplan was om in Albergo Lavachey te blijven. Dat werkte helaas niet. Gelukkig deed de bus van Arnouva naar de bewoonde wereld van Entreve dat wel. 

's Avonds kon het "hoe verder" snel beantwoord worden met "niet verder". en dus het besluit met het openbaar vervoer terug naar af. De keuze was de bus door de Mont Blanc tunnel of met de Cabinebaan Heilbrunner het Mont Blanc massief  oversteken. Het laatste is echter sterk afhankelijk van het weer hoog in de bergen.

De tocht kost wel wat maar daarvoor krijg je waar voor je geld. het werd een onvergetelijke tocht over de Vallee Blanche naar de Aiquille du Midi in een mini cabine waar de rugzakken en wij maar net inpasten.  Dat het een serieuze zaak was bleek uit de bewaking. Op cruciale punten waren bedrijfsklare alpinisten geposteerd.  Ingrijpen bleek niet nodig ondanks dat de mini cabine best beweeglijk was. 

De spectaculaire lift van Acquille du Midi naar Chamonix was in vergelijking met de oversteek maar slappe toegift, Eenmaal beneden werd de auto in Les Houches weer rijklaar teruggevonden.  

Het afbreken van een tocht is nooit leuk. Toch keken de Blokjes met een goed gevoel terug. Aan de resultaten te zien toch nog aardig gelopen. Daarnaast veel gezien en  de leuke en minder leuke avonturen beleefd die het trekken in de bergen leuk maakt