Embedded Files
Hoogteroblemen
Normale fysiologische veranderingen:
Hyperventilatie
Hoofdpijn/zwaar hoofd
Adem tekort tijdens inspanning.
Meer plassen, ook 's nachts.
Aanpassingsproblemen ademhalingsritme 's nachts.
Vaak wakker worden 's nachts.
Vreemde dromen.
Landerig en traag bezig
Bij het opstaan bleek dat alleen Ton geen slachtoffer was van de normale acclimatisatie. Leny had geworsteld met ademtekort tijdens de slaap door een te lage autonome ademhaling. Ik had een hele spijkerbak in mijn hoofd en was 's nachts geplaagd met raar dromen en alweer een stevige bloedneus.
Misschien had Ton wel het medicijn van de yak drijvers geslikt waarmee zij later op de dag bezig waren. Het leek nog het meeste op yak kak met een brok zout er op. Waarvoor het was kwamen we niet te weten.
De staalblauwe lucht en de al snel warme zon nodigde uit voor een mooie dagtocht maar alleen Ton hapte toe. Samen met Kami trok hij verder omhoog om bij de gletsjer foto's te gaan nemen. Het duo zwak, ziek en misselijk bleef lekker luieren in de zon voor de tent met af en toe wat eet, drink en foto activiteiten.
Natuurlijk waren wij ook in afwachting van Climbing Blind. Hun komst werd ingeluid door enorme kudde yaks. Het drijven van zo'n kudde bleek makkelijker dan een enkele yak. De voorsten worden in het gareel gehouden en de rest sloft op een uitzondering na rustig hier rustig achteraan. Slechts af en toe breekt er een uit het gelid en dan moet even ingegrepen worden. Achter de kudde kwamen de blinde kinderen met hun begeleiders. Deze liepen tot onze verbazing vrijwel zelfstandig door de steenwoestijn. De Amerikaanse dames in Everest BC hadden ons hierover verteld. Het scherp horen en voelen zou het geheim zijn.
De yak drijvers, Sonam en de Chinese gids vonden het maar niks. Niet vanwege onze zorgen over de goede afloop. De reden was dat handicaps als een soort straf van boven wordt gezien voor misstappen van ouders. Eigen schuld, dikke bult dus. Onze zorg waren de onherroepelijke hoogteziekte in een groep van 18 kinderen en weersveranderingen. In de zon ziet alles er mooi en makkelijk uit. Echter door een weersomslag kan je op meer dan 5000 m plotseling in een poolwinter zitten
In de middag kwam Ton tevreden terug. Hij was op zijn gemak nog een paar honderd meter geklommen en had mooie foto's gemaakt van ons nietige kamp in de steenwildernis en de reusachtige gletsjer met de daaruit groeiende ijstorens of seracs.
Na het verdwijnen van de zon was het uit met de pret. Eten en gauw tussen het dons. De yak drijvers zaten er niet zo mee. Die bleven nog wat gezellig keuvelen in de vrieskou. Hun bloeddoorstroming en hun warmtehuishouding moet anders zijn dan de onze.
Page updated
Google Sites
Report abuse