Embedded Files
Soms zit het tegen; Soms zit het mee!
Soms zit het tegen; Soms zit het mee!
De Alpi Apuana liggen in de buurt van Viareggio binnen handbereik. Een dagje geen strand maar lekker de bergen in was thuis al voorzien en dus waren de bergschoenen naast de zwembroeken ingepakt. In absolute zin zijn die Alpi niet hoog maar in zonnig zomerweer vanaf Forno op 167 m naar 1646 m heen en weer lopen via sentiero 168 is toch een redelijke dagtour. Wat kon er mis gaan! Volgens de bezetting van het locale kantoor van de bergsport afdeling Unione Operaia Escursionisti Italiani in Seravezza, waar we voor de zekerheid nog langs waren gegaan, dus helemaal niets.
Welgemoed reden vader en zoon in 1997 dus naar het startpunt Forno. Deze naam betekent oven en het was inderdaad 's morgens al aardig warm met de koperen ploert aan een blauwe lucht. Flink bewaterd trokken mijn zoon en ik omhoog. Boven wachtte ons als keerpunt een goed voorziene Italiaanse berghut en dat stimuleert. Het pad was op de kaart goed aangegeven en ook in de werkelijkheid van de dichte begroeiing. Dus werd het aangenaam kuieren.
Aanvankelijk ging er niets mis. De route voerde boeiend langs de verlate marmergroeve Cava Romana omhoog en bood de mooiste uitzichten op de Middellandse zee zo blauw.
Ongeveer halverwege kwamen ons twee Italiaanse bergsporters tegemoet. Zij keerden juist terug van het vrijmaken en merken van het pad en vertelden dat zij nog niet helemaal klaar waren maar dat het toch goed te doen was.
Dat klopte zo ongeveer. Het vervolg was, met de kaart als oriëntatie, een speurtocht op een pad dat geleidelijk in de doornstruiken oploste. Een nogal warme klus die veel zweetdruppels vroeg. Het lukte ons gelukkig de weg te vinden maar boven was het water op en de hut bleek potdicht. Een uiterst vervelende combinatie in de hete zon.
De grote vraag was: Doorlopen naar de mogelijk ook gesloten verdere hut, terug langs het zelfde pad dat in het laatste deel van de klim was zoekgeraakt of een andere afdaling. De kaart leek uitkomst te bieden in de vorm van een rechte streep naar een ander dal. Maar wat was die streep dan wel. Tot onze verrassing was het een oud maar redelijk goed geplaveid breed pad met wat later bleek de naam "Anello Canal Fondone e Canal Regollo" . Wij veronderstelden dat het een glij/rolbaan was waarlangs in vroeger tijden marmerblokken naar beneden werden getransporteerd. Zonder overigens militaire doelen niet uit te sluiten.
Na bijna drie uren afdalen bereikten wij weer de bewoonde wereld in de vorm van een geitenhoeder die in een takkenhutje langs de fosso woonde. Hij dronk het water uit die beek wel maar wij waren daar nog net niet uitgedroogd genoeg voor. Gelukkig woonde de herder nabij de asfaltweg die naar het dorp voerde waar de auto stond. De fles warme Cola daarin was snel leeg en de airco zorgde voor een versnelde cooling down. De rest van de dorst werd in het hotel gelest waarnaar wij redelijk uitgewoond maar goed gebruind terugkeerden. Zo werd weer een dag aan het strand uitgespaard.
Commento CAI
Questo itinerario è lungo e faticoso per il dislivello notevole, la salita è continua con qualche breve tratto impegnativo in salita che giustifica la classificazione di EE: infatti ci sono alcuni brevi tratti su roccia da fare con attenzione e piede sicuro. I panorami sono ottimi. Il percorso è consigliato nella buona stagione evitando sia il ghiaccio invernale che la calura estiva. È consigliabile portare una buona riserva di acqua.
Page updated
Google Sites
Report abuse