Vier mijl: is de blessure eindelijk onder controle?

Afgelopen mei liep ik de Nacht van Groningen, en had het idee dat ik eindelijk terug was na een jaar blessureleed. Helaas, een week later was de pijn rond de enkel in alle hevigheid terug, en volgde een zomer van fysiotherapie en loopjes die zich beperkten tot 10 tot 20 minuten. De afgelopen maand kon ik echter langzaam mijn training verlengen, en verrijken met wat korte (~1 km) stukken op tempo.

Nog niet helemaal klaar voor een wedstrijd, met een maximale training van 12 km, en een maximale intensiteit van 5 x 1 km. Maar ik had mij natuurlijk al een half jaar geleden ingeschreven voor de 4 mijl, dus met beperkte training maar wel met goedkeuring van fysio verscheen ik aan de start. Als reminder had ik afgelopen vrijdag zomaar weer extra pijn in de enkel, maar na twee dagen ijs & ibuprofen was vanochtend de pijn weg.

Zou het regen worden, of toch geen regen? De buienradar dacht wel, het KNMI niet. Na Floris bij tante Wencke, neef Remco en nicht Annika achtergelaten te hebben, gingen Steffi en ik met de trein naar Haren. Stukje inlopen, Ethiopische dames gezien, en constateren dat het KNMI gelijk heeft gekregen.

Achterin het startvak samen met Steffi wat bijgekletst met Wessel en Emile, tips uitgewisseld over de bruggen in New York, en plotseling is het al zover. Beetje slordig: nu sta ik achterin het vak, en dat wordt dus een langzame eerste kilometer. Mijn verwachtingen zijn echter niet zo hoog: ik hoop op 26 minuten, maar 27 minuten is waarschijnlijk meer realistisch gezien mijn huidige stand van training. Zonder waarschuwing is daar het startschot, en weg zijn we. Langzaam, langzaam, de straf van achterin starten, maar eenmaal op de Rijksstraatweg is het ruim baan. Ik begin in het ritme te komen met een snelheid van zo'n 4:07 min/km, ongeveer wat ik in mijn hoofd heb, en het gaat vrij makkelijk. Trudy, die veel later zal starten moedigt mij van de kant aan. In de verte zie ik het gele Lionitas shirt van Klaas-Jan, die verder voorin het startvak stond. Heel langzaam drijf ik naar hem toe en voorbij. De eerste paar kilometer zitten er op, en het zijn er maar 6 (en een beetje). Het halverwegepunt komt langs, en het lopen gaat nog voorspoedig. Dan wordt het zwaarder: rond 4 kilometer moet ik constateren dat het duurvermogen er nog niet is, en dat het doorbijten wordt. Gelukkig kan ik mijn tempo nog goed vasthouden. Af en toe moedigt iemand me bij naam aan, altijd motiverend, en de vele bands langs het parcours doen hun best.

De Herebrug komt eraan. Normaal geef ik daar niet om, maar nu is het toch even doorbijten. Maar het is het begin van het einde. De Herestraat, nog 500 meter. Het lijkt of ik geen adem meer over heb: ik ben hier duidelijk voorbij mijn bescheiden training van afgelopen maand. 400-300-200 meter, de bocht op, de Vismarkt op, de finish over. En heel erg hard uithijgen op de finish om de opgelopen zuurstofschuld in te lossen. De officiële eindtijd is 26:39, mijn slechtste 4 mijl ooit, maar ik ben toch niet ontevreden. Maar ik heb nog wel een beetje meer training nodig voor ik mij weer aan een wedstrijd waag. De enkel heeft zich tijdens de race goed gehouden, nu hopen dat hij zich de komende dagen blijft gedragen...

Al snel komen Klaas-Jan en Steffi ook over de finish, beide tevreden met hun tijd. Het blijft toch een mooi evenement.