Parijs…je t’aime?

Plaatsingsdatum: Apr 15, 2011 4:28:24 AM

(Verslag van Sybolt Okke de Vries over de Parijs Marathon)

Toen ik vorig jaar tijdens de wedstrijd om de Martinibokaal mijn debuut maakte op de 800 meter in 2 minuten en 15 seconden wist ik het zeker: sprinten is wat het beste bij mij past. Maar na de Bommenberend in 1:24 te hebben gelopen stond ik toch opeens weer ingeschreven voor een marathon. Je zou het een soort van identiteitscrisis kunnen noemen.

Parijs was mijn derde marathon, de vorige twee had ik in Rotterdam gelopen. En met tijden van 3:47 en 3:24 vond ik dat het tijd was om wat dichter in de buurt van de 3 uur te komen. De voorbereiding verliep voorspoedig, in een half jaar tijd heb ik ongeveer 800 km gelopen en ik ging dus in een goede gemoedstoestand naar Parijs.

Hoewel het op de dag zelf warm zou worden, had ik de verwachting daar niet veel last van te hebben. De start was al om 8:45 uur en een groot gedeelte van het parcours liepen we in de schaduw. Ik liep samen met Bart, een andere ex-roeier en de afspraak om zo lang mogelijk bij elkaar te blijven. Maar na 6 km heb ik hem langzaam laten gaan (Bart liep uiteindelijk 2:58). Ik vond dat ik de eerste 5 km hard genoeg had gelopen (21 min) en wilde geen risico nemen. Tot de halve marathon heb ik toen behouden gelopen en kwam door in 1:30.43. Op dat moment voelde ik me nog goed en nam me voor om nog iets meer in te houden zodat ik op het laatst nog over zou hebben. Dit was ook het punt op de route waar je de stad in gaat en hoewel het nog relatief vroeg was vond ik de temperatuur al aardig aan de zomerse kant. Na km 33 kwam ik weer in een bosrijk gebied (Bois de Boulonge) en ik was gesloopt. Het stuk door de stad was met de minuut zwaarder geworden en ik verloor per km telkens tijd. Ik besloot om op dat moment even de druk van de benen halen en dus ben ik gaan wandelen. Nog steeds had ik redelijk wat tijd over om 3:14 te halen en ik had het idee dat ik er wel weer bovenop zou komen. Maar dat was niet zo, telkens als ik weer een stukje liep merkte ik dat mijn energie op was. Het was ook vooral mentaal dat ik niet meer door pijn heen kon lopen. Mijn vorige twee marathons waren net zo gegaan en mijn vertrouwen was als sneeuw met dat warme weer. Telkens wanneer ik weer begon met lopen had ik het gevoel dat ik iets kapot maakte. De tijd liep razendsnel op en mijn enige motivatie om de “race” nog uit te lopen was dat ik niet de volgende dag op werk tegen collega’s zou moeten zeggen: “ja, ik was moe en ben uitgestapt”. Toen ik was gefinisht was ik niet blij dat ik er was en dacht maar een ding: dit moet ik niet weer doen, hier ben ik niet voor gemaakt. Toen ik Willemijn zag moest ik zelfs een traantje laten en zat er helemaal doorheen. Gelukkig doet cola en zoute patat wonderen en ik had al snel weer een grote mond.

Hoewel het laatste deel van de race redelijk dramatisch was, kan ik er nu wel weer van genieten. De organisatie was zeer goed, de route mooi en Parijs is een fantastische stad. En van dieptepunten leer je ook weer, hoewel ik niet weet of ik dit soort dieptepunten weer snel op ga zoeken. Maar eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik geprikkeld was toen ik van de week nog even de uitslagen op de site terug zat te kijken. Misschien nog één keer dan wat minder snel weg? Voorlopig maar niet langer dan 21 km.