De elfstedentocht van 2012.

Plaatsingsdatum: Feb 12, 2012 10:21:59 AM

Het bleek een bijzonder slimme zet van het elfstedenbestuur: in een persconferentie kondig je aan dat de tocht niet door kan gaan, maar via de tamtam (een communicatiemedium dat geen bereik voorbij de afsluitdijk heeft) spreek je af om tegen half 7 te starten op zaterdag 11 februari op de Zwette in Leeuwarden. Honderden, wellicht duizenden, hadden de oproep gehoord en de uitdaging aangenomen.

Het weer was bijna perfect: in de ochtend -7, oplopend naar ongeveer -2 met een zonnetje in de middag tot -6 in de avond. De windkracht was de hele dag verwaarloosbaar klein. In mijn beleving waren er 5 deelnemers die er toe deden: 1) Mathijs de V. De hele winter al in training, ingeloot voor de officiele tocht. Sterk punt: veel schaatskilometers gemaakt, zwak punt: geen fries en dus klagend over miniem ongemak als koude vingers.

2) Fokie C. Wankelmoedig begonnen: "ik rijd in elk geval naar mijn familie in Sneek". Sterk punt: Optimale techniek. Zwak punt: "aantal natuurijskilometers dit seizoen (= 0!) 3) Liesbeth H, ingeloot voor een officiele tocht. Sterk punt: maar liefst 4 x op natuurijs geschaatst deze winter, vooral met haar kinderen van 3 en 6. Zwak punt: vrouw. 4. AukePiet van der M. Sterk punt: kennis van het vertrek punt (woont aan de Zwette) en de goede genen. Zwak punt: doet maximaal 30 minuten per week aan sport, blessuregevoelig. 5. Jacob van der M. Sterke punten: Elfstedenervaring (uit '85), top(loop)vorm. Zwak punt: -.

We hadden gekozen voor een vroege start want in de ochtend schijnt de maan flink bij (en we wisten dat we niet binnen de 12 lichte uren van een dag zouden gaan finishen) Op weg naar Sneek trap ik al 3 keer in een scheur met valpartijen tot gevolg. In Sneek moeten we al enkele keren van het ijs bij bruggen, op andere plaatsen moeten we op de knieen onder erg lage bruggen door. Een aangekondigd probleemgebied was het Slotermeer. Dit viel erg mee. De echte problemen ontstonden voorbij Balk, op de Luts. Single-track schaatsen noemde iemand achter me dit hier: Flinke lengtescheuren, smal geveegd baantje, wakken. Fokie werd hier favoriet-af door (naar eigen zeggen) een zestal valpartijen. In Staveren, op eenderde van de route kwamen we aan na 4 uur en een kwartier.

AukePiet en Fokie gaat het tempo van Mathijs te hard. Ze smeken ons niet meer op hen te wachten en met enige schroom laten we hen achter. Mathijs blijkt verrassenderwijs de sterkste van het peleton. Gelukkig wacht hij bij elke kluunpost weer even, we zien hem dan ijverig warme lucht in zijn handschoenen blazend staan. Ondanks 3 paar handschoenen, het milde weer en de bijna-afwezigheid van wind heeft hij vervaarlijk blauw uitziende vingers, die in een rare hoek met zijn hand lijken te staan. Of ze afgezet moeten worden is dan nog niet zeker. Op een afstandje proberen Liesbeth en ik er kop-over-kop nemend het beste van te maken en hopen we op een mogelijke hongerklop of ander ongemak bij de favoriet.

In Harlingen (4 kluunplaatsen waaronder 1 van 200 meter lengte waar ik 1 van mijn schaatshoesveren verspeel: klunen wordt nu schuifelen) nemen we een korte pauze met snert en chocomel die door de plaatselijke bevolking bijna gratis ter beschikking wordt gesteld. Na Franeker komt een schier eindeloos stuk naar Bartlehiem. De Blikvaart is slechts 4 meter breed, met 2 lengtescheuren die elk tempo er uit halen. Vlak voor kruispunt Bartlehiem raken liesbeth en ik eindelijk voor op Mathijs. Zover voor zelfs dat de bezordheid/paniek bij de 'reus uit Roden' zodanig toeslaat dat hij het nodig vindt om te bellen of: "we wellicht zijn afgeslagen naar Leeuwarden?".

Op weg naar Dokkum gaat het licht uit, oftewel het schemert en wordt donker. Bij de 1e brug van Dokkum stel ik voor om de brug aan te raken en dan om te keren, maar de puristen in het peleton vinden dat we het centrum van Dokkum moeten aandoen, daar waar de stempelpost staat. Na 30 meter kruipen onder de laagste brug van het parcours is niet ieder even blij met dat besluit.

De laatste kilometers. Liesbeth heeft gelukkig een hoofdlampje bij zich, toch slaag ik er lang niet in alle scheuren te vermijden. Op een slecht stukje van 5 kilometer lang val ik 4 keer: ik ben zo moe dat ik niet meer snel genoeg reageer als ik een een scheur stap. Het tempo zakt tot een 10 km/h op de laatste 7 kilometer vanaf Oudkerk (waar nog koek werd uitgedeeld). Dolgelukkig (vooral opgelucht) komen we na 14 uren aan op de Bonkefeart waar we met gejuich worden opgewacht. De jury is nog in beraad en bestudeert nog de finishfoto, maar de sterkste schaatser was ontegenzeggelijk Mathijs.

Jacob (helaas geen pr, in '85 was ik een half uur sneller)