Marathon Eindhoven: ziek, zwak en misselijk....

Plaatsingsdatum: Oct 11, 2010 7:18:41 PM

Zoals jullie al wisten, was mijn voorbereiding op deze marathon verre van ideaal te noemen. De blessure van het onderbeen, de vorm in het algemeen, de hectiek op mijn werk, enz zorgden daarvoor. Toch wilde ik, zo formuleerde ik het zelf de laatste weken, een voor het gevoel lekkere marathon lopen. Maar ook dat laatste gebeurde helaas niet...

Op zaterdag vertrok naar Eindhoven. En jawel, mijn collega's hadden me nog een 'cadeautje' meegegeven naar Eindhoven: een verstopte neus en lichte keelpijn. De nacht van vrijdag op zaterdag was er bovendien ééntje van weinig slaap gebleken. In Eindhoven haalde ik eerst mijn startnummer op en bezocht ik de niet echt bijzondere marathonbeurs. Vervolgens richting de B & B waar ik zou slapen. Die lag aan het parcours bij 17km. Het was er erg gezellig. Allemaal lopers uit Nederland en Belgie. De sfeer was erg goed, nu de marathon nog...

De nacht van zaterdag op zondag was een slapeloze nacht. Ik lag aan de weg kant en daar langs fietste/liep het feestend publiek van en naar het centrum. Dit ging echt de hele nacht door. Soms was het echter ook wel grappig ( ruzies tussen beschonken stelletjes bijvoorbeeld).

Rond 7 uur stond ik zondag op en ik voelde het meteen al. Ik voelde me slapjes (vaatdoek). Onder de warme douche stond ik wat te rillen (Oei, dacht ik toen). Vervolgens ontbijten (witbrood met appelstroop), wat niet erg goed viel. Was na 4 broodjes al vol en voelde me wat raar in de maag.

Rond 10:00 uur liep ik richting de start. Er was een stralende blauwe lucht en de zon scheen al fel en voelde al warm aan. Ik wist dat het een warme dag zou worden. In het startvak voelde ik nog steeds het rare gevoel in mijn maag. Om 11:00 uur startte het veld. Na 1km begon mijn maag al te krampen en kreeg ik een misselijk gevoel. Ik dacht al aan overgeven, maar besloot door te lopen. Het werd erger en na 3km was ik eruit: ik stap uit, zo kan ik niet lopen. Maar een ander stemmetje zij toen dat ik nog even door moest lopen, want misschien werd het na een paar kilometer wel beter. Mijn tempo daalde al, maar dat interesseerde me eigenlijk niet meer. Bij 5km wist ik het zeker: ik stap uit. Maar waar?? Ik zit nu ergens op de oostelijke kant van het parcours. Als ik hier uitstap dan moet ik nog een kilometer of 9 lopen naar mijn B & B. Ik besloot toen door te lopen en uit te stappen bij kilometer 17. Mijn tempo daalde ( zie mijn grafiek..) en ik was alleen maar met mezelf bezig en telde de kilometers af en werd aan alle kanten voorbij gelopen. Hoe kan ik zo dragelijk mogelijk lopen. Bij drinkposten (elke 2,5km) nipte ik wat water. Sportdrank en gelletjes nam ik niet, want die zouden toch verkeerd vallen en bovendien zou ik uitstappen. Maar, tussen 15 en 16km begonnen de maagkrampen wat af te nemen. En het enthousiasme van het publiek, de oppeppende muziek kwamen wat meer bij me door en zorgden voor een langzame ommekeer... Bij 17km liep langs mijn B & B en besloot door te lopen tot 21km om dan een beslissing te nemen. Ik voelde me beter en sterker worden (zie filmpje 18,8km), kwam ik er dan toch doorheen? Het 21km-punt ligt in het bruisende centrum. Het waren 4mijltaferelen!! Wat een publiek! Mede hierdoor besloot ik door te lopen. Ik liep ineens makkelijk en mijn tempo was weer omhoog gegaan. Toch bleef ik alleen water nippen. Af en toe voelde ik mijn maag wat, maar de krampen bleven wat weg. Bij 30km besloot ik om toch maar een gelletje te nemen. Ik nam een halve, meer kreeg ik niet door mijn keel. Dit had ik beter niet kunnen doen. Bij 32km kwamen de krampen in mijn maag weer in alle hevigheid terug. Wederom moest ik mijn tempo laten zakken. Aan uitstappen dacht ik al lang niet meer. Ik zou de marathon uitlopen! Bij 40km merkte ik echt dat de tanks leeg waren en dat er geen energie meer in mijn lichaam te vinden was. Nog 2 kilometer, alles eruit... en finish. Tijd (2:54:36) deed er niet toe, ik was blij dat ik de marathon had uitgelopen. Als ik de filmpjes terugkijk, lijkt het alsof ik makkelijk loop. Maar dat was niet het geval.

Mijn benen waren goed genoeg voor een snellere tijd, mentaal zat het ook goed, maar helaas de gezondheid was de spelbreker. En mijn onderbeen?? Hoe ging het daarmee?? Ik voelde wel tintelingen boven de 30km. Verder ben ik er niet mee bezig geweest. Ik was meer gericht op mijn maag... Nu (maandag)voelt het onderbeen wel wat stijfjes in vergelijking met mijn rechter onderbeen.

Tot slot: de marathon van Eindhoven is qua sfeer een echte aanrader! Het parcours is minder snel dan Rotterdam of Amsterdam, maar de vele mensen en muziek maken heel veel goed.

Volgend jaar loop ik heel misschien Rotterdam wel weer... Ondanks deze zware bevalling (mijn 2e zwaarste marathon tot nu toe van de 14) kriebelt het enorm om mijn doel van begin dit jaar waar te gaan maken. Misschien wel in april 2011. Nu eerst even goed rusten!!