Veneboerloop, zwaarder dan de Elfstedentocht

Plaatsingsdatum: Mar 03, 2012 8:47:50 PM

Jacob zal er wellicht anders over denken, maar een 10 kilometerwedstrijd valt me in zekere zin mentaal zwaarder dan het rijden van een Elfstedentocht zonder tijdsdruk. Tijdens onze Elfstedentocht is nooit de gedachte bij me opgekomen dat we het niet zouden halen (toegegeven, ik had ook wat meer trainingskilometers op de schaats in de benen dan Jacob), terwijl ik vanochtend tijdens de Veneboerloop continu de gedachte met me meedroeg dat ik het niet vol zou houden. Het gekke is overigens dat hoewel dit bij wedstrijden heel vaak het geval is, ik dat tijdens de wedstrijd altijd vergeten lijk te zijn.

Goed, over de wedstrijd zelf: afgelopen dinsdag merkte ik tijdens de training dat het met de vorm wel goed zat. Ik moest me zelf behoorlijk afremmen op de 8 keer 400 die ik als voorbereiding deed. De afgelopen dagen dreigden echter een paar vervelende bacterien roet in het eten te gooien: beetje misselijk, wat diarree en weinig eetlust. Ook vanochtend voelde ik me niet geweldig en ik stond dan ook niet met al te hoge vewachtingen aan de start. In de eerste kilometer werd mijn moraal ook bepaald niet verhoogd toen Arjen me op een gegeven moment voorbijschoot. Ik wist dat hij streefde naar een tijd onder de 37, maar ook dat hij nou niet bekend staat om zijn gewaagde starts. Met andere woorden, ik voelde me traag. De eerste kilometer bleek echter zomaar in 3.28 te zijn gegaan. In het vervolg stegen de kilometertijden wel wat, maar ze bleven onder de 3.40. Hoewel ik dus steeds het gevoel had het niet vol te gaan houden, besloot ik tot het moment van uitstappen er maar het beste van te maken. En zowaar, ik haalde langzaam weer in op Arjen en het groepje waar hij deel van uitmaakte. Na zo'n 3,5 km sloot ik aan en tot 6 km liepen we als groepje verder. Bij het tweede viaduct onder de A7 werd ons groepje echter uit elkaar geslagen en liep ik weer alleen, maar nu voor het grootste deel van de groep, inclusief Arjen. Nu werd het echt zwaar. Een poging tot positief denken - het is nog maar 2,5 km, dat is... ehh nog meer dan 6 rondjes op de baan - werkte niet bepaald positief. Toch lukte het me me voort te slepen, weliswaar met kilometertijden die opliepen tot iets boven de 3.40. En als dan de laatste honderden meter aangebroken zijn, dan blijkt altijd weer dat het eerdere gevoel van compleet kapot zitten toch zeker deels een mentale kwestie is. In die laatste honderden meters kan ik dan nog zo versnellen dat ik achteraf het gevoel heb me daarvoor maar wat aangesteld te hebben. Ook nu ging het weer net zo, leidend tot een eindtijd van 36.01, 25 seconden onder mijn pr. Enige smetje is dat het net geen 35-er is. Ik was daar op het laatst onvoldoende scherp op, want die 2 seconden had ik er natuurlijk nog gewoon af moeten lopen. Arjen finishte - na een nog sterker eindschot dan van mij - 7 seconden na mij. Hij liep zelfs meer dan een minuut af van zijn pr. Voor hem gaat die 35-er wel komen en wie weet wat nog meer.

Al met al ben ik eigenlijk heel tevreden. Het lopen van een 35-er was mijn doel voor dit voorjaar en om dat in de eerste de beste wedstrijd te halen zou misschien wat veel van het goede zijn geweest. Gelukkig komen er nog meer wedstrijden en hopelijk blijft onze kleinste nog een tijdje in de buik van haar moeder zitten ;-).