Bijltjesdag op de Slachte

Plaatsingsdatum: Jun 17, 2012 3:12:59 PM

Voor een versie van dit verslag mét foto's zie: http://pit2bos.blogspot.nl/2012/06/bijltjesdag-op-de-slachte.html

Bestaat er zoiets als een marathon "recreatief" lopen? Dat was wel de gedachte toen Steffi en ik ons inschreven voor de Slachtemarathon. Maar één keer in de vier jaar, heel erg Fries, over een historische dijk, uniek parcours, veel kunst, muziek en vertier langs de route... dat klinkt toch niet slecht? De Slachtemarathon, 1500 hardlopers gevolgd door meer dan 10.000 wandelaars.

Het plan was om niet al te specifiek te trainen, maar toch wel een paar lange duurlopen doen, en dan te genieten. Helaas pakte het anders uit. De lange duurlopen schoten er om twee redenen bij in. De eerste reden was dat ik na de Nacht van Groningen meer behoorlijk last had gekregen van een oude blessure (shin splints net boven enkel), en dat ik daardoor tussen de wedstrijden door extra rust nodig had. De tweede was deelname aan de Roparun, drie weken voor de Slachte, dus net de dag om nog een goed 35 km te lopen. De Roparun zelf bleek achteraf geen goede vervanging te zijn voor een lange duurloop.

Dus, tegen beter weten in toch naar de start. En die was vroeg. Zo vroeg, dat samen met het vervoer (naar de finish rijden en dan met de bus naar de start) het nodig was om om 3 uur op te staan. Niettemin stonden wij om 6 uur 's ochtends redelijk fris aan de start, samen met Evert-Jan en Peter, die ook allebei een semi-recreatief-maar-misschien-toch-goede-tijd plan in hun hoofd hadden. Goede tijd had ik zelf niet echt in mijn hoofd, en ik had daarom ook een camera mee om alle cultuur onderweg te fotograferen.

Het weer: eigenlijk goed voor hardlopen, koel, bewolkt, wind grotendeels mee, maar wel wat regen, dus niet goed voor cultuur en recreatie.

Van start dus, een kleine 10 minuten te laat (terwijl het in het startvak alweer aan het regenen was). De blessure had mij de afgelopen week nog wel geplaagd, maar leek weer enigszins onder controle te zijn. Ik ging op een rustig tempo weg, wat in praktijk neerkwam op 4:30 min/km. Normaal loop in zo'n 4:45 tijdens een duurloop, maar het ging vrij moeiteloos. Af en toe een foto gemaakt, hoewel ik door de regen van tijd tot tijd de camera in en uit een plastic zak moest halen.

Maar waar was alle kunst & cultuur? Af en toe was er wel iets te zien, of speelde een fanfare, maar al met al was het toch voornamelijk een lange dijk waar weinig te beleven viel. En dan wordt het recreatief lopen toch wel een beetje saai. Blijkbaar begon de cultuur pas als de wandelaars zouden komen.

De fijne stukken niet-geasfalteerde dijk zorgden wel voor afwisseling, maar toch niet zo welkom. Met name het tweede stuk was 2 kilometer door de modder glibberen, en de pijn rond mijn enkel, die in het begin nog onder control was, begon daar al weer snel toe te nemen.

Tegen het halve-marathonpunt begon ik last te krijgen van mijn darmen, en begon ook tot mij door te dringen dat het handhaven van een 4:30 tempo er toch niet echt in zat. Op het 20 km punt dus een toilet ingedoken, hetgeen meerdere minuten kostte. Toen weer verder, maar de motivatie was een beetje zoekgeraakt. Het was vooral lang en er was niet zoveel te zien. Het werd me duidelijk dat een marathon toch niet goed te lopen is zonder enige vorm van duurtraining (mijn laatste 25 kilometer is toch alweer een paar maanden geleden), en dat ook het voltooien van de 42 kilometer zonder de juiste training ook op recreatief tempo een behoorlijke inspanning vereist.

Toch maar doorzetten, af en toe een paar foto's maken (en dus een beetje rust pakken), niet aan de enkel denken en zeker niet aan het laatste stuk onverhard dat nog in de laatste kilometers zou komen. De "Slachtetille" overstrompelen.

Kilometers aftellen tot het einde eindelijk in zich is. Laatst grapje van de Friezen: de boog met "The End" bleek 200 meter voor de werkelijke finish te staan. Benieuwd hoeveel boze blikken de man in het rode hesje gehad heeft die tegen iedereen "nog 200 meter" moest roepen.

Eindtijd was 3:30:44, dus eigenlijk mijn slechtste marathon ooit (boeh!), maar ik ben dan ook nog nooit zo slecht voorbereid aan een begonnen. Een les voor de toekomst.

Ook Steffi, Peter en Evert-Jan waren niet zo enthousiast over het recreatief lopen van een marathon, en noteerden tijden die achterbleven bij hun ambities (maar toch niet zo slecht waren als de mijne). Steffi's tijd van 3:59 was eigenlijk best goed gegeven het lastige parcours en haar geringe voorbereiding. En Peter klonk in zijn verslag alweer een stuk positiever dan hij na de finish klonk, dus zo zie je maar weer dat het geheugen toch altijd weer genadig is (anders zou niemand denk ik meer dan één marathon in zijn leven lopen).