TCS New York City Marathon

Plaatsingsdatum: Nov 01, 2015 10:22:58 PM

Zondag 1 november 2015, een dag om nooit te vergeten. De marathon, mijn eerste marathon en dan wat voor een! Gepropageerd als de marathon der marathons is de New York City marathon de grootste marathon ter wereld. 53.000 hardlopers en meer dan 2 miljoen toeschouwers maken dit evenement onvergetelijk.

Van tevoren had ik mijzelf als doel gesteld om onder de 3 uur te lopen. Gebaseerd op mijn huidige PR's en gebleken uit de trainingen is dat geen onrealistisch doel, maar ook zeker geen makkelijke. Toch besloot ik vlak voor de marathon van New York mij ook gelijk in te schrijven voor de Rotterdam Marathon. Het psychologische effect van een vlakke marathon (had al ik gezegd dat het hoogteprofiel van NYC absurd is?) in het verschiet te hebben, waar ik met meer ervaring wel een top tijd kan lopen, zorgt er bij mij hopelijk voor dat ik geen gekke dingen doe in New York. Het is ten slotte ook een marathon door een van de mooiste steden ter wereld. Om dan (bijna) 3 uur lang op je horloge te kijken is ook zo zonde.

Dan is het zover, 5.30am is de lobby van het hotel, nog even wat pannenkoeken met chocopasta naar binnen werken (dank voor de tip Herwin) en in de bus naar de start. 5.30 wat een onchristelijk tijdstip. Uit pure angst om niet op tijd te zijn 6 wekkers gezet: 2 telefoons, de iPad, de laptop, de wekker van het hotel en een wake-up call van de receptie. Nergens voor nodig bleek achteraf. De zenuwen zorgden er al voor dat ik rechtop in bed een uur voordat de eerste wekker ging.

Ruim van tevoren zijn we bij de start. Normaal vind ik het wel prettig de tijd te hebben voor een rustige warming up. Nu slaan de zenuwen toe. Is de voorbereiding wel goed, heb ik wel genoeg gegeten, heb ik niet teveel gegeten, kan ik de afstand wel aan, die bruggen... Het zal een marathonloper vast bekend voorkomen, die eerste keer. Rustig aan verstrijkt de tijd en mijzelf kalmerend zoek ik wat metgezellen in het startvak.

Een goede organisatie zorgt ervoor dat de start vlekkeloos verloopt. De startvakken zijn onderverdeeld in 3 lanes, 3 waves en per lane/wave elke 5 minuten een coral. De elite (<2.30) de sub-elite (<2.50) en de competitieve (<3.10) lanes lopen de eerste 8 mijl gescheiden van elkaar, dus starten gelijktijdig zonder hinder van elkaar.

Dan is het zover. Het aftellen begint: 10.. 9.. ... 2.. 1.. Boem! De massa komt op gang en na een paar honderd meter is er genoeg ruimte om in het eigen tempo te kunnen lopen. De zenuwen zijn direct weg en het gevoel slaat om in extase. Ik moet uitkijken dat ik niet te hard wegga. Van mijn zojuist ontmoette metgezellen is geen te bekennen. Op zich niet erg, ik loop toch het liefst mijn eigen race. Maar zo snel na de start had ik niet verwacht al solo te gaan.

Het parcours is geweldig. Zoals gezegd hebben de lanes de eerste 8 mijl een eigen baan, of beter gezegd, een eigen 3-baans brede weg! Het eerste deel van de race is meteen een zwaar deel. De Verrazano Narrows Bridge, een brug van maarliefst 83 meter! Bij het omhoog gaan kijk ik af en toe op mijn horloge, mijn hartslag en pace in de gaten houdende. Omhoog loop ik veel langzamer dan ik verwacht. Ligt dat aan de gps? Is de brug toch steiler? Niet teveel op letten. Ik heb nog meer dan 40 kilometer om dat goed te maken. Dan naar beneden; dit is zo steil en lang dat ik met 2 km splits van 3:21 en 3:17 naar beneden loop... Ik kan niet langzamer! Als ik langzamer loop kost het me gek genoeg meer kracht. Ik hoop dat het me niet mijn race gaat kosten. Na de brug laat ik het tempo zakken tot mijn richttempo (4:00 - 4:10). Na 5 kilometer lopen we de bebouwing in en de wijken waar we doorheen lopen gaan alleen maar op en neer. Niet heel steil, maar wel continu op en neer. Mijn horloge loopt inmiddels qua afstand voor op wat ik daadwerkelijk gelopen heb, dus de paces kan ik niet vertrouwen. Door het vele op en neergaan krijg ik last van "hoogteblindheid". Ik kan niet meer inschatten welke stukken nu echt vlak zijn, welke omhoog gaan en welke omlaag. Ik besluit mijn hele plan overboord te gooien en gewoon ouderwets "op gevoel" te gaan lopen!

Langs het parcours worden elke mijl en elke 5 kilometer tussentijden gegeven met klokken. Elke 5 kilometer split (het omrekenen van mijlen lukt me niet meer) kijk ik even of ik nog enigszins volgens plan loop en elke keer loop ik tot mijn verbazing vrij constant op mijn richttempo. Ondanks de enorm steile bruggen (die zijn wel heel steil!) en alle heuvels loop ik dus heel constant. Ik bedank hierbij het publiek, want de 2 miljoen mensen langs de kant (de GEHELE route meerdere rijen dik) blazen je vooruit. Misschien is het ook wel de afleiding die ik heb door toch te genieten van de stad. Niet bezig zijn met hoe hard je loopt, maar gewoon lekker lopen houdt dus een mooi constant tempo in.

Als we dan na kilometer 25 Manhattan indraaien wordt het echt een feest. Hele tribunes staan klaar met bandjes, mensen hangen uit flatgebouwen. Een groot feest. Het lopen gaat nog steeds lekker, echter heb ik sinds kilometer 10 een blaar onder de linkervoet die nu is uitgegroeid tot een ware pijnlijke plek. Bochten naar links kan ik alleen nog maken met een haklanding omdat de indraai anders ervoor zorgt dat de blaar scheurt. Het hoort erbij denk ik maar. De benen voelen nog steeds goed, daar gaat het om.

Als we dan na een kort bezoekje in de Bronx (weer 2 hoge bruggen verder) terugdraaien naar Central Park (de finish) komt het horrorstuk. Vooraf waarschuwde iedereen hier al voor. De 7 kilometer tot de finish, 4 kilometer vals plat, 32 hoogtemeters doorbijten. De laatste kilometer omhoog kunnen mijn benen echt niet meer. Gek genoeg heb ik mijn hartslag en ademhaling compleet onder controle. De eerste daalt zelfs nog. Maar mijn benen reageren in slowmotion. Als we in Central Park nog een stukje heuvel afwaarts gaan kan ik zelfs omlaag geen versnelling meer inzetten. Het is op! Het vals plat heeft me echt de das om gedaan. De laatste kilometer naar de finish is gelukkig vlak en ik weet inmiddels dat mijn tijd boven verwachting is. Ik ga niet gek doen om nog iets te forceren voor die 6 seconden (2:53 in plaats van 2:54). Het is wel best zo. Lachend de finish over! Wat een avontuur! Wat een genot!

Voor een toptijd is dit geen goede keuze, maar voor de sfeer absoluut wel! Ik kan iedereen deze marathon aanraden.

Henk