RunForestRun Springendal 25K.

Plaatsingsdatum: Sep 22, 2018 3:35:23 PM

De meeste traillopers zijn geen wedstrijdlopers maar liefhebbers van de natuur en van (heel) veel kilometers maken. Ik niet. Nog niet tenminste.

Toen ik zag dat de RFR trails tegenwoordig niet beginnen op een bepaald tijdstip maar dat je een periode van een minuut of 20 a 30 krijgt waarbinnen je kunt vertrekken leek me dat een heel raar idee. Achteraf moet ik zeggen dat het me vandaag prima is bevallen. Tussen 10.40 en 11.10 (oid) mochten de deelnemers aan de 25 kilometer, de middenafstand van RFR, startnummergescand beginnen. Ik meldde me om 10.45, er stonden niet veel lopers bij de start en zij die er stonden leken 15K-deelnemers.

Er waren derhalve een man of 150 voor mij begonnen. Dat heeft als klein nadeel dta je veel moet inhalen op soms smalle paden, maar het grote voordeel dat je eigenlijk continu wel iemand binnen oogbereik hebt op wie je inloopt. Psychologisch prettig want je kunt je zo een goede loper voelen ook al zegt de Polar dat het tempo rond de 4:30" ligt. (trainings-uitloop-tempo). Het is ook heel praktisch omdat je je zo nauwelijks om de route hoeft te bekommeren, je volgt je voorloper, ik ben vandaag dan ook geen meter fout gelopen.

Vooraf had ik op de deelnemerslijst gezien dat Jeroen Auener uit Rolde ook de 25 Kilometer had gekozen. Hij is een goede 60-plusser, ik denk wel 4 minuten op hem te kunnen inhalen.

Na een kilometer of 8, waar we een Duits heideveldje opdraaien, zie ik een bekende me tegemoetkomen: Het is Jos, Herwin loopt vlak voor hem, zij doen de 35K en zijn eerder gestart.

Bij kilometer 12 haal ik eindelijk Jeroen in (elke grijsaard die ik voorbijstak heb ik even aangekeken, eerlijk gezegd doen er veel oude mannen mee aan trails...)

We lopen een kilometer of 6 samen en wisselen wedstrijd- en blessurenieuws uit, hij heeft net de JungfrauMarathon gelopen. Dat is een klimmarathon met 1.800 meter stijging waarvan ik toevallig de afgelopen dagen wat filmpjes op youtube had bekeken, ik ga die ooit nog wel eens doen.

Bij kilometer 20 komt gerommel dat al een tijdje op de achtergrond aanwezig was meer naar voren: flinke donderslagen, even later een aarzelend buitje dat al snel overgaat in hagel van groot formaat: m'n neus gaat er van schrijnen, mijn kale kompaan krijgt hoofdpijn. Het paadje wordt aanvankelijk wit en snel daarna ontiegelijk nat. In het Springendal voelt het alsof we door het beekje lopen in plaats van erlangs! Onder een boom staat een atleet te schuilen. "Gevaarlijk" roept hij. Nu houd ik van een beetje risico in mijn leven, ik loop dus door. Hij blijkt van het competatieve soort want hij verlaat zijn schuilplek, volgt me en haalt me even later zelfs in. Sompend in onze schoenen lopen we de finishcamping op (waar Jos de grootste tent (denk: formaatje circus-) bewoont). Gelukkig hoeven we niet nog een onnodig pestrondje rond de camping te maken zoals de vorige keer. Winfried Bats staat de bedankjes in ontvangst te nemen van de tevreden deelnemers.

(En nu ben ik benieuwd hoeveelste ik geworden ben, top3 hoop ik)