Run Bike Run Hoogerheide

Plaatsingsdatum: May 10, 2018 12:8:42 PM

Af en toe moet je eens wat anders doen. Althans, het moet niet, maar is leuk voor de afwisseling. Soms.

Het nieuwe voor mij voor dit jaar was een run bike run met stayeren, afgelopen zondag in Hoogerheide. Stayeren betekent dat je bij het fietsen bij elkaar in het wiel mag zitten. Het klinkt zo alsof het enige verschil met non-stayers run bike runs (waarvan ik er al een aantal gedaan had) is dat je aan mag pikken als iemand je voorbij fietst. De verschillen zijn echter veel groter.

Zo ontstaan er geen kleine plukjes renners, maar hele pelotonnetjes. En het fietsen in een pelotonnetje is een kunst op zich. Omdat je je achter elkaar kan verschuilen ligt de snelheid veel hoger dan als je alleen fietst. Maar meer nog dan de hogere snelheid is de variatie in snelheid wat het onderscheidt van fietsen in je uppie. En dan vooral dat je je maar te voegen hebt naar die tempovariaties (vaak als het gevolg van bochten). Fietsen in je eigen tempo is er niet bij. Het is sprinten en bijkomen en de groep en het parcours bepalen wat, wanneer en in welke mate. Gevoegd bij het grotere risico op valpartijen maakt dit het fietsen tijdens stayer run bike runs een alles behalve relaxte aangelegenheid.

Door trainingen bij de lokale wielerclub in Peize (De Kannibaal) en met name het meedoen met (en er halverwege afgereden worden bij) een trainingskoersje in Langelo wist ik voorafgaand aan afgelopen zondag al dat het bovenstaande me te wachten zou staan.

In praktijk was de uitdaging echter nog een stukje groter dan gedacht. Met de trap in het parcours die tijdens de eerste run van 2,5 km twee keer en tijdens de tweede run van 5 km vier keer beklommen moest worden had ik weliswaar rekening gehouden en ook het warme weer (27°C met een brandende zon) kwam niet onverwachts. Ik had zelfs wel bedacht dat er vrij snel gelopen zou worden in de eerste run omdat iedereen vooraan wilde beginnen met fietsen, maar dat ik met een tempo van 3.26/km (inclusief twee keer trap) in een groep van honderd man een magere middenmootpositie zou innemen viel me toch een beetje rauw op het dak.

Gelukkig had ik een voorspoedige wissel en kon ik nog net aansluiten bij het tweede pelotonnetje. En toen was het bikkelen. Het parcours was technisch: veel bochten, klinkers en op en neer, dus het was de hele tijd sprinten en weer even bijkomen (maar meer sprinten dan bijkomen). Aan het eind van elk van de vier rondjes zat ook nog een 180°-bocht, wat een extra uitdaging betekende in mijn strijd om aan te haken. De eerste keer lukte dat nog net, maar de tweede keer moest ik laten lopen. De groep dreef langzaam bij me weg en vanuit de achtergrond was er in geen velden of wegen een andere renner te zien. De moraal zakte weg en of het al niet lastig genoeg was vond mijn versnellingsapparaat het nodig om flink te gaan rammelen (vermoedelijk was er iets verschoven/gedraaid door het vervoer achter in de auto). Omdat de kans op een goede klassering en een bijdrage aan het teamresultaat (mijn drie teamgenoten van Triteam Groningen zaten alle drie voor me en alleen de beste drie resultaten zouden meetellen) toch al verkeken was en ik het gerammel wel heel irritant vond ben ik tot tweemaal van de fiets gegaan om te kijken of er iets aan te doen was, maar helaas. Voor de snelheid zou het overigens niet veel uitgemaakt hebben. Uiteindelijk werd ik toch achterhaald door een paar andere renners en in een kleine groepje haalde ik alsnog het einde van het fietsen.

Hoe (mentaal) stuk ik ook zat tijdens het fietsen, ik had in mijn achterhoofd het idee dat ik me in de tweede run wel weer wat zou herstellen. Bij mijn vorige run bike runs was die tweede run immers ook vaak mijn sterkste onderdeel geweest. Dit keer was dat anders. De warmte zal er mede debet aan zijn geweest, maar het lukte me niet om het tempo boven de 15 km/uur te krijgen. Een martelgang is misschien wat sterk uitgedrukt, maar de vier rondjes (met elke keer dus de trap) die nog gedaan moesten worden waren allerminst een prettige ervaring. Uiteindelijk finishte ik als 33^e overall (er waren geen klassementen voor leeftijdscategorieën), op ruime afstand van mijn teamgenoten.

Ik vrees dat dit soort stayer run bike runs niet helemaal mijn ding is. Mijn eigen tempo is me heel wat waard en het enige deel van een stayer run bike run waarin je eigen tempo wedstrijdtactisch passend is is in de tweede run als je al helemaal kapot zit van een veel te snelle eerste run en de voortdurende tempowisselingen bij het fietsen.

Tot dinsdag (heb zin in een ouderwetse baantraining!)

Mathijs