Rotterdam
Plaatsingsdatum: Apr 15, 2015 1:40:23 PM
De 8 fases van de marathon zijn maar weer eens pijnlijk voorbij gekomen. Ze bestaan dus echt.
Opwinding - Het begon dus allemaal op zondag in Rotterdam tegen 10.00 uur. Een hele vriendelijke man van tegen de 70 jaar torende hoog in de lucht en zong op een indrukwekkende, herkenbare manier in het Engels dat we nooit alleen zouden lopen. Daar klonk het startschot. Vandaag gaat het gebeuren. Het is mijn dag. De marathonloper, dat ben ik en ik wil nog eens onder de 3 uren lopen, al is het maar 2 secondes. De eerste 6 km wil ik inhalen! Of niet? Rustig blijven, achter iemand schuilen. Of niet? Toch maar weer inhalen. Hmmm… wat een onrustig begin.
Ontkenning. De eerste 6 kilometers geweest en ik vind me naast Peter Ipema. Net op het moment dat ik niet in mijn ritme begin te komen en in mezelf begin te mopperen. Peter zegt tegen iemand die hetzelfde hemd loopt met 3 letters er op dat hij met mij mee moet lopen. Ik zou ook potentieel 3 uur kunnen lopen. Daar begint de ontkenning. Ik voel me heel sterk. Het is vandaag nog steeds mijn dag. Ook al ben ik mijn horloge vergeten, nog steeds loop ik heel constant! Denk ik…
Ook al had ik gonzende koppijn, ook al waren er ontstekingen in het scheenbeen. Ik voel er niks van! Ik voel er niks van!
Schok – Nog steeds geen lekker ronde. Gaan draaien nu. Iemand langs de zijlijn gaat het nu ook tegen me zeggen als ik een groepje los laat. Blijven draaien. Ja! Daar zeg je me wat! Blijven draaien? Het voelt zwaar. Pok, pok,pok,pok. Meer iets van, niet gaan wandelen.
Isolatie – Richting het omslagpunt op de helft ontstaat er inderdaad een moment dat voor en achter mij verschillende mensen verdwijnen. Toch blijft het schema bij 2 punten achter elkaar vast gehouden.
Wanhoop – Nu kom ik de meegereisde naasten tegen. Naar mijn vriendin maak ik een gebaar dat het over is met mijn bolle wangen probeer ik ook nog iets van vermoeidheid uit te stralen. Laat maar zitten.
De muur – Gevoelloos en zonder enige besef of plezier blijven doordraven. Weer lijkt het licht omhoog te gaan. Nog lichtelijk versnellen dan? Oei! Toch maar niet. Op een tempo blijven lopen. Niet wandelen.
Bevestiging – Vorig jaar in Hamburg kwam er in de 7e fase een bevestiging. Door versnellen was mogelijk en mening loper werd ingehaald. Nu kwam de man van KPN voorbij die Peter eeuwen geleden nog aan mij had voorgesteld. Nog even 100, 200, 300 meter aanpakken en ook bij hem moet ik passen. Verder doorzakken door het deelnemersveld. De glorieuze toch gaat door…
Opgetogenheid –Het is gelukt! De finish is bereikt en nog steeds lukt het om te wandelen. Rustig door blijven wandelen naar de afgesproken plaats en berusten dat er vandaag echt niet meer in zat. Het is al leuk dat er 3 mensen de moeite doen om deze dag met mij mee te beleven. Volgende keer een betere tijd. De volgende marathon is in 2016. Als het niet in Berlijn lukt valt de keuze op Keulen.