NK Duathlon, Spijkenisse
Plaatsingsdatum: Oct 10, 2016 5:54:55 PM
Afgelopen donderdag ging het bandje van mijn horloge stuk. Op zich was dat wel te verhelpen, maar niet voor gisteren. Het betekende dat ik het bij het NK Duathlon in Spijkenisse (10 km lopen – 40 km fietsen – 5 km lopen) zou moeten gaan doen zonder elke tien seconden op mijn horloge te kunnen kijken. Of het dat was of eerder het besef dat een wedstrijd van deze lengte weliswaar uitputtend, maar minder intens pijnopwekkend is dan bijvoorbeeld een baanwedstrijd, zelden heb ik meer relaxed naar de start toegeleefd. Tot kort voor het startschot had ik er zelfs nog zin in (meestal is de lust me dan al wel vergaan en verlang ik er alleen nog maar naar dat het voorbij is).
Na de uiteindelijk toch wel wat meer gespannen momenten direct voor de start ging het eerste looprondje van 2,5 km van de vier die we moesten afleggen op en rond de plaatselijke wielerbaan best soepeltjes, maar wel wat hard. Ondanks een teruggang in tempo haalde ik in de resterende drie rondjes nog verschillende mensen in, om uiteindelijk na 36.22 als 14e aan het fietsen te beginnen. De wissel ging goed (niet vlekkeloos, ik had enige tijd nodig om mijn schoenen vast te zetten) en na een paar flinke slokken suikerwater trok ik de fiets lekker op gang (het blijft prettig om na een loopinspanning de schokken op je lichaam niet meer te voelen, zelfs als je in ruil daarvoor flink stampt op een fiets). Het fietsparcours bestond grotendeels uit een breed fietspad op en langs een dijk en dat dan twee keer heen en weer. De eerste keer heen en weer ging heerlijk. Ik haalde een aantal mensen in en voelde me erg sterk. In het tweede deel kwam er wat suikerwater boven, voelde ik dat ik al even bezig was, werd ik weer ingehaald door iemand die ik net te voren had gepasseerd en begon ik op te zien tegen de slotrun van 5 km. De vorige wedstrijd in Groningen was die slotrun bepaald niet fijn geweest en ik voelde me nu (na bijna 40 km fietsen in iets boven het uur; gemiddeld ca 38,5 km/uur) nog een stuk gesloopter dan toen. De training op de overgang fietsen naar lopen bleek zich echter te hebben uitbetaald. Na voor het eerst in wedstrijdverband op de gangbare manier van de fiets gestapt te zijn (wel wat voorzichtig, maar toch) voelden de benen meteen al niet zo slecht. De persoon vlak voor me ging weliswaar harder, maar daarvoor liep nog iemand op wie ik wel naderde en op zo’n kilometer van de streep had ik hem te pakken. Het ging maar om plek 11 en 12, maar in zo’n fase van de wedstrijd helpt het om een mede-atleet als tegenstander te zien. Om hem geen kans te geven om aan te klampen, besloot ik hem met een versnelling voorbij te gaan. Dat voelde eigenlijk nog best gemakkelijk. Dat tempo volhoudend, beseffend dat ik eerder misschien wat meer had kunnen geven, maar dat ook weer niet zo erg vindend omdat ik ergens ook wel best moe was, kwam ik na een tweede looptijd van 18.20 over de streep in 1.59.26. De speaker twijfelde even maar riep mij daarbij zowaar uit tot de nieuwe Nederlands kampioen bij de M40. Toch wel leuk!
Nu eerst een weekje rust (ben morgen niet op de training) en dan op weg naar nieuwe doelen (weet nog niet welke).
Mathijs