Hamburg Marathon (2)
Plaatsingsdatum: Apr 24, 2017 6:33:6 PM
Het startschot klinkt! Zondagmorgen om 9 uur. Geweldig. Nu moet het gebeuren. De tijden op de 10 en op de halve marathon lijken er weer op.
De vorm is er. Daar gaan we dan. De eerste 3 kilometers kijk ik ook wel 5 keer per kilometer op mijn horloge.
Geen idee! Ik ga geen ballonnen volgen die op 2.59 lopen. Vandaag is het de bedoeling om marge op te bouwen. Dat is nodig voor een PR.
Het begint te hagelen, het begint te waaien. Nee! Mijn voorbereiding is zo fijn geweest. Laat het niet door onderkoeling verpesten.
Na 3 kilometer kijk ik op. Mensen die hetzelfde tempo lopen. Volg een groepje. Ze lopen 4.12, ideaal. Nee! Ze lopen weer 4.07. Rustig.
Op mijn polsbandje staat 2.57.00 exact. Een dag eerder op de beurs mocht ik de seconden niet aangeven. 2.57.13 was 4.12 per km geweest.
Dat is makkelijk rekenen. 21 minuten rond per 5 kilometer.
Mensen om me heen blijven praten over hun verwachtingen en wensen elkaar vriendelijk 'viel erfolg'. Ik schuil achter lange mensen en zeg niks.
Op 16 kilometer staat mijn vriendin langs de kant. Daarvoor kom ik een groepje Nederlanders tegen.
In December liep ik in Ommen een trail waarbij ik na afloop met een vriendelijke dame sprak die in Ommen hetzelfde tempo liep. Ze traint bij een loopgroep in Utrecht.
Op Strava vroeg ze me na verschillende trainingen wat mijn doel is in Hamburg. Toen ik onder de 3 uur antwoorde gaf ze aan dat 4 clubgenootjes dat ook wouden.
En daar waren ze dan rond het 15 kilometer punt. Het lijkt wel uit die film 'de marathon'. Een kwartet met Utrechters op weg naar succes.
Misschien waren ze ook wel eerder in mijn buurt. Maar op 15 km bij de drinkpost kregen ze Nederlandse aanmoedigingen.
Langzaam nestel ik me op kop van de groep met de opmerking: 'Dan moet jij Giovanni zijn!' Ja, goed gelezen. Ja, herkenbaar van Strava.
Kilometers lang gingen we samen op. Nesrine Leene en Giovanni DHondt schuwden niet om heuveltje tegen de 4.00 aan te gaan schurken.
Toen werd het me teveel. Ik durfde het niet en ik keek nog eens naar mijn polsbandje. Nog meer willen? Erop gokken? Of steady door op 2.57.
Nee! Ik loop hier en vandaag een PR en ik ga weer mijn eigen tempo lopen. Na kilometerslang genieten zie ik ze langzaam weg lopen.
Dankjewel fijne samenwerking en dankjewel sympathieke mensen uit Utrecht! Wat is die loopwereld toch een sympathieke, warme en behulpzame wereld.
De kilometers gaan door en ik loop weer tussen de 4.10 en 4.15. Het voelt even langzaam omdat het 20 kilometer lang leuk doorlopen was in een Hollands groepje.
Maar ik mag trots zijn. Op 35 kilometer zit het laatste lid van het kwartet Utrechters in mijn rug. Dat hoor ik omdat hij weer aanmoedigingen krijgt.
Hij heeft het ook zwaar net zoals ik. De aanmoedigingen zijn voor hem, maar stiekem ook voor mij: 'blijf technisch lopen! voeten optillen! Knie inzet.'
Op 39 kilometer is het dan echt gedaan. De kramp schiet vol in mijn rechter kuit. Helemaal rechts van de weg lopen dan maar.
Niet meer op de blue line. Weg van de ideale lijn; De kortste weg naar de finish. Nee! Nee! Nee! Ik loop een PR. Het moet!
Na heel even temporiseren is de kramp weer een beetje weg. Een kleine 3 kilometer wordt het nu bikkelen met een kuit die toch wel behoorlijk strak zit.
En eindelijk! Is daar de rode loper. De klok tikt door op 2.57. Wat had ik graag bij Giovanni en Nesrine gebleven...
Het gevoel dat overheerst is de blijdschap van een PR. Meer dan 2 en een halve minuut eraf gelopen.
Aanstaande dinsdag meld ik me weer op de clubtraining. Met een voldaan gevoel over het voorjaar van 2017.
Verzonden vanuit Outlook