Dronten, 10 km

Plaatsingsdatum: Dec 20, 2014 4:55:30 PM

Een paar weken geleden zat ik op Youtube van naar een finishfoto van Nunspeet te kijken. Desbetreffende omroeper werd zo enthousiast bij het noemen van Arjan Marchand dat je het idee kreeg dat ie zijn vingers er bij af zat te likken. Wat kunnen sommige speakers vol genoegen de grote namen van een mooi deelnemersveld noemen. Harm Noor beheerst dit trucje ook. Zou die man zich soms niet vast moeten houden bij het noemen van de grote namen? Anders word je er slap in de knieën van. Gek van vreugde. Speakers met passie voor het vak, speakers die op hoogte zijn en speakers die het evenement mooi maken.

Vandaag was dezelfde speaker van Nunspeet dus weer in Dronten. Misschien is het wel de Harm Noor uit het midden van het land.. De man kwam woorden te kort, deed heel erg zijn best om veel namen te noemen inclusief complimenten en beloofde iedereen een waar spektakel tijdens dit evenement. Geweldig! Dat je hier bij mag zijn. Dat je dit mee mag maken.

PANG! De start! Mee in het gedrang. Ik knijp mezelf nog even in de armen. Ja, het is echt! Ook ik maak het vandaag mee. Mensen klappen. Ik wil naar ze terug klappen. Respect voor de toeschouwers die met deze wind aanwezig zijn. En de hagelbui die op de helft met een harde wind op mijn wangen zou komen was ook geen aangename verrassing.

Vechten met de natuurelementen dus. De ene keer foeterend in mezelf dat er geen moment ritme komt en het volgende moment zit ik mezelf vrolijke gedachtes voor te leggen, dat het heerlijk is om buiten bezig te zijn.

De bocht om. Nu met de neus vol in de wind. Een heel lang stuk in het vooruitzicht. Even zeg ik hardop: 'graftakken zooi, hier word je toch helemaal krankzinnig van!'

Toch maar weer door rustig blijven ritme zoeken. BAM, op iemand zijn hak. Hij zegt dingen met een onvriendelijke toon die ik niet versta door de wind. Gaat helemaal naar links en maakt wilde gebaren die wel eens kunnen betekenen dat het voor hem prettiger voekt als ik voor hem loop.

Dat gebeurt niet. Ik minder ook vaart en neem niet over. Weer uit ritme. Weer harken, weer knokken en dan maar op karakter.

En zo nader ik de laatste kilometer waar ik nog één keer de man in haal die ik al 2x heb in gehaald. Na de wedstrijd zegt hij dat ik meer in mijn mars heb en dat het voor me zou kunnen werken als ik een race op een vlak tempo ga lopen. Een compliment? Een advies? Fijn dat mensen betrokken zijn.

Ondanks dat ik mijn tijdsdoel uit het oog verloor voelt het goed om te blijven knokken. En zo is het nog even zoeken naar een positieve afsluiting van dit geweldige evenement waar ook ik bij mocht zijn. Het is toch fantastisch!