BB-lopers Baan Classic

Plaatsingsdatum: Sep 27, 2020 6:22:54 AM

Toen ik begin dit jaar mijn PR op de 10 kilometer in Heerde liep wende ik mezelf aan om vanuit een soort van hak-bil-knie te starten. Een moderne skipping variant. Dit voorkomt de zware haklanding en de ingezakte houding.

Het lukte! Tot op ongeveer de helft. Het groepje knalde uit elkaar en samen met de andere achterste werd het toen verder strijden. Seconden tikten weg. Mijn marge begon te vervallen. Geen ontspanning meer en het geloof in een PR verdween. Tot de laatste 600 meter! Het werd secondewerk.

Later bij het douchen in Heerde waren 2 heren tevreden met elkaar aan het praten over hun tijden. De ene over zijn halve marathon en de andere over zijn 10 kilometer. Laatst genoemde eindigde 13 seconde voor mij. Beide heren in blauw hemd stonden bij de start in Zwolle voor de 5000 meter en ik besloot aan te sluiten.

Vlak voor de eerste kilometer doorkomst begin mijn horloge al te zoemen. Een veel te harde kilometer tijd voor mijn doen! Nu eraf of toch mee? Het werd lossen. Op de overkant voor de wind was er geen houden meer aan. De heren in blauw hemd waren weg met hun gezelschap. Geen intenties meer om netjes te lopen met mijn blik naar de horizon. Op vermogen met grote, logge stappen en de kop een beetje naar beneden door harken.

Rondes lang werd het alleen strijden. Niet opgeven, niet gaan wandelen. Hoor die aanmoedigingen van mensen die je naam roepen. Dat is leuk. Wat heb ik ook te verliezen? Ik loop nog altijd een tijd om te verbeteren bij een debuut op de baan. De kilometertijden vlogen voorbij en ik werd voor het eerst ingehaald. Gedubbeld zeker? Nee! De omroeper riep een naam om van een man die qua tijd ongeveer onderaan de startlijst stond. Mee gaan! Aanhaken, eroverheen en weer laten inhalen. Als je al van een samenwerking kon spreken was die wel heel slap. Behoorlijk met mijn krachten aan het smijten en tempowisselingen voor en tegen de wind toepassen met wat grimassen.

Helemaal achteraan de serie hadden we inmiddels nog iemand ongeveer om ons heen ‘zwemmen’ die van vooruit was afgezakt. Met twee mensen om mij heen kwam er de laatste 600 meter toch een soort van moraal en competitiedrang. Snel de finish halen en dan is het maar gebeurt.

Even blijven wandelen na de finish en de eerste persoon komt er al aan om te vragen hoe het ging.

‘Helemaal zo slecht nog niet’. ‘

‘Kon minder’.