Batavierenrace met het RUG/Hanze ACLO Team

Plaatsingsdatum: Apr 24, 2016 2:21:33 PM

De Batavierenrace. Een wedstrijd / happening waar ik al een tijdje naar uitkeek en die ik niet snel zal vergeten. Het was mijn eerste 'Bata,' zoals ze dat noemen. Afgelopen vrijdag was het dan zover. Rond een uur of vijf vrijdagmiddag vertrokken we met het gezamenlijke team van de RUG en Hanze in busjes naar de campus van de TU Twente in Enschede. Het RUG/Hanze ACLO team kende naast voornamelijk atleten van Vitalis en Tritanium, ook twee Team 4 Mijl'ers (Freek Lier en Wessel van Veenen) en 1 GA'er (ik). Aanvankelijk zouden ook Jan Stuursma en Team 4 Mijl'er Frank Blikslager meedoen, maar zij moesten helaas vanwege blessureleed afzeggen.

In totaal bestaat de gehele route van de Batavierenrace (zo'n 190 kilometer) uit 25 etappes, variërend in afstand. Zelf had ik de 'eer' om de langste etappe van de race voor mijn rekening te mogen nemen: etappe 10 van 10,5 kilometer. De race bestaat uit drie herstarts om alle ploegen weer bij elkaar te krijgen (een bij aanvang van de ochtendploeg, een bij aanvang van de middagploeg en een bij aanvang van de slotetappe). Binnen de Batavierenrace zijn er twee competities: een universiteitscompetitie (met alleen serieuze teams) en een algemene competitie (met studieverenigingen en studenten(sport)verenigingen: variërend van serieuze teams tot zogeheten bierteams - teams die meedoen aan de Bata om te feesten en te zuipen en daarnaast nog een beetje te hardlopen- ). Het RUG/Hanze ACLO team deed mee in de universiteitscompetitie.

Eenmaal aangekomen op de campus vrijdagavond, moesten we nog even tentjes opzetten in een gezamenlijk kamp van Vitalis, Tritanium en de RUG/Hanze ergens op een voetbalveld ingericht als camping. Hoewel de ACLO alles financierde, zat een hotel er helaas niet in ;). Er moest daarom gekampeerd worden in tentjes en dat was niet bepaald prettig met het koude weer van dit weekend. Maar dat mocht uiteraard de pret niet drukken! De nachtploeg (de Batavierenrace begon in de nacht van vrijdag op zaterdag om 0.45u) was inmiddels al vertrokken naar Nijmegen waar de start van de race was. Zelf zat ik in de ochtendploeg.

Zaterdagochtend 3.30u: de 'nachtrust' (voor zover je daarvan kunt spreken) werd ruw verstoord door een sirene en een schreeuwende stem die zei dat het tijd was voor de ochtendploeg om op te staan. Om 4 uur vertrok ik samen met mijn ochtendploeggenoten in de bus naar Ulft waar de eerste herstart van de race was. Deze eerste herstart was mijn etappe. Voor ons als ochtendploeg lag de druk hoog: na gelopen etappes van de nachtploeg stonden we op een derde plaats in de universiteitscompetitie.

Zaterdagochtend 6.30u: laatste ochtendploegbriefing. Gelijk daarna nog even inlopen (nooit gedacht dat ik op dit tijdstip nog eens een keer zou hardlopen..). De rest van de ochtendploeg vertrekt in het ploegbusje na het eerstvolgende wisselpunt. Ik word nog wat laatste motiverende woorden toegesproken door de ploegleider (die tevens de etappe naast mij mee fietst om mij aan te moedigen). Bij de startboog zat de sfeer er al goed in en ik kreeg echt zin om te gaan beginnen. Om 7.00u was het dan zover. We mochten los!

Na zo'n twee kilometer kwam ik er achter dat het behoorlijk vervelend is om zo vroeg in de ochtend een wedstrijd te lopen met weinig tot geen slaap. De benen voelden stijf. Dus het was echt afzien. Wel kon ik redelijk pijnvrij lopen (ik had de afgelopen weken, en nu nog steeds wat, wat last van een liesblessure). Desondanks kon ik het slecht volhouden. Waarschijnlijk door het gebrek aan duurvermogen als gevolg van het gebrek aan kilometers en intervaltraining de afgelopen weken door de blessure. Wel hielp het dat ik naast mij een persoonlijke motivator had fietsen, die mij er door heen looste door me aan te moedigen. Over mijn eindtijd op de 10,5 kilometer was ik alles behalve tevreden: 37.09. Uiteraard is deze wedstrijd onder deze omstandigheden niet echt te vergelijken met normale wedstrijden, maar toch.. Er is werk aan de winkel.

Na het finishen gauw terug in de ploegbus naar het volgende wisselpunt (de talloze ploegbusjes - meer dan 100 - is ook een typisch detail wat de Batavierenrace de Batavierenrace maakt). Vervolgens fietstte ik 3 etappes mee als aanmoediger van mijn teamgenoten. Na deze etappes zat het werk voor de ochtendploeg erop. We stonden nog steeds derde. Inmiddels was de middagploeg gearriveerd bij de tweede herstart in Barchem voor de aanvang van de middagetappes. Ik en de rest van de ochtendploeg gingen in de bus terug naar de campus in Enschede. We stonden nog steeds derde. Het werk zat er voor ons op, dus het was tijd om samen met de nachtploeg in het kamp aan de bier te gaan in het kader van hersteldrankjes (nog iets wat de Batavierenrace de Batavierenrace maakt). Op de app, die de uitslagen real-time weergaf, stonden we op gegeven moment eerste in de universiteitscompetitie. Zowel ploeg nummer 1 (Radboud Universiteit) en ploeg nummer 2 (VU Amsterdam), hadden om de een of andere reden een fikse hoeveelheid aan straftijd gekregen. Helaas was deze vreugde van korte duur, want later was deze straftijd kwijtgescholden. We stonden dus weer derde en er moest heel wat gebeuren om de nummer 1 en 2 in te halen. Dus het was een kwestie om de nummer 4 voor te blijven. Nadat de middagploeg klaar was, stonden we nog steeds derde. Restte alleen nog twee slot-etappes: eerst bij de dames, gevolgd door de heren. De finish van deze slotetappes was op de atletiekbaan van de campus en deed me denken aan zo'n Amerikaanse College Campus film: cheerleaders, een maffe speaker, dance muziek, alcohol en vele, toen al, dronken studenten. De sfeer zat er goed in en het was erg gezellig. De laatste atleet van ons team, Freek Lier, kwam als derde binnen op de etappe van 7,7 kilometer vanuit het centrum van Enschede in een spectaculaire snelheid van gemiddeld ruim 19 km/u. De derde plek en dus een podiumplek stond vast! De nummer 1 en 2 hadden zeer sterke atleten, dus het was terecht dat zij de nummer 1 en 2 waren.

Na 's avonds op het kamp in de bittere kou met het team afhaal-chinees op het gras te hebben gegeten en de laatste, vanuit Groningen door de teamleiders meegenomen, trays Schulten Bräu te hebben genuttigd, was het tijd om naar de feesttent te gaan voor de prijsuitreiking. Daar werd ons team, door vele aanwezige Groninger teams, onthaald als een soort van held ('G-R-O-N-I-N-G-E-N!!!!) Want hoewel 'Groningen' geen kampioen was geworden, stond 'hun' universiteit/ hogeschool toch op het podium. Na de prijsuitreiking was het tijd om te feesten tot in de kleine uurtjes tijdens het traditionele Batafeest.

Zondagochtend, 8.30u: opstaan en kamp afbreken. Terug naar Groningen met een moe, maar zeer voldaan gevoel.

Zo terugkijkend, op zondagmiddag, brak, kan ik zeggen dat het een zeer geslaagd weekend was. Het was ook leuk om bij de vele bekende Vitalis-gezichten in mijn team, die ik normaal gesproken altijd wel op de baan zie trainen, een naam te leren kennen. De Batavierenrace: voor herhaling vatbaar dus. Hoewel ik volgend jaar om deze tijd officieel geen student meer ben, mag ik nog wel 1 keer meedoen (tot een jaar na afstuderen). Daarom lijkt het mij erg leuk om volgend jaar weer uit te mogen komen voor het RUG/Hanze ACLO team!

Waarschijnlijk tot dinsdag. De pijn in de lies is er nog wel een klein beetje, maar het lijkt niet erger te zijn geworden: dus ik durf het wel weer aan om te gaan trainen. Maar nu eerst: slapen!

Wouter