Amsterdam Marathon – ontlading!

Plaatsingsdatum: Oct 21, 2019 10:1:51 AM

Als iemand mij een jaar geleden verteld had dat ik een marathon onder de 2.45 zou kunnen lopen dan had ik dat niet serieus genomen. Mijn PR van 2.55 in Rotterdam in 2017 was toch wel redelijk richting het maximale wat mijn lijf kon opbrengen, bovendien ben ik inmiddels de ideale marathon leeftijd ook gepasseerd. Daar staat tegenover dat ik natuurlijk ook niet bij Groningen Atletiek ben gaan trainen om rustig aan te doen. Bij mijn afscheid van ATC ’75 zei ik daarover grappend dat ik na een jaar terug zou komen als ik niet de 10 onder de 35 minuten zou lopen (bleek gewoon haalbaar in Winschoten in september!).

Het oorspronkelijke plan om samen met m’n broertje, die inmiddels ook de voetbalschoenen aan de wilgen gehangen heeft, de marathon van Berlijn te gaan lopen dit jaar is even in de ijskast gezet doordat we uitgeloot waren. Bovendien was het voor hem de eerste marathon en is het ook niet zo gek om Berlijn nog even de bewaren voor volgend jaar.

Alternatief moest dus Amsterdam worden. Een marathon waar ik toch wel een traumaatje aan over gehouden had in 2017. Destijds was het warm, te warm, waardoor ik uiteindelijk net als vele anderen met een heatstroke naar Het VUmc gebracht ben om door een infuus gekoeld te worden (ik bleek achteraf wel gefinisht). Dat die ervaring er toch wel in gehakt had merkte ik in de laatste weken steeds meer, toen de onzekerheid over de doelstelling toenam.

De doelstelling:

In juni op een dinsdagavond na training zijn PD en ik er eens voor gaan zitten. Mijn idee: sub 2.50 zou fantastisch zijn. Een tempo van 4.00/km leek mij een mooi streven, en bovendien een rond getal. Inmiddels was wel duidelijk dat er toch meer in zat dan die sub 2.55, gezien mijn tijden op de halve (1.17) en 10k (35 hoog). PD had duidelijk wat andere gedachten over beoogd tempo dan ik en had een marathon tempo van 3.53 op m’n schema gezet. M’n tempo van 4.00 werd de ‘misschien wat te voorzichtig pace’. Ik was de eerste tijd wel blij dat die er nog wel gewoon op stond, vanuit de gedachte dat ik misschien nog terug kon naar dat tempo als 3.53 te hoog gegrepen bleek. Met name het feit dat mijn langste duurloop ‘maar’ twee uur was maakte dat ik wat bleef twijfelen. Maar dat bleek niet nodig en het vertrouwen nam bijna wekelijks toe. M’n extra vijfde training per week die PD adviseerde deed ik ook trouw, vaak nuchter op maandagochtend heel vroeg (waar ik Bjorn regelmatig trof als hij niet geblesseerd was). Het vertrouwen kwam er pas echt na de 10km in Winschoten tijdens de RUN. De enige test die ik nog even goed moest doorstaan was de halve van Texel, nadat de halve van de Bommen Berendloop niet doorging vanwege de warmte. Helaas werd Texel ’s ochtends last minute afgelast vanwege slecht weer (harde wind en regen). Een alternatief was er niet meer echt zo drie weken voor de marathon, dus ik moest het zonder halve marathon test doen. De laatste weken knaagde dat toch wel. De onzekerheid nam toen wat toe, maar o.a. Bjorn, PD en Jos B wisten mij met rationele argumenten (de data wijzen allemaal op dat het kan) te overtuigen en het vertrouwen was er op tijd voor de start.

De race:

De dagen vooraf gelukkig goed kunnen slapen en vrijdags nog een extra dagje vrij genomen. Op zaterdag ontspannen richting Amstelveen met podcast van De Pacer aan in de auto om in de stemming te komen. Zaterdags even de expo bezoeken, waar we Jos nog even tegen kwamen. ’s Avonds rustig pasta gegeten in het hotel en op bed wat tv gekeken, om op tijd te gaan slapen. Goeie nacht gemaakt en het gevoel van ik heb er zin in en ben er klaar voor overheerste. Nauwelijks warming-up gedaan, maar vooral genoten van het feit dat ik tussen allemaal toppers mag starten. In het startvak kwam ik Stefan Woudwijk nog tegen, die ik via Instagram ‘kende’ (Stefan loopt 100 km). We zouden hetzelfde tempo lopen en elkaar wat in bedwang houden om niet te hard te gaan starten. Dat werkte prima. Helaas lukte het Stefan na 25 km niet meer om het tempo vast te houden, terwijl ik al die tijd met een dikke glimlach liep en al na 15 km een behoorlijk overtuigend gevoel had dat het ging lukken. Tegelijk sprak de verstandige stem in mijn hoofd mij steeds weer toe dat de marathon pas na 35 km begint en het lukte aardig om niet te hard te gaan. Bij 35 km begonnen de benen wel wat te protesteren, dus het verstandige stemmetje overtuigde mij om niet te gaan versnellen (‘stick to the plan!’, zoals met PD afgesproken). De laatste kilometers in het Vondelpark werd het genieten alleen maar groter en was het aftellen begonnen. In de laatste kilometer en met zicht op het stadion namen de emoties toe en toen ik mijn vrouw vlak voor het stadion tegemoet liep kwam de ontlading eruit. Yessss, I di dit! De halve ronde in het olympisch stadion voelde alsof ik als eerste en enige daar liep en de finish bracht oerkrachten naar boven. Daar stond een blije Jos, die inmiddels als ruim 10 minuten gefinisht was als snelste LA1’er ooit in 2.32.55. Derde plaats op NK in categorie M35. Klasse Jos! Oh ja, mijn tijd: 2.43.19.

Het is nu ‘the day after’ en de adrenaline lijkt nog steeds door m’n lijf te gaan. Het is nu genieten van het ophalen van de herinneringen, foto’s kijken en spontaan even dit verslagje schrijven. Het was een fantastische ervaring. Bij deze wil ik graag PD, Bjorn en Jos bedanken voor de samenwerking en het sparren tijdens de voorbereiding! Tot snel op de dinsdagavond op de baan!

Jaap