Van de Vader en  de Moordenaar

Van de Vader en de Moordenaar

Bron: Styloblog 19-05-25
Zie Ai, wat een verhalen!

Grok, schrijf een kort verhaal, waarin op creatieve manier wordt verwoord dat vaderschap (het verwekken van een kind) een grotere inbreuk (impact) heeft op een mensenleven dan een moordenaar. De Vader en de Moordenaar worden met elkaar vergeleken, niet in morele zin (want kort gezegd: vaderschap is goed, moord is slecht) maar in de zin van impact. Wat betekent dit verschil voor de verantwoordelijkheid van de Vader en de verantwoordelijkheid van de Moordenaar. Een existentiële vraag. 

De Schaduw van Bestaan

In een stoffige kroeg aan de rand van een naamloze stad zaten twee mannen aan de bar, hun gezichten verlicht door het flauwe schijnsel van een neonreclame. De een was Elias, een man van middelbare leeftijd met groeven in zijn gezicht die vertelden van een leven vol keuzes. De ander was Viktor, een huurmoordenaar, wiens ogen koud en scherp waren, als een mes dat wachtte op zijn moment. Tussen hen in zat een derde man, jonger, met een rusteloze blik. Zijn naam was Samuel, de volwassen zoon van Elias.

De kroeg was stil, op het zachte tikken van een klok na. Een overval had de zaak lamgelegd; een gemaskerde man met een pistool hield de gasten in bedwang. Hij had Samuel uitgekozen, de loop van zijn wapen tegen diens slaap gedrukt. "Eén beweging," siste de overvaller, "en hij is er geweest."

Elias’ hart bonkte, maar Samuel keek de overvaller recht aan, zijn stem kalm, bijna spottend. "Je denkt dat je mijn leven kunt nemen? Dat je daarmee iets groots doet? Laat me je iets vertellen. Mijn bestaan, mijn zijn, is niet van jou afhankelijk. Het is van hem." Hij knikte naar Elias. "Hij heeft me gemaakt. Jij kunt alleen maar afbreken."

De overvaller lachte schor, maar zijn greep op het wapen trilde. Viktor, die tot nu toe zwijgend had geluisterd, leunde voorover, zijn stem laag. "De jongen heeft een punt. Ik weet wat het is om te doden. Het is een moment, een snede in de tijd. Je neemt wat al bestaat en maakt het kapot. Maar hem?" Hij keek naar Elias. "Hij heeft iets geschapen dat nooit had hoeven zijn. Dat is een ander soort gewicht."

Elias voelde de woorden als een vuistslag. Hij keek naar Samuel, zijn zoon, nu een man van dertig, met een eigen wil, een eigen leven. Jaren geleden had Elias, bijna achteloos, een keuze gemaakt: een nacht met een vrouw, een vonk van leven. Die keuze had Samuel gebracht, een mens die anders nooit had bestaan. En nu stond die mens hier, met een pistool tegen zijn hoofd, en toch sprak hij met een kracht die Elias nooit in zichzelf had gevoeld.

"De verantwoordelijkheid," zei Elias langzaam, zijn stem schor, "is ondraaglijk als je erover nadenkt. Ik heb hem gemaakt, ja. Zonder mij geen Samuel. Geen vreugde, geen pijn, geen van dit alles. Maar jij," hij keek naar de overvaller, "jij kunt hem alleen maar wegnemen. Je kunt zijn tijd verkorten, maar je kunt niet aanraken wat ik heb gedaan. Zijn bestaan is mijn last, niet de jouwe."

Viktor grinnikte, een bitter geluid. "Ik heb mannen zien sterven. Ik heb hun ogen zien doven, hun verhalen zien eindigen. En ja, dat is zwaar. Maar het is begrensd. Ik beëindig wat al begon. Jij, Elias, jij hebt iets in gang gezet dat oneindig is. Samuel leeft, en alles wat hij doet, iedereen die hij raakt, dat is jouw echo. Een moordenaar zoals ik? Ik ben een voetnoot. Jij bent een boek."

De overvaller, verward door het gesprek, schreeuwde dat ze hun mond moesten houden. Maar Samuel lachte, een heldere, uitdagende lach. "Hoor je dat, vriend? Jij bent een schaduw. Je kunt me neerschieten, maar je kunt niet ongedaan maken dat ik er was. Mijn vader heeft me dat gegeven. Wat heb jij te bieden?"

De spanning brak toen de politie de kroeg bestormde. De overvaller werd overmeesterd, het pistool viel kletterend op de grond. Samuel ademde uit, zijn bravoure vervaagd, en Elias trok hem in een omhelzing, zijn handen trillend.

Later, toen de kroeg leeg was en alleen Elias en Samuel er nog zaten, zei Elias zacht: "Ik wist niet wat ik deed, toen ik jou maakte. Maar nu… nu voel ik het. De moordenaar neemt een leven, maar ik heb het jouwe mogelijk gemaakt. Dat is groter, en zwaarder, dan ik ooit kan dragen."

Samuel glimlachte, zijn ogen oud voor zijn jaren. "Misschien, pa. Maar ik ben hier. En dat is genoeg."

Reflectie: Het verhaal contrasteert de existentiële impact van vaderschap met de begrensde destructie van een moordenaar. Elias’ keuze om Samuel te verwekken creëert een oneindige keten van gevolgen – een leven, een verhaal, een bestaan dat nooit had hoeven zijn. De moordenaar, hoe verschrikkelijk zijn daad ook is, opereert binnen de grenzen van wat al bestaat. De verantwoordelijkheid van Elias is daardoor grenzeloos, een schepping die hem overstijgt, terwijl de moordenaar slechts een tijdelijke breuk veroorzaakt. Samuel’s weerwoord benadrukt deze hiërarchie: zijn bestaan, geschonken door zijn vader, is onaantastbaar, zelfs voor de dood. [Ook deze reflectie is door Grok geschreven.]