Kallen og katten

Han Simo i Støa og katten

var mette av alder og år,

og båe var redde for vatten,

og båe var mest utan hår.

Og alt medan åra tok ende

so tenkte vel kallen med seg,

at her var det tryggast, kanhende,

å fyrst sende katten i veg.

Han prøvde med mange slags greier, 

Frå oljen i pipa til kniv, 

Men etter som røynde folk seier 

Har katten fleirfoldige liv. 

Han gjorde sitt yttarste, kallen, 

På det å bli katten sin kvitt, 

Til dess han fikk sett seg i skallen å prøyve med blank dynamitt. 

Han kjøpte patrona på bua 

Med lunte av likaste sort, 

Og rusla so heim i den trua 

At no var det endeleg gjort. 

So henta han katten i hagen 

Og surra med skjelvande hand 

Patrona på plass under magen 

Med tridubbelt snøsokkeband. 

Han sprang i det same han tende 

Og skolv enda lunta var lang, 

Men rekna′kje med ka som hende 

Då katten fekk sjå kor han sprang. 

For best som han redd rende frå han 

Som kua i stivbeint galopp, 

Var katten i hælane på han 

Og dansa med lystige hopp. 

Og kallen vart meir og meir fælen 

Di meir han så katten vart kåt, 

Og katten vart meir og meir kjælen, 

Di lygnare kallen for åt. 

Han sprang som en ungdom på atten, 

Og skamtrakka voksterleg gras, 

So ingen kan undrast at katten 

Fann ut det var mykje til stas. 

Og kallen låg flat etter reina 

Han heldt seg for bringa og bles, 

Med katten på sprang mellom beina 

Og lunta i rykande fres. 

Og lunta vart kortar' og kortar′, 

Han kjende det meir enn han såg, 

Og kallen sprang fortar' og fortar' 

Med kurs for ei løe der låg. 

Og det var han Simon i støa, 

Tilårskomen, hjulbeint og rund, 

Han kappsprang med døden mot løa 

Og slo han med knapt eit sekund. 

For midt under hardaste taket 

Smatt Simon fortumla i ly, 

Og nett i det same kom braket 

So moldspruten sto som ein sky. 

 Og døra og litt utav veggen

dreiv saman med dunder og brak,

og somt fauk i låra og leggen,

men verst vart han skamfaren bak.

Og doktor var henta, og presten

og kallen vart plåstra og smurd

so pass han stod oppatt på resten –

men katten vart aldri meir spurd.

—Jakob Sande (1906-1967)