Me legg bekken i røyr

No, gamle bekk,

lyt du i røyr

og renna til fjords

i ein einaste køyr,

du fær ikkje lenger

klukka ned teigen,

kroka og svinga

og tru at du eig’n,

du fær ikkje lenger

breida deg ut

og kvila i hølar

og fossa i sprut,

gå under jord når

du finn det for godt

so dukka fram att

og hukra ei nott -

du fær ikkje lenger

fila ditt skarv

- uslipt stein

ligg att der du kvarv -,

du fær ikkje bera

rusk på rygg,

stå og diga i myri

og ala på mygg,

du fær ikkje frjosa

til iskul og svull

og drøymande innunder

syngja din sull,

du fær ikkje kjæla

ungar um fot,

gje drikke til fuglar

og tyrstande rot,

- knurr ikkje,

ta ikkje til ords,

no, gamle bekk,

skal du beint til fjords.

Eg sit der og tenkjer

på bekken og livet,

det er mangt som ein haustdag

i tankane svive.

Og bekken og livet

vind seg i hop

med leiking i lid

gjenom sukkande tid,

med gråt, med rop.

Bekken er komen

i røyr av sement.

Livet skal etter,

beint, plent.

Alt skal stemmast

i slok, i røyr,

me sjølve, dei hine,

kvar hund som gøyr;

her er veg for din fot

og feste for hond,

og leidi er lagd

for leitande ånd,

her er skule og skuffe

og hol for kvar plugg

- ingen skal lenger

på eigi hond luffe

og tru ei forunderleg verd

er hans -

nei, greidt skal det skura

frå vogge til grav,

til du som bekken

er komen i hav.

—Olav H. Hauge (1908-1994)