Leva verbas súas nun soño alleo,
tecéndose signos co alento propio
e afástase das xanelas, con tempo,
que alí ruxen máis ca ningures outros.
Que ata onde se fala chegar non deixen
os seus berros as espidas paredes.
O mesmo lar son onde habitará,
en letras rotas que non soarán.
Entre os choros negros daqueles cans
da pel enferma da lume da lúa,
deu todo o que aínda tiña pra dar
-se cadra esa vez non voltará nunca-
ó mesmo brillante e estrelado ceo,
á súa deusa nas noites máis crueis.
Pensou que xa non tería máis medo,
mais non sabe hoxe se é mellor ca ayer.
Queimamos entón as Nubes de Maio,
cando toda estrada fose máis grande.
O corpo enteiro quere anestesiar,
apertando forte a ferida aberta,
cos dedos ardendo polo gatillo.
Con amor garda esas palabras sempre,
coma se recitándoas na mente
puidese cambiar o que a si se fixo,
O Demo xa non vive nese Inferno.
¿Canto lle custaba o mañá ó veciño?
Lembra que o gozo lle foi tan carego.
As bágoas dos nenos son de vidrio.
Xa nin calando lle entiende o que escoita.
E volve alí cando se sente só.
Eles non os coñeceron. Só nós.
Se non hai Patria que nolos devolva.