GAL vandaag
Na het sinistere verhaal van het staatsterrorisme, na de zogenaamde overgang naar de democratie, en in overweging nemende dat GAL een paradigma bij uitstek was van die overgang, analyseert Juan Mari Zulaika, in de krant "Gara" van 3 juni 2008, de evolutie van het antidemocratische optreden van de Spaanse staat. Een antidemocratisch optreden dat, door de zichzelf benoemde democraten, gelijkgesteld wordt als een van de principes van een rechtstaat. De methodologie die nu toegepast wordt, komt wonderwel, maar vreemd genoeg, overeen met de eerste prioriteit van GAL: de ontvoering, op vandaag met de "witte handschoen".
Niemand twijfelt er nog aan dat GAL-Grupos Antiterroristas de Liberación een schoolvoorbeeld was van staatsterrorisme. In de periode na Franco, het postfranquismo, overspoelden gewapende groepen, met steun van de veiligheidsdiensten, het Baskenland, aan beide zijden van de grens. Aan de top van de organisaties stond GAL, gecreëerd door de hoogste instanties onder de regering van Felipe González, en genereus betaald door de reservefondsen van de staat, met belastinggeld dus. Maar de verantwoordelijken waren niet de politiefunctionarissen Amedo y Domínguez, niet de tussenpersonen, niet de goed betaalde huurlingen en individuen uit de onderwereld. Zij voerden enkel bevelen uit. Bevelen die gegeven werden door politieke autoriteiten: Damborenea, secretaris van de socialistische partij PSE-PSOE, Sancristobal, burgerlijk gouverneur in Bizkaia, tot zelfs de minister van Binnenlandse Zaken, José Barrionuevo en de staatssecretaris Rafael Vera. Al die autoriteiten waren verantwoording verschuldigd aan één persoon, "señor X", die volgens een overvloed aan aanwijzingen verwijst naar de socialistische "premier" van het Koninkrijk Spanje, Felipe González.
Hoewel de onderzoeken regelmatig werden gedwarsboomd, kregen bovenvermelde autoriteiten, samen met het kleine grut, celstraffen voor ontvoering en wederrechtelijke toe-eigening van reservefondsen. Paradoxaal genoeg leidde magistraat Garzón de onderzoeken, die man die zich op die manier wilde wreken op de socialisten omdat hij geen minister benoemd werd. Er was nog geen 2 jaar verstreken of hij liet ze vrij. Hij deed ditmaal geen beroep op de "intellectuele verantwoordelijken van het netwerk" of op "een veroordeling van GAL", zoals hij wel eist van Baskische nationalisten om ETA te veroordelen.
Na al die jaren is de "democratische overgang" er niet in geslaagd de verantwoordelijken voor het staatsterrorisme uit te zuiveren, een staatsterrorisme door de socialisten gepromoot met de onbetaalbare steun van de veiligheidsdiensten, erfgenamen van Franco. Een natuurlijke epiloog dus, in een andere periode, met nog eens oorlog, geen burgeroorlog, maar een "vuile oorlog". En de Spaanse Staat steunt op de drie machten, die zichzelf onafhankelijk noemen en in theorie de scheiding van de machten voorstaat. Maar als zij samen zaken kunnen regelen, zelfs ongrondwettelijke wetten, op maat van het eigen gelijk en het eigen, vooral electoraal belang, zullen ze het niet laten. Het staatsterrorisme wordt vermomd als rechtstaat, altijd als de twee meerderheidspartijen, PP en PSOE, het op een akkoordje kunnen gooien. Het arresteren van het volledige bestuur van Herri Batasuna in 1997 en de sluiting van de krant "Egin" in 1998, en er zijn nog voorbeelden, kan toch moeilijk grondwettelijk en volgens de regels van de jurisdictie genoemd worden, maar toch verleende de rechterlijke macht gewillig haar medewerking.
De moeder van alle wetten, die alle nationale en internationale regels aan de laars lapte was de "Ley de Partidos", goedgekeurd in 2002. Een nefaste wet, die model staat voor de democratisch "goorheid, smerigheid" van de Spaanse rechtstaat. De dooddoeners "medewerking met een gewapende organisatie", "steun aan een gewapende organisatie", "verheerlijking van het terrorisme", "ze zijn allemaal van ETA", tonen kristalhelder aan waar het eigenlijk om gaat: het behoud en de uitbreiding van de politieke macht. In maart 2003 werd de politiek partij Batasuna verboden, bij de gemeente- en autonome verkiezingen van 2007 werden 133 personen van de lijsten van ANV geweerd, nationalistische jongerenorganisaties werden verboden, mensenrechtenbeweging voor amnestie werden verboden, het houdt niet op. Toen Isaías Carrasco door ETA vermoord werd, diende men "ethische moties" in om het ANV uit de gemeentehuizen te gooien. De alomtegenwoordige Baltasar Garzón schorste de activiteiten van de politieke partijen ANV en EHAK en stelde ze buiten de wet.
Na het mislukken van de vredesonderhandelingen werd Arnaldo Otegi opgesloten en tijdje nadien het voltallige bestuur van Batasuna. Eigenaardig genoeg wachtte men daarmee tot "De gesprekken te Loiola" schipbreuk leden. Motivatie voor dit alles? Raad eens. U zult het niet terugvinden in de boeken van de rechtsgeleerden. U moet gaan zoeken in de Partijenwet, "Ley de Partidos", een op maat gesneden wet.
De theorie "de omgeving van de omgeving van de omgeving van ETA" -ga nog één stapje verder en de gehele Baskische bevolking valt hieronder- is niet de exclusiviteit van Mayor Oreja van de Partido Popular, ook Garzón kon er garen mee spinnen een een levenslange arbeidsplaats veilig stellen, alleen al met dit hersenspinsel. De politieke apartheid op basis van dat principe is onuitputbaar: sluiting van de volkskroegen "Herriko Taberna", sluiting van ondernemingen, sluiting van de krant "Egunkaria" ("opgevrolijkt" met de alomtegenwoordige folterpraktijken), het macroproces 18/98 en 33/01 (zie hoofdstuk: "Politieke processen").
De directie van GAL raadde ontvoering aan als vvoorkeursmiddel voor de vuile oorlog. Welnu, sinds het einde van de gewapende GAL, staan wij vandaag voor een overvloed aan ontvoeringen, ondersteund door een GAL met witte handschoenen en vermomd met een gerechtelijke toga. Ontvoeringen van kranten, van ondernemingen, van radiostations, van volkskroegen, van jongerenorganisaties, van culturele organisaties, van burgers die blootgesteld worden aan brutale folterpraktijken.
Op die manier heeft de repressie de taak van de politiek overgenomen. Ten behoeve van de normalisatie?
Bron: Gara, 3 juni 2008 - bewerkt