Getuigenis 2001

Getuigenis uit 2001

TAT heeft voor het jaar 2001 de getuigenis van 68 aanklachten neergeschreven. Wij hebben er lukraak 1 getuigenis uit overgenomen.

De leidster van een ETA-commando dat in december 1999 in Madrid twee bomauto's wilde plaatsen, werd op 26 maart 2001 gearresteerd in A Coruña. Alicia Sáez de la Cuesta Martínez de San Vicente werd door de Guardia Civil op straat opgepakt. De onderzoekers verdenken haar ervan een commando te hebben willen oprichten in Galicië.

• • • • • • 1. Alicia Sáez de la Cuesta Martínez de San Vicente

“Toen ik opgepakt werd, sleurde de Guardia Civil mij in een bestelwagen, plat op de buik, met twee “verdienstelijken” boven op mij. De ene had mijn benen vast, de andere mijn hoofd. Er werd een kap over mijn hoofd getrokken en mijn handen werden op de rug geboeid. De hele tijd kreeg ik slagen en trokken zij mij aan het haar. Belediging waren niet uit de lucht en verwijzingen naar mijn lichaam al evenmin. Ik werd overal betast.

Af en toe werd er gestopt en werd er overlegd of ze mij op een verlaten zouden achterlaten. Er werd ook van wagen gewisseld omdat zij het in de bestelwagen niet comfortabel genoeg hadden. Ik werd overgeplaatst in andere wagen en slagen werden verder gezet. Ik kreeg een eerste maal, verscheidene keren 'la bolsa' (de plastiek zak) over het hoofd getrokken, en zij waarschuwden mij dat dit maar klein bier was in vergelijking met wat mij te wachten stond. De Guardia Civil die mij gearresteerd had, was de meest beestachtige en hij vertelde mij dat hij mij in Madrid met plezier onder handen zou nemen. Ik zou hem alles vertellen wat hij wilde weten, onder welke vorm dan ook (bekentenissen van aanslagen die niet door mij gepleegd werden). Kortom, op ieder ogenblik werd ik bedreigd met folteringen die mij te wachten stonden.

In Madrid aangekomen (ik wist niet waar ik was, omdat ik hen niet vertrouwde) werd ik naar een kelder gebracht, naar de cellen. Ik moest mij helemaal uitkleden en de armen omhoog houden. Alle aanwezige Guardia Civiles kwamen kijken en becommentarieerden mijn lichaam. Na verloop van tijd mocht ik mij opnieuw aankleden, maar ik moest met de armen in de lucht blijven staan. “Het beest”, de Guardia Civil die zich over mij zou “bekommeren”, vertelde mij dat hij eerst wat zou rusten, zodat hij nadien over alle energie zou beschikken om mij te verhoren. 'Ik zal toch wel over de aanslagen praten zeker', mompelde hij

De voorbije uren had ik geen woord gezegd en de enige vraag die mij gesteld werd, door “het beest”, was hoe ik heette.

Ik werd nu naar een zaaltje gebracht (tot dan had ik een kap over mijn hoofd) en het eerste wat ze deden, was mij krachtig vastgrijpen ter hoogte van de hals, mijn hoofd achteruit trekkend. Ik werd met alle kracht op het hoofd geslagen, onder de begeleiding van de vreselijkste verwensingen. Ik had mij nooit kunnen inbeelden hoe vreselijk die behandeling was. Zij hielden dit vol tot er bloed uit oren en mond kwam. Toen stopten ze , maar nu moest ik uitputtende oefeningen doen. Dan begonnen zij opnieuw te slaan, op een andere manier weliswaar. Er werd nu water over mij heen gespoten, en toen ik probeerde een voet te verzetten, gleed ik uit en viel op de grond. Dat gebeurde meermalen. Daarna moest ik vanuit hurkhouding mij voortdurend oprichten en weer laten zakken. Ik dacht dat ik niet in staat zou zijn om dit lang vol te houden. En effectief, ik werd duizelig, viel op de grond en dat grepen zij aan om mij op een nog beestachtiger manier te bewerken. Ik bleef zwijgen en er kwam een ogenblik dat zij ophielden en mij terug naar de cel brachten.

Na enige tijd werd ik naar de wetsdokter gebracht. Ik vertrouwde hem niet en toen hij zijn legitimatie toonde, zei ik hem dat hij een van hen was. Hij onderzocht mij en voegde er aan toe dat hij mij iedere dag zou opzoeken.

Nadien kreeg ik een nieuwe beurt, salgen op het hoofd en in het gelaat, met ik weet niet met welk voorwerp. “Het beest” kon zich nu in alle hevigheid uitleven. De kleren werden van mijn lichaam getrokken en naakt werd ik op een stoel gebonden, met de benen wijd open en de handen op de rug. Een cascade van slagen volgde nu, ondersteund met onmenselijk geschreeuw. “La Bolsa” (de plastiek zak) werd over mijn hoofd getrokken, ik weet niet meer hoeveel maal, maar de laatste maal dacht ik dat ik zou sterven. Nu kwam “het beest” aanzetten met sponzen. Mijn lichaam werd nat gemaakt en ze simuleerden dat ze elektroden zouden aanbrengen. Ik was ten einde alle krachten, toen plots de “goede” Guardia ten tonele verscheen. Hij maakte de touwen los, ik mocht mij aankleden, hielp mij opstaan en bood een andere stoel aan. Hij begon vragen te stellen.

Hoewel ik geen notie meer had van de tijd, leek het mij toch waarschijnlijk dat het voorgaande zich afspeelde de eerste dag en nacht van mijn arrestatie. De dagen nadien herhaalden de feiten zich keer op keer, met een uitzondering, ze leken wat gekalmeerd. Nu werd de psychologische druk opgevoerd. Zij vertelden dat ze mijn vader hadden opgepakt, en om dat wat kracht bij te zetten, werd de deur van een zaal opgezet zodat ik het geschreeuw van een gefolterde man kon horen. Ze lieten mij ook verstaan dat ze mijn zus in handen hadden en toonden een nota die van haar zou afkomstig geweest zijn. Zij spraken over mijn grootvader die in ernstige toestand in een hospitaal was opgenomen, allemaal door mijn schuld.

Tijdens een verhoor lieten zij onverwacht twee krachtige voetzoekers ontploffen, sloegen zij constant op tafel. De vernederingen en beledigingen volgden elkaar op, de druk werd opgevoerd. Ik at niets en dronk heel weinig. Ik werd dan tijdens een verhoor verplicht uit een geopende fles te drinken. Terug in de cel zag ik allerlei schaduwen en vlekken heen en weer bewegen. Was ik paranoia aan het worden, was het de oververmoeidheid of had men iets in het drinken gedaan?

Ik weet niet of ik alles goed heb uitgelegd. Of ik alles wel verteld heb. Maar het kwam noch min, noch meer hier op neer: slagen op het hoofd, slagen in het gezicht, de plastiek zak, vernederingen en belediging, seksistische uitlatingen, uitputtende oefeningen. De eerste dag was de behandeling het hevigst, de volgende dagen iets kalmer".

>>>>>>>>