Interview met ETA

GARA > Azkenak > ENTREVISTA A ETA

Hoe evalueert u de politieke toestand sinds het einde van het onderhandelingsproces?

Rondom Euskal Herria blijft de muur en het permanente geweld van de Spaanse staat gehandhaafd. Net zoals in het voorbije onderhandelingsproces blijft die muur van de Grondwet en de negatie van ons volk bestaan. De Spaanse staat is bijlange nog geen transparante, werkelijke democratie, en Zapatero zoekt dezelfde uitweg als González en Aznar. Hij heeft een niet te verbeteren opportuniteit gemist om de Spaanse fascistische staat te hervormen, door Euskal Herria toe te laten de weg te volgen die het wil. Dat wilden wij bereiken aan de onderhandelingstafel, maar in plaats van onze rechten te respecteren, is Zapatero teruggekeerd naar de recepten van het verleden, de recepten van de dictatuur: brutale repressie.

Aan de andere kant blijft de PNV, die de bourgeoisie vertegenwoordigt, aan het handje van de PSOE lopen. Hun enige zorg is de verkiezingen (regionaal) van 2009 te winnen en hun macht te bestendigen of te vergroten.

Hoe is de analyse van ETA over de evolutie van de autonomie-eis voor Ipar Euskal Herria (Frans-Baskenland)?

De appreciatie is positief. We zien het vernieuwde alternatief van Izquierda Abertzale als een stap in de goede richting. Een meer dan behoorlijke meerderheid van onze gemeenschap eist een politieke en institutionele erkenning die bevoegdheden en machtsniveaus wil toekennen aan Euskal Herria. Het is onontbeerlijk om dit te bereiken omdat dit de enige manier is waarop ons volk kan overleven. Er moet een einde komen aan de kolonisatie en de repressie vanuit Parijs. Ons volk eist het officialiseren van het Euskara, de bevoegdheidssfeer van territoriale ordening en van economie. Wij wensen niet af te drijven, zoals de PNB (PNV in Frans-Baskenland), naar de logica van de Franse staat. Wij zijn geen Baskische Fransen, geen Basken in Frankrijk of Fransen in Pays Basque.

Zij eisen de noodzaak op van een staat voor Euskal Herria. Welke betekenis moeten wij in de huidige situatie geven aan die eis?

Dit is niet zomaar een eis. De creatie van een staat was en is het objectief van het revolutionaire verzet gedurende lange jaren. Het is een optie die zal leiden naar onafhankelijkheid. Velen hebben hun leven veil gehad om dit te verdedigen. Bestaat er wel een andere optie? Moeten wij ons volk laten afglijden naar de scène van Spanje en Frankrijk, in functie van politieke creaturen zoals Zapatero, Rajoy of Sarkozy? Moeten wij lijdzaam toezien hoe partijen, zoals de PNV, handel drijven en hun bezittingen vermenigvuldigen, misbruik makend van de huidige toestand? Ons volk heeft recht op eigen ontwikkeling. In Europa zijn er voorbeelden voorhanden: Schotland, Montenegro, Kosovo. Wij spreken hier dus zeker niet over een utopie. Een volk heeft, om te kunnen overleven, nood aan gestructureerde macht: soeverein, met een eigen staat.

Natuurlijk zal dit proces trapsgewijs verlopen, in fases. Het eerste doel wat wij moeten bereiken, is de erkenning van Euskal Herria, het accepteren van het recht op zelfbeschikking en de consequentie van een politiek raamwerk. Pas dan kunnen wij aan de weg beginnen te timmeren voor de creatie van een onafhankelijke staat, Euskal Herria. Wij hebben niet de minste twijfel dat een grote meerderheid van ons volk voorstander is van dit project. Waarom? Omdat wij Euskaldunes (Baskischsprekenden) zijn, Baskische burgers en de noodzaak voelen meester te zijn van ons eigen volk. Wij kunnen niet aanvaarden dat anderen (uit een ander land) hier komen regeren. Wij schamen ons daarvoor niet. Wij geloven dat er voor iedereen plaats zal zijn in het project “Estado de Euskal Herria”.

Maar het heeft er toch alle schijn van dat de houding van Franse staat, ten aan zien van Euskal Herria, ongewijzigd is gebleven.

De Franse staat is zich maar al te goed bewust van de kracht van het autonomievoorstel en de bevrijdingsstrijd. Het antwoord van Sarkozy, en hieruit blijkt zijn zwakte, is de repressie opdrijven. De aanhoudingen van de voorbije maanden zijn een mooi bewijs. De Franse mandatarissen maken dezelfde vergissing als de Spaanse regering.

Voorzien jullie dat het offensief van de Spaanse regering betreffende repressie nog lang zal duren?

Het is duidelijk dat de Spaanse regering een proces gestart is waarbij geen politieke toegevingen mogelijk zijn. Wij moeten constant horen: “Tot hier en nier verder. De Grondwet wordt niet hervormd.” Zij taxeren de Organisatie (ETA) vandaag als zeer zwak en zijn er van overtuigd dat het einde van de Organisatie nabij is. Wat wij vandaag meemaken is repressie, repressie en nog eens repressie. Zij denken op die manier tot een “technische onderhandeling” te kunnen komen: de ontmanteling van de organisatie en terugkeren naar de orde van de dag, zonder aan de wezenlijke oorzaken iets te doen. Het verbaast ons dat, na zovele jaren van strijd, de regering nog altijd niet inziet waar de oplossing van het conflict ligt.

De laatste maande zijn er ontelbare arrestaties geweest en de regering spreekt openlijk over het politieke einde van ETA. Wat is jullie antwoord op die verklaring?

Hun houding is het gevolg van een politionele logica ten aanzien van het conflict. Maar ETA heeft nooit de parameters van het conflict als militair vertaald. Er is geen militaire nederlaag mogelijk, omdat de wortels van het conflict politiek zijn. Er is geen politionele overwinning mogelijk tegen de wil van het Baskische volk. Niemand zal de wil van het volk dwarsbomen. Bij iedere tegenslag wordt de wil om verder te ageren, meerdere malen versterkt. In die zin willen wij een oproep doen tot het volk op zich te verzetten tegen de onderdrukking en de aanmatiging van de Spaanse en de Franse staat. Wij roepen ons volk op om zich te organiseren in de strijd, want er is geen weg terug voor het nationale bevrijdingsproces.

In een communiqué van 15 december 2007 verklaart ETA een antwoord klaar te hebben tegen het terrorisme van de staat t.a.v. de Baskische militanten. Wat moeten wij daar exact onder verstaan?

Op 15 december 2007 pakt ETA, in de krant Gara, terug uit met een communiqué. Hierin eisen ze de verantwoordelijkheid op voor de 5 aanslagen tussen 9 september en 1 december 2007: de aanslag op gebouwen van Landsverdediging te Logroño, de explosie aan het commissariaat te Zarautz, een bom onder een auto in de wijk Abusu te Bibao (1 gewonde), explosieven bij het gerechtshof te Getxo en de aanslag in Capbreton, waarbij 2 Guardia Civiles het leven lieten. ETA verwijt de regering het vredesproces te hebben begraven en een wilde repressie te hebben ontketend. Volgens hen volgt de regering een doelbewuste, al uitgestippelde, weg. Zij verwijten de media doelbewust leugens en verwarring te verspreiden, in navolging van orders van bovenaf. ETA waarschuwt dat ze zullen blijven ageren tegen de repressieve apparaten (vooral Guardia Civil), waar ze zich ook mogen bevinden.

Momenteel beleven wij dat de Spaanse staat op het gehele terrein teruggekeerd is naar het staatsterrorisme. Wij herbeleven de tijden van GAL en dit onder het mandaat van Pérez Rubalcaba. Ze zijn er toe bereid alle middelen, ook onwettige, aan te wenden op de weg die leidt naar onafhankelijkheid te torpederen. ETA zal die vuile oorlogmanoeuvres niet zomaar laten gebeuren. Wij zullen hard optreden tegen het repressieve apparaat dat op jacht gaat naar onze gudaris (soldaten) en naar Baskische burgers.

Er is zopas een aanslag geweest op het Volkshuis van de Baskische socialisten te Balmaseda, op 25 december 2007.

Wij hebben een waarschuwing gestuurd aan de militanten van de PSOE opdat zij aan minister Rubalcaba, aan president Zapatero of aan fascisten zoals Ares, zouden vragen tot hoever ze bereid zijn te gaan in hun repressieve praktijken. Zij folteren (plastiek zak en onderdompeling) op beestachtige manier Baskische burgers in de kazernes van de Guardia Civil, verkrachten dat het een walgelijke bijsmaak krijgt. Zij veroordelen burgers tot de dood door spreiding van de gevangenen in te voeren, als het enigszins mogelijk is zover mogelijk van huis. Militanten van de onafhankelijkheidsbeweging worden tot honderden jaren cel veroordeeld. De militanten van de PSOE moeten nadenken over de consequenties van die toestanden.

Alle politieke krachten kijken uit naar de komende verkiezingen. Hoe situeren jullie die afspraak met het volk in de huidige context?

Die afspraak moet gesitueerd worden in de structurele crisis die we nu meemaken. In het centrum van de strijd tussen PSOE en PP bevindt zich de hoofdvraag: “Hoe het hoofd bieden aan wat aan de basis van de crisis ligt.”

De PSOE probeert aan te tonen dat ze bekwaan is meer te doen tegen Izquierda Abertzale dan de PP in het verleden. De repressieve lijn die zij aanhouden is van meer diepgang, omdat ze er zich van bewust zijn dat het project van Izquierda Abertzale niet te overwinnen valt. Misschien plukken zij de vruchten op korte termijn, maar met de vastberadenheid van het Baskische volk weten ze geen weg. Dat is de reden waarom de dreiging van buiten de wet stellen rust op de ANV.

Het is bevreemden te moeten vaststallen dat de Spaanse staat, die ons dagelijks wil voorhouden dat wij Spanjaarden zijn, ons nu buiten die verkiezingen wil houden. Het is duidelijk dat Euskal Herria geen plaats heeft in de Spaanse wetgevende onderdrukking. Maar één zaak staat als een paal boven water: noch de PSOE, noch de PP zal er in slagen de wil van het Baskische volk te dwarsbomen.

Maar merken jullie geen verandering op in de houding Izquierda Abertzale?

Wij taxeren dit niet als dusdanig. Wij beleven een moment waarop wij de strijd voor onafhankelijkheid moeten opdrijven. Izquierda Abertzale heeft altijd geweten wat de beste optie was om de krachten te bundelen bij verkiezingen. Wij zijn er van overtuigd dat ze dit met succes zullen doen. ETA roept de burgers op om zich heel sterk betrokken te voelen in het proces voor een eigen staat.

Zal een overwinning van de PP de poorten voor een mogelijke onderhandeling niet volledige sluiten?

Zoals we al verklaard hebben valt de oplossing voor het conflict te situeren in het politieke kamp. Om die reden is het van weinig belang of de PSOE, dan wel de PP aan de macht komt. De kernvraag is de erkenning van de rechten van Euskal Herria door de Spaanse staat. ETA heeft in de voorbije 30 jaar aan de onderhandelingstafel gezeten met regeringen van diverse pluimage, met de vastberaden wil om genegotieerde en democratische oplossing te vinden voor het conflict. Alle presidenten van Spanje hebben die onderhandelingen misbruikt om valse uitwegen te zoeken voor het conflict, en hun enige leidraad was ETA en Izquierda Abertzale te verzwakken en van de kaart te vegen. Vroeg of laat moeten we toch teruggaan naar de onderhandelingstafel, maar de enige weg daartoe is de erkenning van de democratische rechten voor Euskal Herria.

En welke appreciatie dichten jullie de PSN (socialistische partij Navarra) toe, die de UPN (zusterpartij PP in Navarra) blijft steunen om de macht verder te zetten in Navarra?

Het is evident dat er een staatspact moet komen ten aanzien van de Baskische kwestie. Het zijn beslissingen die in Madrid moeten genomen worden. Ongetwijfeld heerst daar nog altijd het “staatsraison”. Dat weerspiegelt zich in Navarra waar de socialisten plat op de buik gingen om de PP-regering te blijven steunen. Dit gebeurde enkel en alleen in het vooruitzicht van wat er bij de komende nationale verkiezingen zou kunnen gebeuren. Zij spelen geen open kaart en leggen zeker hun troeven niet op tafel. Dat zullen ze pas doen na de verkiezingen. Afhankelijk van het resultaat zullen ze stappen zetten voor een hervorming. We mogen niet vergeten dat in Navarra de eventuele goedkeuring en legitimatie door het volk zal misbruikt worden, niet om het woord aan het volk te geven, maar om Navarra te hervormen in het karkas van het Spaanse staatsbestel. Dat is hun enige finaliteit.

Juan José Ibarretxe heeft een concreet plan op tafel gelegd. Wat is de houding van Eta dien aangaande?

In 1979 hebben wij kunnen meemaken dat de leiders van de PNV zich onderworpen aan Suárez, en zonder al te veel scrupules negotieerden op de rug van ons volk en van hun basismilitanten. Zij omarmden Moncloa door het Statuut van Gernika te ondertekenen.

In akkoord met de voorschriften (disposities), “Disposición Transitoria Segunda de la Constitución Española de 1978”, werd het País Vasco beschouwd als “Comunidad Histórica”, en kon aanspraak gemaakt worden op een autonomie voorzien in het artikel 151 van de Constitutie. Bovendien erkende het statuut de “historische rechten” van het País Vasco. Op die manier verkreeg het País Vasco een hoge graad van autonomie (in schijn althans, omdat met verloop van tijd bepaalde directieven werden uitgehold en teruggeschroefd of kortweg niet werden toegepast). Aangezien de integratie van Nafarroa in het project op een “njet” stuitte, viel dit bij een groot deel van de Baskische politieke partijen niet in goede aarde.

Dertig jaar later zien wij hetzelfde gebeuren. Ten tijde van Imaz (voormalig voorzitter PNV) werd ingezien dat de hegemonie en de macht van de partij in de Baskische Autonome Gemeenschap gevaar liep. De PNV heeft haar strategisch plan in functie gesteld van de stabiliteit van de Spaanse staat, en heeft steun gezocht bij de PSOE en de regering. Het project van de Tren de Alta Velocidad (TGV) is hier een schoolvoorbeeld van.

Uit regeringskringen kwam het bericht, na het ontslag van Imaz, dat hij het beste was wat de PNV ooit had overkomen.

Op die manier is Ibarretxe, rekening houdend met de actuele politieke toestand, samen met de PNV aan de voorbereidingen begonnen van de regionale verkiezingen van 2009. Met het plan werd een instrument gecreëerd die een valse confrontatie met de staat moet voorstellen: een “reisroute” die moet uitmonden in 2009 om nadien de rode loper uit te stallen voor nieuwe hervormingen in Spanje. Een nieuw bedrog.

Maar het is Ibarretxe die ETA beschuldigt Euskal Herria opnieuw naar het verleden te loodsen.

Nog zo’n leugen. Het zijn de politici en de voorstellen die ons veroordelen om geketend in een Spaans bestel te leven, die ons terugbrengen naar het verleden. Wij wensen Ibarretxe duidelijke onze boodschap over te brengen: wij hebben nooit aanvaard en zullen nooit aanvaarden dat wij gegijzeld worden in een autonoom bestel dat Spanje heet. In ieder geval, met zijn uitlatingen over geweld verdraait hij het discours. Het is hypocriet, demagogisch en cynisch te zwijgen over het geweld dat de staat aan ons volk berokkent. Spreken over één geweld, zonder schaamrood, typeert zijn houding van hypocriet. Hij zou al kunnen starten met zijn eigen Ertzaintza in toom te houden. Het is hypocriet, demagogisch en cynisch te zwijgen over het geweld dat het patronaat aan onze arbeiders berokkent

Eens te meer maken jullie melding van arbeidsongevallen.

Ja, want die ongevallen hebben maar één naam: “Patronaal terrorisme”. De toestand wordt onhoudbaar. De hypocrisie van de ondernemers kent geen grenzen. Het voorbije jaar zijn meer dan 100 doden gevallen. En het ergste is dat niet de geringste vorm van verandering (veiligheid) te bespeuren valt. Mobilisaties van arbeiders en syndicaten hebben niets opgeleverd. Alleen de harde winst telt. Patronale belastingen worden verlaagd. In de omgeving van de gezondheidszorg wordt geweigerd met de syndicaten en met de arbeiders te overleggen en worden werkomstandigheden bij decreet vastgelegd. Er wordt gezegd dat ondernemers rijkdom creëren, maar er wordt niet bijgezegd waar die rijkdom naar toe vloeit. In ieder geval niet naar de arbeider.

Jullie hebben ook de Tren de Alta Velocidad (TGV) aangehaald. Wat is de houding van ETA bij de evolutie van dit probleem?

In Euskal Herria zijn er momenteel oneindig veel conflicten, grote en kleine, maar er is geen intentie of wil om die problemen via dialoog of rede aan te pakken. Bij de uiteindelijke afrekening zal ETA eens te meer het gelijk aan zijn kant hebben. Als we niet tussenkomen in conflicten zullen de instellingen hun wil aan ons opdringen, zelfs met de macht van de wapens. Zie maar naar Lemoiz en Embalse de Itoiz om maar twee voorbeelden te noemen.

Ze hebben en hadden zelfs het lef om te beweren dat het noodzakelijke, onvermijdelijke en ecologische projecten betrof. Ze hebben gekozen voor desinformatie en onderdrukking. Wij hebben gekozen voor de wil van het volk.

In een communiqué, verstuurd op 6 november 2008 aan de kranten “Gara” en “Berria”, dreigt ETA met nog meer aanslagen. Na een overzicht te hebben gegeven van de laatste 10 aanslagen en opeising ervan, verklaren zij dat ze zullen doorgaan met het verzet zolang de rechten van Euskal Herria niet zijn erkend: “Wij zullen niet met de armen gekruist blijven toekijken naar de brutale en alomtegenwoordige terroristische aanvallen van de Spaanse staat op Euskal Herria”.

Op 31 december 2008 neemt ETA afscheid van het voorbije jaar met de explosie van een bomauto tegen de zetel van de Baskische zender EiTB. Hiermee sluiten zij een reeks van aanslagen af die gestart werd op 24 augustus 2007, na het einde van het staakt-het-vuren op 6 juni 2007.

Op het ogenblik dat ETA de 50^ste verjaardag (december 1958) van het ontstaan afsluit, wordt op 30 januari 2009 een communiqué naar de krant Gara gestuurd. In dat communiqué maakt de gewapende organisatie de balans op van de 50-jarige strijd en onderstreept de waarde hiervan. Gelijktijdig richt de organisatie een blik naar de toekomst en eist “een vereniging van alle krachten om het tijdperk van de onafhankelijkheid binnen te treden”. Gelijktijdig waarschuwen ze ook de staten (Spanje en Frankrijk) die blijven ageren zonder dat zij de rechten van het Baskische volk erkennen.

In het communiqué wordt verwezen naar 2 projecten die op tafel liggen: het huidige status quo met onderwerping aan beide staten en de Baskische Staat. Zij verwoorden dit als volgt: “Wij zijn er van overtuigd dat, zonder de verplichtingen opgelegd door vijandige staten, het volk de weg van de onafhankelijkheid zal kiezen, via vredelievende en democratische weg. Maar ondertussen moeten wij verder blijven strijden, met alle krachten en alle middelen, omdat deze vijandige staten niet de minste wil vertonen om het woord van Euskal Herria te respecteren. De Spaanse regering, net zoals Franco 50 jaar geleden, verklaart dat ETA op het punt staat te verdwijnen. Maar er zijn nu eenmaal zaken die in 50 jaar niet veranderen. Franco is er niet in geslaagd dit waar te maken. De verscheidene Spaanse regeringen zijn er tot nu tot ook niet in geslaagd, en ze zullen er nooit in slagen”.

“Wie een berg beklimt, weet dat de laatste steile helling de zwaarste is. Maar van op de uitkijktoren van de tijd, kan men alleen besluiten dat iedere stap die wij gezet hebben, ons geleid hebben tot waar we vandaag staan. Een terugblik in ons 50-jarige bestaan vervult de militanten van ETA met trots. De geschiedenis zal deze strijd met lof beschrijven, en de edelmoedigheid van de Baskische militanten prijzen”.

Op de vooravond van Aberri Eguna 2009, op 12 april 2009, heeft ETA-Euskadi Ta Askatasuna een communiqué gestuurd naar de krant Gara.

In een verklaring opgedeeld over 8 punten, is vooral de bevestiging van belang dat het MLNV-Movimiento de Liberación Nacional Vasco (Nationaal Baskische Bevrijdingsbeweging) bereid is om tot een vergelijk te komen met de democratische krachten in Euskal Herria over een unieke strategie ten behoeve van een politieke ommezwaai in het licht van een democratische oplossing van het conflict. Dat is de taal die ETA gebruikt om te zeggen dat ze bereid zijn tot onderhandelen. De politieke ommezwaai moet uitgaan van een democratisch gegeven dat zelfbeschikking inhoudt.

Gelijktijdig waarschuwt ETA dat niemand hen kan opdragen de wapens neer te leggen, zolang de muur van repressie blijft rechtop staan en zolang de aanvallen van de vijandige Spaanse en Franse staten blijven voortduren. “Zolang de nationale rechten van Euskal Herria blijvend geschonden en onderdrukt worden door brutaal geweld, zal ETA de vijanden van Euskal Herria en de belangen van die vijanden blijven bestrijden”.

Kortom, op deze Aberri Eguna 2009 stelt ETA twee projecten voorop: het invoeren van de onafhankelijkheid en het afschaffen van de onderdrukking door de staten Spanje en Frankrijk. “Er is geen tussenweg mogelijk”.

Het communiqué drukt ook een waardeoordeel uit over de voorbije verkiezingen van 1 maart 2009. Zij noemen de vermoedelijke toekomstige Lehendakari, Patxi López van de Baskische socialistische PSE, “Caudillo” (zoals bij Franco) en manifesteren dat zij de wettelijkheid van de nieuwe Baskische regering niet erkennen. “De regering van Patxi López is een fascistische regering en een regering van schending van de rechten. Als er geen wijziging komt in hun daden zullen de verantwoordelijke politieke leiders van die regering als voornaamste objectief van ETA beschouwd worden”.

Ook de PNV krijgt er van langs: “De PNV is de maximale verantwoordelijke voor de heropstanding van het ‘españolismo’ in Euskal Herria, omdat zij de repressieve staatsrepressie hebben gedoogd en er zelfs aan hebben meegewerkt, met de nietigverklaring van de politieke partijen en de criminalisering van Izquierda Abertzale als hoogtepunt. Nu ze in alle staten verkeren, en zij een ‘Klaagmuur’ optrekken, horen wij uit hun mond dat er een ‘institutionele staatsgreep’ heeft plaatsgevonden”.

Op 25 mei 2009 verzekert ETA in een Interview aan de krant “Gara”, en verder verspreid door Europa Press, dat zij voor de zomer de interne bezinning, die blijkbaar aan de gang is tijdens een assemblee, zullen beëindigen. De finaliteit van de bezinning moet er in bestaan een doeltreffende politieke en gewapende strategie uit te werken.

>>>>>>>>