14.06.2001: TAT, Torturaren Aurkako Taldea, klaagt aan
Foltering in Spanje en Frankrijk is niet een zaak van een viertal politiemannen is, maar wordt door deze staten aangedreven. In 2000 klaagden 77 Basken "slechte behandeling" en/of foltering aan na hun arrestatie en 55 van hen namen juridische stappen. Hiervan werden er 35 zonder gevolg geklasseerd zonder dat de klagers gehoord werden of dat er enig medisch of psychologisch onderzoek werd gedaan.
Gara publiceert de getuigenissen van een aantal moedigen:
Victor Goñi:
Hij laat zijn aanklacht van foltering gedurende de vijf dagen, die hij doorbracht in handen van de Spaanse politie na zijn arrestatie van 7 november 2000, ratificeren en verzekert dat hij in staat is 16 verantwoordelijke politiemannen te identificeren. Vanaf het ogenblik dat hij in de auto gesleept was, waren de slagen constant, op de rug en in de maag, trekken aan de haren en meppen met de palm van de hand op de oren. Tijdens vele verhoorsessies was hij volkomen naakt en moest hij een erg moeilijke houding blijven aanhouden, terwijl hij geslagen werd. Ook werd op een plek tussen de testikels en de anus gedrukt hetgeen een vreselijke pijn veroorzaakte. Met de wreef kreeg hij trappen tegen de testikels. Bovendien dreigden ze hem naar een afgelegen plek te brengen waar ze hem een kogel door het hoofd zouden schieten. Indien hij niet zou verklaren hetgeen zij wilden, zouden ze zijn vriendin verkrachten (die intussen eveneens gearresteerd was.) Hij hoorde het gesnik van zijn vriendin en toen hij in de gevangenis zat meende hij dit nog steeds te horen. Eén van de politiemannen die hem arresteerden, had hij daarna, op twee verschillende dagen, op tv gezien bij de arrestatie van Harriet Iragi en Jon Solana, terwijl andere agenten op andere dagen door het beeld liepen. Verder verklaarde hij dat de geneesheer van dienst niet de verwondingen vaststelde, doch enkel de bloeddruk kwamen meten.
Jose Ramada:
"De behandeling was erg hard, vooral de voortdurende psychologische foltering, die veel moeilijker te verdragen was dan de fysieke. Ze bleven me voortdurend vernederen, zeggend dat ik stront was en dat mijn vriendin moest lijden omdat ik dat wilde. Ik moest maar snel bekennen zodat we vlug voor de onderzoeksrechter konden verschijnen en als ik niet bekende, zouden zij het er bij haar wel uithalen. En als ze haar daarvoor moesten folteren, zouden ze dat wel doen, dat maakte hen niets uit. Ze zouden haar wel murw krijgen als dat moest. Dat werd me te veel en ik kon niet verdragen dat ze haar zouden folteren nu ze zulk een zware rugblessure had. Op het einde was ik gebroken en ik weende voortdurend en was volledig kapot omdat mijn vriendin niet stopte met wenen. (Zo staat het er. Maar was dit geen inbeelding? Hij kreeg die vriendin in ieder geval niet te zien.)
Pello Goikoetxea:
"Op een keer merkte ik dat ze me gedrogeerd hadden. Ik kreeg hallucinaties. Mijn lichaam zat vol insecten. Even daarna zat ik in een zetel en ik voelde me volledig verloren. Ik wist niet waar ik zat. Opeens was ik in de bergen, dan weer in een straat vol met mensen. Tijdens een andere ondervraging wist ik niet wat me overkwam. Ik werd wakker in mijn cel en ik wist niet hoe ik daar geraakt was. Het was alsof ik het bewustzijn verloren had. Ik ben zeker dat ze gedrogeerd hadden. Ik raakte helemaal in paniek en het ergste was het geschreeuw dat ik hoorde".
Eider Perez:
"Twee Guardia Civiles trokken me de plastic zak over de kop. Toen ik dacht te zullen stikken, beet ik hem stuk, maar ze namen meteen een andere. Dit duurde een hele tijd en om te beletten dat ik de zak stuk beet staken ze een hand in mijn mond. De copiloot hield mijn neus dicht. Ze riepen: "We gaan je vermoorden." Ik verloor alle kracht en begon te stikken. Ze lieten me even ademen en controleerden mijn pols, maar ik werd niet goed. Toen begonnen ze me te slaan."
Jon Zubiaurre:
"Ik moest steeds door mijn knieën blijven zakken en telkens als ik viel, trokken ze me aan mijn haren overeind. Toen ik niet meer kon en weer viel, probeerden ze me met het hoofd tegen de grond te slaan. De Ertzainas trokken me daarop een helm over het hoofd. Door de slagen op de helm raakte ik helemaal versuft en mijn nek deed heel erg pijn. Ik kon niet meer, maar vijf of zes gemaskerde Ertzainas bleven maar tegen me schreeuwen en slaan. Mijn hoofd functioneerde niet meer en elke keer als ze me recht hielpen, begon alles te draaien. Ik bleef maar vallen en de Ertzainas sleepten me naar de cel. Ze veegden me een beetje schoon en brachten me opnieuw naar het hospitaal, naar de spoeddienst."
Joxe Elizegi:
"Opnieuw namen ze me mee om te ondervragen en opnieuw kreeg ik de zak over de kop. Meer slagen en meer bedreigingen. Toen pakten ze een revolver en staken die in mijn mond met de bedreiging te zullen schieten. Ze zeiden dat ik acht mogelijkheden had. In drie gevallen zouden ze de trekker overhalen, in twee andere gevallen zouden ze door mijn genitaliën schieten. Ze trokken opnieuw de zak over mijn hoofd en trokken mijn broek af. Ik moet op handen en voeten gaan staan en ze toonden een soort borstelsteel waarover een soort condoom getrokken was. Ze schreeuwden allemaal en een van hen wreef met de steel over mijn anus."