Getuigenis 1998

Getuigenis uit 1998

TAT heeft voor het jaar 1998 de getuigenis van 1 aanklacht neergeschreven. Wij hebben die ene getuigenis overgenomen.

De Guardia Civil arresteerde op 27 januari 1998 elf personen die verdacht werden deel uit te maken van het “ETA-commando Bizkaia”. Een arrestatie (Asier Uribarri Benito, woonachtig in Calanda Teruel, maar afkomstig uit Portugalete) greep plaats in Alcorisa (Teruel), de andere 10 in de streek rondom Bilbao (in Bilbao zelf: Esperanza Vallejo en Kepa del Hoyo), in de gemeenten Amorebieta (Urtxi Arana Legarreta en Amaia Sarrionaindia Olabarri), in Galdakano (David Otaegui en Gorka llandia Olangua), in Portugalete (Pedro de Vega Martin en Miren Arrate Ruiz de Larrinaga) en in Zierbena (José Ramón González Incera en Lander Maruri Basagoítia). De opdrachtgever was de magistraat van de Audiencia Nacional, Baltasar Garzón.

Gorka Ilardia Olangua

“Ik werd op 27 januari 1998, omstreeks 04.05u bij mij thuis gearresteerd. Na aangebeld te hebben, stormden 20 gewapende Guardia Civiles, met een kap over het hoofd, het huis binnen. Zij hadden een aanhoudingsbevel bij zich opgesteld door Baltasar Garzón. Ik wees hen er op dat ik op 14 oktober 1997 vrijwillig voor Baltasar Garzón verschenen was en dat hij mij in vrijheid gesteld had. Met een wapen tegen mijn hoofd verklaarden zij dat dit een vergissing was. Ik werd in de boeien geslagen hoewel ik nog naakt voor mijn bed stond. Toen zij mij naar buiten wilden leiden, merkten zij dit op en mocht ik mij aankleden. Eenmaal buiten het huis is dan de huiszoeking gestart.

Ik werd naar de kazerne van La Salve overgebracht waar ik mij volledig moest ontkleden en uitputtende oefeningen moest doen. Toen mocht ok mij terug aankleden en werden vingerafdrukken en foto's genomen en moest ik een fiche invullen. Ik hoorde er heel wat rumoer en gaf mij er rekenschap van dat er nog gevangenen in de buurt waren. Ik mocht niet rondom mij kijken of er zou wat gebeuren.

Na verloop van tijd werd ik in een andere wagen gestopt, geboeid uiteraard, nu richting Madrid. Het hoofd bedekt en met het hoofd tussen de knieën. De reis die zowat 8 à 9 uur duurde verliep behoorlijk correct, alleen kreeg ik geen eten en mocht ik ook niet naar het toilet gaan. In Madrid, het was al nacht, kreeg ik voor het eerst iets wat op eten trok en een plastiek bekertje water. Ik had er geen zin meer in.

Ik werd naar een verhoorkamer gebracht waar 4 à 5 Guardia Civiles mij stonden op te wachten. Ik ontkende al hun beschuldigingen en zij begonnen te dreigen met elektroden. Zij lieten mij aan de twee kabels voelen en het was alsof ik tegen het plafond zou springen als gevolg van de ontlading. Om beurt begonnen zij mij nu op het hoofd en op de testikels te slaan, vrij hard, en ze vertelden al lachend dat ze tijd genoeg hadden. Voor de slagen op de testikels gebruikten ze een soort fles. Intussen ging het verhoor verder. Na een vrij lange periode werd ik terug naar mijn cel gebracht. Niet voor lang echter. Ik schat dat ik 5 à 6 maal in 2 dagen werd verhoord op hun eigen brutale wijze. De slagen waren nu nog harder en ik was al totaal verzwakt en uitgeput. Net toen het zweet mij van het hoofd afdroop, plaatsten ze “la bolsa” over het hoofd, de plastiek zak. Ik stikte bijna en zij waarschuwden mij als ik als ik op de grond zou vallen er nog veel erger te wachten stond. Toen zij opmerkten dat ik bijna niet meer verder kon, moest ik uitputtende oefeningen doen. Dan opnieuw “la bolsa”, die ik nu stuk beet, maar ze hadden er nog genoeg in voorraad liggen, werd schertsend opgemerkt. Ik viel neer en zij dreigden ermee mijn zus op dezelfde manier aan te pakken, want ze hadden haar ook gearresteerd.

Ik was totaal van de kaart toen de wetsdokter langs kwam. De “behandeling” werd menselijker, het was nu de beurt aan de “goede” Guardias die mij vroegen hoe ik mij voelde en of ik wat water wilde. Toen ik bij de dokter toekwam, vroeg hij me hoe het met me ging en of ik mishandeld was. Ik antwoordde dat ik niet mishandeld werd, want ze hadden mij kristalhelder gewaarschuwd.

Terug in mijn cel kreeg ik wat eten en een fles water. Ik wilde niet eten en probeerde wat op de brits te slapen. Nauwelijks lag ik neer of ze kwamen al terug, nu in gezelschap van een chef. Ze sloegen er op los en de chef mompelde bij het weggaan dat ze carte-blanche kregen. Onmiddellijk kreeg ik een dwangbuis om mij heen en ze vroegen mij of ik ervaring had met diepzeeduiken. Op het folterprogramma stond nu “la Bañera”, onderdompelen in water tot aan de verstikking.

Bijna buiten westen werd ik terug opgesloten in mijn cel (3m op 1,5m) en ik kon onmogelijk slapen, want het licht werd voortdurend aan en uit gedaan.

Al het voorgaande vond meerdere malen plaats, toen ik op een bepaald moment in een wagen gegooid en naar de Audiencia Nacional gevoerd werd. Ik liep als een kreupele en dat was ook Baltasar Garzón opgevallen voor wie ik moest verschijnen. Hij vroeg of ik mishandeld werd, maar nog steeds vol angst antwoordde ik negatief. Hij vroeg verder en ten lange laatste gaf ik toch de folteringen toe. Hij toonde zich heel verbaasd, wan ik had dit niet aan de wetsdokter vermeld. Ik antwoordde dat dit uit angst was. Na verklaringen te hebben afgelegd bij Garzón werd ik vrijgelaten.

Ik heb nog een week nadien hevige pijn ondervonden in de benen en ik werd overvallen door een panische angst telkens ik een patrouille van de Guardia Civil zag. Ik werd zelfs een paar keer opgebeld omstreeks 05.00u 's nachts met dreigementen.

>>>>>>>>