Wijze teksten 05

(*)

Mooi zijn

Ilena was een heel mooi meisje en woonde in een heel mooi huis met rijke ouders die alles deden om het hun dochter naar de zin te maken. Ilena had van nature al een heel mooi uiterlijk, maar deed er alles aan om nog mooier te worden. Ze had de mooiste kleding en ze was altijd, voor de spiegel, bezig met haar uiterlijk. Ze wilde nog steeds mooier worden, ze vond zich nooit mooi genoeg. Haar eten was afgemeten, want ze mocht niet te dik worden. Ze had de heerlijkste parfums en de beste make-up. De kapper, de diëtiste, de schoonheidsspecialist en de kledingstyliste kregen goed betaald om het meisje nog mooier te maken dan ze al was. Maar door haar eigen ontevredenheid werd ze er niet mooier op. Sterker nog, ze ging er steeds verdrietiger uitzien.

Haar ouders zagen haar verdriet en lieten een wijze dokter komen. Ze wilden hun dochter zo graag gelukkig zien. De dokter onderzocht het meisje en kwam al snel tot de conclusie dat ze ongelukkig was omdat ze zichzelf niet zo mooi vond als ze zou willen. Hier was geen medicijn voor. Het meisje moest volgens hem gewoon nog net iets mooier worden, dan zou haar verdriet over zijn en dan zouden zij en haar ouders gelukkig worden. Het meisje sprong op en zei: 'Zien jullie nu dan dat ik gelijk had? Ik moet nog mooier worden, maar hoe doe ik dat?' De wijze dokter zei: 'Dat zal niet gemakkelijk zijn, je bent al zo mooi!' 'Wat kunnen wij doen?', vroegen de ouders. 'Wij hebben er alles voor over om ons kind mooier te maken!' 'Tja', zei de wijze dokter, 'ik heb weleens gehoord van een prachtige vrouw met magische krachten. Ze leeft in een ver land in de bergen. Meisjes gaan naar haar toe en als ze haar enkele seconden in de ogen kijken, worden ze gelijk veel mooier. Het meisje wilde er direct heen en vertrok de volgende dag, met enkele bedienden, om te beginnen aan de lange reis om nog mooier te worden dan ze al was.

Aangekomen bij de berg waar de vrouw woonde, stond een bediende van de vrouw haar op te wachten. De bediende vertelde het meisje dat ze achter in de lange rij van meisjes kon aansluiten. Ook legde hij haar uit dat enkele seconden in de ogen van de vrouw kijken genoeg was om mooier te worden. Maar hoe langer ze in haar ogen kon kijken, hoe beter. 'Maar,' zo vertelde hij verder, 'de vrouw doet niet altijd haar ogen open, je mag er maar vijf minuten zitten, dan is het volgende meisje aan de beurt.' Dat viel het meisje erg tegen. Zo’n lange rij. Ze zag het ene na het andere mooie meisje naar beneden komen en na bijna een dag wachten, was zij eindelijk aan de beurt. Ze ging voor de vrouw zitten. De vrouw zat heel vredig en ontspannen met de ogen dicht, een glimlach op haar gezicht. Dit alles maakte haar, ondanks haar hoge leeftijd, een prachtige vrouw om te zien. Het meisje was diep onder de indruk van de rust en het geluk dat ze uitstraalde. Maar na vijf minuten moest ze gaan en de vrouw had de ogen niet opengedaan. Ze mocht weer achter in de rij aansluiten en het opnieuw proberen. Ze was nu nog meer vastbesloten om de vrouw in de ogen te kijken. Maar zelfs na enkele weken deed de vrouw bij haar de ogen nog niet open. Wel zag ze andere meisjes veranderen en met een prachtige glimlach op hun gezicht naar beneden komen. Maar die vertrokken zonder te zeggen wat ze gezien hadden. Toen ze, na enkele maanden, op wilde geven besloot ze nog één keer te gaan, om afscheid te nemen. In deze laatste poging vroeg ze de vrouw waarom ze niet naar haar keek en wel naar de andere meisjes.

De vrouw antwoordde: 'Ik kijk de hele tijd al naar je vanuit mijn hart, maar als jij je hart niet opent, kan ik mijn ogen niet openen. Vanbuiten ben je heel mooi, maar je schoonheid zit vanbinnen. Het blijft verborgen als jij je hart niet opent. Zo kunnen wij elkaar niet aankijken!' Met deze woorden in gedachten sloot het meisje toch nog eens opnieuw aan in de rij. Toen ze weer bij de vrouw ging zitten, was ze haar uiterlijke schoonheid vergeten. Het meisje begon te huilen en kon daardoor haar hart openen. Voor het eerst voelde ze rust, geluk en liefde vanbinnen.

Toen ze opkeek naar de vrouw, voelde ze hoe de vrouw haar vanbinnen bekeek. De vrouw opende nu ook de ogen en tot haar schrik zag het meisje dat de vrouw blind was. Ze keken elkaar lang en diep aan. Toen de vijf minuten om waren stond het meisje op en door het ontdekken van haar eigen innerlijke schoonheid straalde haar gezicht van geluk. Ze had niets meer nodig om nog mooier te worden. Met een prachtige, gelukzalige glimlach wandelde ze van de berg, ook zij was nu echt mooi 'vanbinnen'.

(**)

Roddelen

Een boer die allerlei roddelpraat over iedereen vertelde kreeg spijt en vroeg aan de rabbi hoe hij boete kon doen.

“Verzamel een zak vol kippenveren, ga daarmee het hele dorp door en leg op ieder erf bij elke deur een veer.” De boer deed wat hem was opgedragen en vroeg aan de rabbi of hij daarmee genoeg had gedaan.

“Nee, nog niet,” zei de rabbi, “nu moet je een zak nemen, langs al die huizen gaan en elke veer die je er hebt neergelegd weer oppakken en verzamelen.”
“Maar dat is toch een onmogelijke opgave”, protesteerde de boer. “De meeste veren zijn al lang door de wind weggeblazen.”

Toen antwoordde de rabbi: “Zo is het nu ook met jouw roddelpraatjes. Je spreekt ze zo gemakkelijk uit, maar hoezeer je het ook probeert, terughalen kun je ze niet.”

(***)

Dit is het verhaal van Allen, Iedereen, Iemand en Niemand.

Er was eens een klusje te doen en allen waren ervan overtuigd dat iemand het zou doen. Iedereen kon het doen maar niemand wilde het doen. Iemand werd kwaad omdat het iedereen zijn taak was. Allen dachten dat iemand het kon doen, maar iedereen realiseerde zich dat niemand het wilde doen.

Tenslotte beschuldigde iedereen iemand terwijl niemand deed wat ze met zijn allen konden doen.