Willem Wilmink

'k Heb in de vakantie een vriend gehad,
daar ging ik haast elke dag mee op pad,
en we leenden elkaar onze boeken.
En 's morgensvroeg werd ik wakker van
steeds weer datzelfde heerlijke plan
om die vriend weer op te gaan zoeken.

 Zo zijn al die dagen voorbijgegaan,
en toen brak de laatste ochtend aan
dat wij elkaar nog zagen.
Nou ja, gewoon. De vakantie was om,
en wij vergaten, zo stom, zo stom,
elkaars adres te vragen.

Soms, in mijn bed, met mijn ogen dicht,
lig ik te proberen of ik zijn gezicht
kan vinden in mijn gedachten.
Het lukt me nooit, maar vandaag in de klas
wist ik plotseling weer precies hoe hij was,
precies hoe hij praatte en lachte.

Dat zal ik onthouden, nog heel erg lang.
Hoop ik tenminste, want soms ben ik bang
dat ik na een heleboel jaren
hem tegen zal komen, en hij stelt zich voor,
en ik stel me voor. En we hebben niet door
dat wij die twee vrienden waren.

Het is niet fijn om dood te zijn.
Soms maakt me dat een beetje bang.
Het doet geen pijn om dood te zijn,
maar dood zijn duurt zo lang.

Als je dood bent, droom je dan?

En waar droom je dan wel van?

Droom je dat je in je straat

langzaam op een trommel slaat?

Dat iemand je geroepen heeft?

Droom je dat je leeft?

Maar ach, wat maak ik me toch naar.

Het duurt bij mij nog honderd jaar

voor ik een keertje dood zal gaan.

Ik laat vannacht een lampje aan.

Ik moest bij de dokter komen,
herejee, wat bang was ik.
Weet je waar ik van moest dromen?
Van een hele nare prik.

Bij de dokter in een hoekje
al mijn kleren uitgedaan:
zomaar in mijn onderbroekje
moest ik voor de dokter staan.

En daar stond ik met mijn witte,
met mijn maag're ribbekast.
Ik mocht op een stoel gaan zitten
en daar plakte ik aan vast.

Dokter klopte op mijn schouder,
dokter kneep eens in mijn arm,
en ik kreeg het steeds maar kouder
en toch was het daar wel warm.

En ik zat maar in die kamer
en toen sloeg hij potverdrie
met een hele grote hamer
op mijn knie!

Uit: Kijken met je ogen dicht - Westbroek, Harlekijn - 1984

Wanneer ‘s middags om vier uur
onze schoolbel was gegaan
en we gingen voetbal spelen,
dan kwam Freek er altijd aan.

Frekie woonde in de buurt
maar zat niet op onze school.
Hij was een debiele jongen,
een mongool.

Meestal riep er iemand wel:
‘Kom maar, Frekie, doe maar mee.’
Welke kant hij uit moest schoppen,
daarvan had-ie geen idee.

Maar we legden soms de bal
op twee meter van het doel,
en we riepen: ‘Schieten, Frekie!’
En hij trok een ernstig smoel.

Als het raak was, dook de keeper
mooi naar de verkeerde kant,
en ‘t was goal, en dan was Frekie
kampioen van Nederland.

Misschien vind je Frekie zielig.
Ja. Bedenk er dan maar bij,
dat ik niet vaak iemand aantrof
die zo blij kon zijn als hij.